Το ερωτηματικό

  Γράφει ο Χάρης Κωφιάδης

Κι αν κάπως έτσι τελειώνουν όλα; 

Σκέψη απρόσκλητη∙ δεν κοίταξε στιγμές, φωνές και αισθήσεις

Απλά κατέφτασε εκεί που ένιωθες πιο ασφαλής

Σε μια αγκαλιά, ένα φιλί κι ένα κρεβάτι τρυπωμένη  

Αδιάκριτα όρια σε μπερδεμένα σεντόνια

Κι αν κάπως έτσι τελειώνουν όλα; 

Κλείνεις την πόρτα σου και λες είμαι καλά. Θα είμαι καλά

Έχω δρόμο ακόμη σκέφτεσαι αφελώς, ή όχι και τόσο

Μα εγγυήσεις δεν σου χάρισε κανείς

Θέλω, πιστεύω, ευσεβείς και άλλοι πόθοι

"Σε περιγελούν μήπως;"

Κι αν κάπως έτσι τελειώνουν όλα;

Άπλωσε ρίζες ο επισκέπτης με τις ώρες, τις μέρες και τα χρόνια,

ενώ εσύ γελάς με το ακατάληπτο μουρμουρητό του

Ποτέ δεν έγινε κάτι πιο πάνω από 6 λέξεις κι ένα ενοχλητικό σημείο στίξης

Σιγουριά, ηρεμία κι ένας φόβος μικρός

"Αυτός δεν θα φύγει ποτέ;"

Κι αν κάπως έτσι τελειώνουν όλα;

Το σκέφτεσαι, παρόλο που δεν θες να το παραδεχτείς

Μα με τα χρόνια ο επισκέπτης άλλαξε και χρώμα και φωνή μα και χροιά

"Θέλεις να τον κοιτάξεις;"

Δεν είναι εχθρός, με φίλο μοιάζει

Ανάσες ήρεμες και ένα πλάκωμα που φεύγει

Κι αν κάπως έτσι τελειώνουν όλα;

Η ερώτηση γίνεται πια σενάριο υποθετικό που όμως προστάζει

Σ' ένα βιβλίο με το τέλος του κρυμμένο, εκείνο αποζητά κι άλλες σελίδες...

Γέμισέ τες, χρωμάτισέ τες∙ ό,τι κι αν κάνεις μην τις αφήνεις να περνούν λευκές

Κι αν κάπως έτσι τελειώνουν όλα, εσύ κάνε μια σημείωση...

Να θυμηθώ αύριο να ζήσω.

"Θα το κάνω όμως;"

"Συνεταίροι στο έγκλημα" γράφει η Ελευθερία Καλογνωμά

 

     "Συνέταιροι στο έγκλημα..."

Γράφει η Ελευθερία Καλογνωμά    

                                   

 Η νοσταλγία δεν είναι απλά κατάσταση, αλλά ένα χρώμα από μόνη της. Δεν ανήκει στη γνωστή γκάμα των χρωμάτων που καλύπτει το φάσμα που όλοι βλέπουμε. Δεν έχει όνομα, ούτε αποχρώσεις, δε μπορείς να την περιγράψεις, να τη ζωγραφίσεις, να την κλείσεις σε μπουκάλια σαν άρωμα και να στάζεις όποτε θες λίγες σταγόνες πίσω από το αυτί σου. Και σίγουρα δεν έχει τιμή, όχι μία που να αντιστοιχεί σε γνωστές μορφές χρήματος τουλάχιστον. Είναι όμως ανεκτίμητη, όπως κάθε τι που πονάει μεν αλλά το θες, το χρειάζεσαι. Γιατί; Γιατί η νοσταλγία είναι τοποθετημένη στη σφαίρα του ονείρου.

 Είσαι δεκάξι και κάνεις τη μία τρέλα πίσω από την άλλη, αγνοώντας συνέπειες, νουθεσίες και κρίσεις των ενηλίκων. Υπακούς απλά σ' εκείνο το παράξενο διαβολάκι που κυκλοφορεί ξαφνικά στις φλέβες σου σαν βενζίνη χιλίων οκτανίων και σου βάζει μόνιμα φωτιά. Οι τοίχοι δε σε χωρούν, θες να ερωτευτείς, να χορέψεις, να ονειρευτείς. Και το κάνεις, ονειρεύεσαι νύχτα μέρα, κυρίως τη μέρα, ζωγραφίζεις πάνω στο θρανίο την ώρα του μαθήματος το λογότυπο της καρδιάς σου, δυο αρχικά, ένα ραγισμένο σύννεφο. Κάθε αρχή μοιάζει καταδικασμένη να φτάσει σύντομα στο τέλος, μα τι σημασία έχει; Κάθε μέρα νέα μέρα κι η άνοιξη είναι πάντα κοντά. Η άνοιξη είσαι εσύ. 

 Και φυσικά έχεις τον δικό σου συνέταιρο στο έγκλημα. Εκείνο το πρόσωπο που θα καλέσεις ό,τι ώρα σου καπνίσει και θα είναι εκεί. Που θα σ' ακούσει σιωπηλά, θα κλάψει επειδή κλαις και στο τέλος θα σε κάνει να ξεχάσεις τα πάντα με μία λέξη, μια χαζή ερώτηση, μια ατάκα που θα κάνει και τους δυο σας να κλάψετε ξανά, αλλά από τα γέλια. Αυτό το... συνεταιριλίκι δε θα τελειώσει ποτέ, δεν έχει καν καταστατικό, αυτή η σχέση δε θα βγει ποτέ στη σύνταξη. Είναι πολλά τα μυστικά που έχετε μοιραστεί κι η θέση στη νοσταλγία έχει ήδη αρχίσει να χτίζεται, τα σίδερα έχουν μπει και το μπετόν έχει πέσει. Μία λέξη μπορεί πάντα να κάνει τη διαφορά και οι δικές σας λέξεις είναι πολλές και είναι μόνο δικές σας, κανείς ποτέ δε θα μάθει τι σημαίνουν, τι κρύβουν. Ένας ύπνος στρωματσάδα, ένα μοιραίο πάρτι, όλες οι ερωτικές απογοητεύσεις του κόσμου μαζεμένες που μοιραστήκατε, οι φορές που οι γονείς φάνηκαν λίγοι, το απόγευμα που πήρατε "δανεικό" ένα μηχανάκι και σας σταμάτησαν τελικά οι μπάτσοι. Και δεν είχατε δίπλωμα. Η ώρα που αποφάσισες τι θα κάνεις στη ζωή σου ή που κατάλαβες πως δεν είχες ιδέα τι θα έκανες με τη ζωή σου κι ο άλλος σου είπε απλά: προχώρα και βλέπουμε. Και δε σε έκρινε ποτέ. Γιατί έτσι κάνουν οι συνέταιροι. Η στιγμή που σε έβρισε για χιλιοστή φορά για τις βλακείες σου κι εσύ το δέχτηκες, αφού μια κατσάδα από αυτό το πρόσωπο έχει πάντα μεγαλύτερη αξία από ένα "δεν πειράζει" όλων των άλλων μαζί. Εξάλλου βρίζεις κι εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου για την ανοησία σου, μα ο συνέταιρός σου στο έγκλημα... θα σε βρίζει πάντα καλύτερα κι ο λόγος είναι ένας: ξέρει πως το αντέχεις, πως το περιμένεις από αυτόν, πως το αποζητάς τελικά και την αμέσως επόμενη στιγμή θα σε σηκώσει απ' τα πατώματα και θα σου πει προχώρα, σε θέλει όρθιο γιατί μόνο έτσι θα παραμείνει κι ο ίδιος όρθιος.

 Τα χρόνια περνούν, όλα έχουν αλλάξει, δεν είσαι πια σε ηλικία να πηδάς μάντρες ούτε οι μπάτσοι θα στη χαρίσουν ξανά, έχεις μεγαλώσει και σοβαρευτεί. Ή έτσι τουλάχιστον βλέπουν όλοι οι άλλοι. Εκτός από τον συνέταιρό σου στο έγκλημα και τώρα πια... τον διπλανό σου στο θρανίο της νοσταλγίας. Αυτός πάντα θα ξέρει τα χειρότερά σου μυστικά κι εσύ τα δικά του. Και κάποια πράγματα δε θ' αλλάξουν ποτέ. Το τηλέφωνο μπορεί να χτυπήσει όποια ώρα να 'ναι κι εσύ θα το σηκώσεις χωρίς να δυσανασχετήσεις, το ίδιο κι ο άλλος. Η αγάπη δεν έχει ωράρια γραφείου, δεν έχει όρια γεωγραφικά, βασικά μεταξύ σας δεν υπήρξαν ποτέ όρια. Κι αν τώρα πια τα κλάματα έχουν πίσω τους πόνους πολύ πιο αβάσταχτους από εκείνους των δεκαέξι ετών, είναι και τα θεμέλια πιο γερά, πάντα ήταν, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο είναι και τα γέλια πιο τρανταχτά γιατί τα γέλια στην ηλικία αυτή έχουν όλες τις αποχρώσεις και μαζί ακόμη μία: αυτή την άγνωστη της νοσταλγίας, αυτή που δεν έχει όνομα και που δε θα βρεις πάνω σε κανένα ουράνιο τόξο.

 Και τελικά, όταν έχεις έναν ισόβιο συνέταιρο στο έγκλημα που λέγεται ζωή κι όταν θα μοιράζεσαι πάντα μαζί του ένα ποτήρι κρασί πάνω από τα συντρίμμια, ξέροντας πως δε θα είσαι ποτέ μόνος... τι να τα κάνεις τα ουράνια τόξα;

Καλή χρονιά

 Αγαπητές φίλες και φίλοι,

η λογοτεχνική ομάδα

"Ονείρων Πένες"

και φυσικά το αγαπημένο μας blog

σας εύχεται ολόψυχα

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Ναι, αντιμετωπίζουμε μια σειρά από δύσκολες προκλήσεις. Ναι, έχουμε μπροστά να ανεβούμε ακόμα ανήφορο καθώς οι δυσκολίες της πανδημίας αγγίζουν κάθε παράμετρο της ζωής μας. Βιολογική, ψυχολογική, οικονομική και δημιουργική.

Σε αυτόν μας τον αγώνα οφείλουμε να δούμε μια σειρά από σκέψεις και στάσεις ζωής αγαπητοί φίλοι.

Δοκιμάζεται η ανθρωπιά μας, η αλληλεγγύη, η συλλογικότητα. Δοκιμάζονται τα συναισθήματα, η δικαιοσύνη. Ακόμα και η ελευθερία με τα δικαιώματά μας.

Είναι γεγονός ότι κύκλοι της εξουσίας, επιχειρούν ασύστολα, μέσα από την πανδημία, να περάσουν κατευθύνσεις στη ζωή μας που μας χειραγωγούν και μας αφαιρούν στοιχειώδη δικαιώματα.

Να γιατί πρέπει να ορθώσουμε τις δικές μας άμυνες!

Πρώτα και κύρια να φροντίσουμε την υγεία μας! Τη δική μας και των αγαπημένων μας ανθρώπων. Να ακολουθήσουμε την ιατρική επιστήμη, τις συμβουλές της, ψύχραιμα και συγκροτημένα.

Στη συνέχεια να ορθώσουμε την άμυνά μας απέναντι σε κάθε τι που επιβουλεύεται την αξιοπρέπεια της ζωής μας, τα εργασιακά και κοινωνικά μας δικαιώματα. Οργανωμένα, συλλογικά να σχεδιάσουμε την αντίστασή μας.

Να ανοίξουμε την αγκαλιά μας στον συνάνθρωπό μας, σε κάθε τι αδύνατο και διαφορετικό. Να σταθούμε αλληλέγγυοι.

Τέλος, φίλες και φίλοι, όλα τούτα δεν μπορούν να γίνουν χωρίς την πνευματική μας δημιουργία!

Το πνεύμα, οι τέχνες, είναι ένα μεγάλο όπλο του ανθρώπου, απέναντι σε κάθε κακουχία, σε κάθε επιβουλή. Οφείλουμε λοιπόν να δώσουμε το παρόν σε κάθε καλλιτεχνική ανησυχία.

Να διαβάσουμε, να γράψουμε, να ζωγραφίσουμε, να συνθέσουμε. Να δώσουμε τα μηνύματα ανθρωπιάς μέσα από την τέχνη.

Το blog μας, οι "Ονείρων Πένες", με την πνευματική δημιουργία των μελών και φίλων του, θα προσπαθήσει να είναι παρών σε μια τέτοια διαδικασία. Δεκτικό σε κάθε δημιουργία, σε κάθε προβολή.

Να είστε καλά. Να δημιουργείτε! 

Χρόνια Πολλά, καλή χρονιά.

Γίνετε, πολύ εύκολα, ακόλουθοι στο blog, για να το παρακολουθείτε μέσα από τον google reader.

Kάντε "κλικ" στην επιλογή "Παρακολούθηση" στην δεξιά στήλη