Συνέντευξη με τον Κωνσταντίνο Κορμπάκη

Σήμερα έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε στο blog μας τον Κωνσταντίνο Κορμπάκη, συγγραφέα του βιβλίου Το τίμημα είναι ο χρόνος Ι. 

 

Αρχικά θα θέλαμε να μας συστηθείς για να σε γνωρίσει λίγο καλύτερα το κοινό. Περίγραψε τον εαυτό σου σε τέσσερις προτάσεις.

Οι περισσότεροι συγγραφείς περνούν πολλά από τα χαρακτηριστικά τους στους πρωταγωνιστές των βιβλίων τους και για κάποιον που με ξέρει θα αναγνωρίσει πολλά απ’ αυτά στους ήρωές μου. (Αυτή η πρόταση δεν μετράει· είναι εισαγωγική) Θα περιέγραφα τον εαυτό μου ως ένα άτομο αισιόδοξο, καλοπροαίρετο αλλά και επιφυλακτικό. (Εδώ μετριάζουμε τα επίθετα για να μη φανούμε νάρκισσοι) Κατά γενική ομολογία είμαι κοινωνικός (οι φίλοι μου γελούν αυτή τη στιγμή χωρίς να θυμούνται ότι ξέρω όλα τα μυστικά τους) και φιλικός (τώρα σοβάρεψαν). Στα ενδιαφέροντά μου (ευτυχώς δεν μου μένουν άλλες προτάσεις) συγκαταλέγονται η ανάγνωση βιβλίων λογοτεχνικών αλλά και φιλολογικών. Είμαι λάτρης του fantasy gaming (αν και noob μερικές φορές) και των επιτραπέζιων. Απεναντίας, τα αρνητικά μου χαρακτηριστικά είναι … (Ωχ! Μόλις ξεπέρασα το όριο των προτάσεων. Θα μιλήσουμε άλλη στιγμή γι’ αυτά.)

Ποιο ήταν το έναυσμα για τη δημιουργία του βιβλίο σου;

Αν κάνω μια μεγάλη βουτιά στο παρελθόν, πολύ μεγάλη όμως, θα γυρίσω στα 23 μου και θα σκεφτώ τα πρώτα μου σχέδια πάνω στη συγγραφή. Ανέκαθεν είχα μια λατρεία για την αρχαιοελληνική μυθολογία και είχα σκεφτεί πως θα μπορούσα να γράψω κάτι που να συνδυάζει τα όσα ξέρουμε για το δωδεκάθεο με νέες ιστορίες. Αυτή τη σκέψη όμως διαδέχτηκε μια άλλη που με παρέσυρε να μη χτίσω σε κάτι έτοιμο, αλλά να φτιάξω ένα μαγικό κόσμο με δικούς μου κανόνες. Το σίγουρο ήταν πως ήθελα να ενέχει τα τέσσερα στοιχεία της φύσης (σύμφωνα με τον Εμπεδοκλή).

Ποιες ήταν οι λογοτεχνικές επιρροές που συνέβαλαν σε αυτό το βιβλίο;

Όταν ξεκίνησα να γράφω το πρώτο βιβλίο δεν είχα κάποια λογοτεχνική επιρροή. Οι αναγνωστικές μου επιλογές όμως σίγουρα έχουν συμβάλει στη συγγραφή. Εκτός από μυθιστορήματα φαντασίας, διαβάζω μυθιστορήματα μυστηρίου, αστυνομικά, κοινωνικά και ιστορικά. Αναπόφευκτα, λοιπόν, έχω επηρεαστεί περισσότερο από σύγχρονους λογοτέχνες παρά από κλασικούς.

Πρόκειται για ένα αρκετά μεγάλο έργο. Θα σκεφτόταν κανείς ότι θα μπορούσε να σταθεί μόνο του. Τι να περιμένουμε από τη συνέχεια;

Δεν ξέρω αν είναι δυνατό να σταθεί μόνο του γιατί, αν και ολοκληρωμένο ως προς τον πρώτο σκοτεινό μάγο, η βασική αποστολή των μάγων μου είναι να καταφέρουν να εμποδίσουν τις Τρίδυμες σκοτεινές μάγισσες από την υλοποίηση των σχεδίων τους. Εξαρχής είχα στο μυαλό μου πως θα δημιουργήσω μια σειρά βιβλίων· επτά ή οκτώ συγκεκριμένα, στο καθένα από τα οποία θα πρωταγωνιστεί διαφορετικός σκοτεινός μάγος ή μάγισσα (παιδί των Τριδύμων), ώστε στο τελευταίο βιβλίο να αποκαλυφθούν περισσότερα για τις Μητέρες τους. Φυσικά, οι πρωταγωνιστές μου θα παραμείνουν οι ίδιοι εκτός κι αν τους συμβεί κάτι απρόσμενο στην πορεία.

Ο μαγικός κόσμος είναι τόσο καλά δομημένος, που μερικές φορές σε κάνει να ξεχάσεις ότι πρόκειται για αστικό φάντασυ. Πώς και αποφάσισες να στραφείς σε αυτό και όχι να δημιουργήσεις έναν τελείως δικό σου κόσμο;

Δεν νομίζω πως είμαστε όλοι για όλα. Βασικός μου στόχος είναι να κρατάω αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη με το μυστήριο και τις εξελίξεις στην πλοκή. Θέλω συνεχώς να φέρνω στο προσκήνιο αθέατες πλευρές των ανθρώπων και των μάγων κι επικεντρώνομαι κυρίως εκεί. Άλλος ένας λόγος που δεν θέλησα να δημιουργήσω δικό μου κόσμο παρά να εκμεταλλευτώ αυτόν που ξέρουμε είναι ότι προσωπικά δεν βρίσκω ενδιαφέρον στις ατελείωτες περιγραφές των τοπίων και πάντα δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω τέτοιου είδους βιβλία. Συν τοις άλλοις, θεωρώ πως είναι πιο εύπεπτο κι ενδιαφέρον για έναν αναγνώστη να διαβάζει ιστορίες που λαμβάνουν χώρα σε τόπους που ξέρει ή θέλει να επισκεφτεί.

Στο βιβλίο σου θίγονται σοβαρά κοινωνικά φαινόμενα, όπως η σεξουαλική βία, η ενδοοικογενειακή βία, ο ρατσισμός. Έχεις σκεφτεί να γράψεις ένα κοινωνικό μυθιστόρημα;

Για να είμαι ειλικρινής το έχω σκεφτεί, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι θα ήθελα να ασχοληθώ μ’ ένα μυθιστόρημα που να είναι αποκλειστικά κοινωνικό. Θέλω πάντα να έχω με το μέρος μου το στοιχείο του απρόσμενου, του υπερφυσικού και τη φαντασία. Πιστεύω ότι ένα πετυχημένο βιβλίο φαντασίας οφείλει να μελετά κοινωνικά θέματα και να αφιερώνει λίγο χώρο γι’ αυτά γιατί μόνο έτσι θα το φέρει κοντά στον αναγνώστη. Επίσης, μέσα σ’ ένα βιβλίο φαντασίας ο συγγραφέας μπορεί να δώσει τις διαστάσεις που θέλει σ’ ένα κοινωνικό φαινόμενο αποκλίνοντας από τα τετριμμένα και προσδίδοντάς του κάτι μοναδικό.

Τέλος, θα θέλαμε να κλείσεις με μια συμβουλή προς τους επερχόμενους συγγραφείς.

Βρες την ταυτότητά σου. Ξεχώρισε από τους άλλους συγγραφείς ώστε να γίνει το όνομά σου συνώνυμο με τη μοναδικότητά του έργου σου. Διάβασε βιβλία που δεν ανήκουν στη θεματολογία που γράφεις γιατί όλα θα σε βοηθήσουν στη συγγραφή· τα κοινωνικά στην έκφραση των συναισθημάτων, τα αστυνομικά στην σκληρή, μα αληθινή, ματιά, τα μυθιστορήματα μυστηρίου στον αινιγματικό λόγο και τα βιβλία φαντασίας στη διευρυμένη σκέψη.

Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω το ιστολόγιο Ονείρων Πένες για τη φιλοξενία της συνέντευξης και να εκφράσω τις ιδιαίτερες ευχαριστίες μου στη συγγραφέα Δανάη Ιμπραχήμ για την κριτική της στο πρώτο μου βιβλίο.  

Σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσουμε τον Κωνσταντίνο Κορμπάκη και να του ευχηθούμε ό,τι καλύτερο στη συγγραφική του πορεία. Μπορείτε να τον βρείτε στο Instagram και στο Facebook. 

Γιώργος Δερβεντλής: "Η χαμένη διαθήκη" Ένα ταξίδι στο μυστήριο και στον ανείπωτο τρόμο

 Ο Γιώργος Δερβεντλής είναι ένας από εμάς. Αγαπητός φίλος και συνεργάτης στο "Ονείρων Πένες" από την ίδρυσή του. Δραστηριοποιείται στο προσωπικό του blog: My Little Stories Όπως ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται, συγγραφέας μικρών και μεγάλων ιστοριών. Συλλέκτης μουσικών και εικόνων που εξιτάρουν τους φαντασιογόνους. 

Ο Γιώργος διακρίνεται με τρόπο καθηλωτικό στο είδος του horror, fantasy, το οποίο και υπηρετεί εδώ και καιρό με περισσή ικανότητα, συνέπεια και ποιότητα. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να έχει γράψει διηγήματα και έργα με σαφές κοινωνικό και καταγγελτικό περιεχόμενο: "Αθήνα 2020: Η ώρα της επανάστασης",  "Ο χορός μιας μοναχικής καρδιάς" και "Η ελευθερία στο κλουβί". Ακόμα πρόσφατα και ένα εξαίρετο παραμύθι φαντασίας  "Το Ξαναντού: τα χρονικά του Γκρόουνιν"

Αυτή τη φορά στο προσωπικό του blog, σειρά έχει ένα νέο του έργο:

"Η χαμένη διαθήκη"

Ένα έργο τρόμου και φαντασίας, το οποίο πραγματικά καθηλώνει τον αναγνώστη με το κλειστοφοβικό του περιβάλλον, την οργιώδη φαντασία, τον τρόμο που σέρνεται σε κάθε γωνιά και το μυστήριο που καλύπτει με ερεβώδη τρόπο την πλοκή.

Θα δούμε τον Πιτ και τον Τζόνι Χόφερμαν, δύο αδέλφια, με εξαιρετικά κακή σχέση μεταξύ τους έως και εχθρική, Όλα θα ξεκινήσουν όταν ο συμβολαιογράφος της οικογένειάς τους, ο κ. Άντερσον, τους καλέσει απροσδόκητα στο γραφείο να τους ανακοινώσει κάτι που θα τους αλλάξει άρδην τη ζωή.

Μια χαμένη ξεχασμένη διαθήκη στα ερείπια ενός παλιού τους κτίσματος, μέσω της οποία οι γονείς τους και συγκεκριμένα ο πατέρας του, μετά από παράκληση της μητέρας τους, τους κληροδοτεί ένα ξεχασμένο ερειπωμένο τεράστιο ακίνητο, στο λόφο του Γκρίνγουντ, με σαφή εντολή να το ανακαινίσουν και να του δώσουν ζωή.

Όρος απαράβατος της διαθήκης, τα δύο αδέλφια, οφείλουν να συνεργαστούν απόλυτα, κάτω από επίβλεψη, για την ανασυγκρότηση του σπιτιού και του κτήματος.

Τα δύο αδέλφια αποδέχονται την πρόσκληση και φτάνουν στο μυστηριώδες και επιβλητικό σπίτι. Εκεί, θα διαπιστώσουν με τρόμο, ότι θα κληθούν να αντιμετωπίσουν κάτι που ξεπερνά κάθε όριο ή υποψία της φαντασίας τους που μήτε στον πιο αποτρόπαιο εφιάλτη τους δεν υπολόγιζαν.

Το σπίτι θα αρχίζει να βγάζει ένα προς ένα τα αβυσσαλέα μυστικά του.

"Η χαμένη διαθήκη" θα σας κόψει την ανάσα με το μυστήριο, την ατμόσφαιρα, τον τρόμο. Έναν τρόμο που ξεπηδά από κάθε ανύποπτη γωνία και μέρος.

Μπορείτε να την διαβάσετε στο blog του Γιώργου, όπου δημοσιεύεται σε συνέχειες. Η πρώτη δημοσίευση είναι εδώ:

"Η χαμένη διαθήκη #1"

Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα

Συνέντευξη με τη Βικτώρια Μόσχου

 Σήμερα έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε στο blog μας τη Βικτώρια Μόσχου, συγγραφέα του Guardian of the Auras και ιδρύτρια του Bookbrewed.

Αρχικά θα θέλαμε να μας συστηθείς για να σε γνωρίσει λίγο καλύτερα το κοινό. Περίγραψε τον εαυτό σου σε τέσσερις προτάσεις.

Αρχικά, να σας ευχαριστήσω για την τιμή που μου κάνατε. Ονομάζομαι Μόσχου Βικτώρια, είμαι 28 ετών, με καταγωγή από το Δρυμό Θεσσαλονίκης, ωστόσο σε όλους συστήνομαι ως η «αιώνια 19χρονη βιβλιοφάγος». Είμαι οικονομολόγος στο επάγγελμα, εργάζομαι στην οικογενειακή μας επιχείρηση και πρόσφατα ίδρυσα και τη δική μου εταιρία συνδρομητικού βιβλιο-κουτιού, το BookBrewed. Λατρεύω τον καφέ, τόσο όσο και η Lorelai Gilmore, διαβάζω τόσο όσο η Rory Gilmore και πολλές φορές γκρινιάζω τόσο όσο η Emily Gilmore (Ναι, οι επιρροές από το Gilmore Girls είναι εμφανείς). Αγαπώ επίσης τη ζαχαροπλαστική, το τρέξιμο και το χορό.

Γιατί επέλεξες να γράψεις στα αγγλικά; Σκέφτεσαι να γράψεις και στα ελληνικά;

Παρότι όταν πρωτοξεκίνησα να γράφω, έγραφα κατά κύριο λόγο στα ελληνικά, το 2016 βρήκα τυχαία στο φροντιστήριο όπου τότε έκανα μαθήματα Ισπανικών ένα φυλλάδιο από το British Council. Εκεί ανέφεραν ότι το καλοκαίρι θα ξεκινούσαν σεμινάρια δημιουργικής γραφής, με καθηγητές από το Kingston University.

Αποφάσισα λοιπόν να εξασκηθώ λιγάκι και έτσι ξεκίνησα να «μεταφράζω» ουσιαστικά το πρώτο μυθιστόρημα που επιχείρησα να γράψω ποτέ, το The Passion of Hate. Μετά από μια εβδομάδα με 3ωρα μαθήματα, ασκήσεις και φοβερούς συγγραφείς, με μερικούς από τους οποίους κρατάμε μέχρι και σήμερα επαφές, αποφάσισα πως ναι, ήθελα να γράψω κάτι στα αγγλικά. Οπότε έτσι γεννήθηκε η ιδέα του Lunar Pride, το οποίο δημοσίευα σε κεφάλαια στο Wattpad και μετά από αυτό το πρώτο μου «παιδί», το Guardian of the Auras.

Δεδομένου πως το High Fantasy σαν είδος δεν είναι κάτι το ευρέως διαδεδομένο στην Ελλάδα και καθώς ήθελα να έχω στη διάθεσή μου ένα μεγαλύτερο target group, επέλεξα να γράψω στα αγγλικά. Και ακόμη και σήμερα, που γράφω και στα ελληνικά και στα αγγλικά, ο πρωταρχικός μου στόχος είναι να μπορούν όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα να διαβάσουν τις ιστορίες μου. Συνεπώς, ναι, γράφω και στα ελληνικά, ωστόσο δεν ξέρω αν θα έχω ποτέ τη δυνατότητα να εκδώσω κάτι στα ελληνικά.

Το βιβλίο σου είναι εμπνευσμένο από το μύθο της Πανδώρας. Ποια είναι η σχέση σου με την ελληνική μυθολογία και πόσο χαρακτηρίζει το έργο σου;

Τη σχέση μου με την ελληνική μυθολογία την οφείλω στη μητέρα μου, η οποία κάθε βράδυ μου διάβαζε δύο ραψωδίες από την Οδύσσεια, όταν ακόμη ήμουν στο νηπιαγωγείο. Μετά από καιρό, απλά το απαιτούσα η ίδια. Και όταν πλέον είχα μάθει να διαβάζω, η ανάγκη μου να μελετήσω την ελληνική μυθολογία έγινε ακόμη μεγαλύτερη. Την αγαπώ και θεωρώ πως μας διδάσκει σπουδαία μαθήματα.

Σχετικά με το πόσο χαρακτηρίζει το Guardian of the Auras, θεωρώ αρκετά. Αν και ο κόσμος είναι 100% φανταστικός, υπάρχουν οι έννοιες της «νέμεσις», της «τραγικής ειρωνίας», της «ύβρεως» και πολλών άλλων, ενώ δεν λείπουν και ξεκάθαρες, ωστόσο παραλλαγμένες αναφορές σε γνωστούς, ή και όχι τόσο, μύθους.

Τι μπορείς να μας πεις για το επόμενο μέρος της σειράς The Auras’ Chest;

Αυτό που μπορώ με βεβαιότητα να πω είναι πως και το δεύτερο μέρος της σειράς The Auras’ Chest είναι εμπνευσμένο από την ελληνική μυθολογία, συγκεκριμένα από τους μύθους του Ορφέα και της Ευρυδίκης, και του Περσέα και της Ανδρομέδας.

Θα το χαρακτήριζα περισσότερο NA παρά YA, καθώς πραγματεύεται θέματα όπως PTSD, κατάθλιψη, σεξουαλική παρενόχληση και κακοποιήσεις διαφόρων ειδών, και ενδεχομένως κάποιες σκηνές να είναι κάπως «σκληρές» για τους πιο νεαρούς αναγνώστες.

Πόσο δύσκολο είναι να φτιάξεις έναν τελείως καινούριο κόσμο; Τι στοιχεία του έχεις δώσει από τον δικό μας;

Δεδομένου πως ο κόσμος στον οποίο ζούμε τελευταία δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, θα έλεγα πως είναι αρκετά εύκολο να φτιάξει κάποιος έναν εντελώς καινούργιο κόσμο. Εκεί υπάρχει η ελευθερία του να διαμορφώσεις τον κόσμο όπως ακριβώς θέλεις εσύ, με τις νόρμες, τα κοινωνικά πρότυπα, τις φυλές, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, το σύστημα μαγείας (ή και όχι) που επιλέγεις εσύ… Οι επιλογές είναι πραγματικά άπειρες.

Τα μόνα στοιχεία που έχω δώσει στη Rondure, το νησί όπου διαδραματίζεται η ιστορία, είναι αυτά του φυσικού κόσμου, καθώς πολλές από τις τοποθεσίες είναι εμπνευσμένες από μέρη που έχω επισκεφθεί, όπως επίσης και οι μυρωδιές και τα φαγητά.

Α, ναι! Να το πω και αυτό. Ενδεχομένως να πεινάσετε σε κάποιες σκηνές του Guardian of the Auras.

Είσαι ένας άνθρωπος που διαβάζει πολύ. Ποια βιβλία και συγγραφείς θαυμάζεις και ποια / ποιοι σε έχουν επηρεάσει;

Είναι τόσοι πολλοί οι συγγραφείς που θαυμάζω και άπειρα τα βιβλία που αγαπώ, ωστόσο θα αναφέρω και πάλι τα κλασικά μου.

Λατρεύω την Cassandra Clare και τη σειρά The Infernal Devices, υπεραγαπώ την Bree Barton και τη σειρά Heart of Thorns, θαυμάζω απίστευτα πολύ την Richelle Mead και αγαπώ τη σειρά Vampire Academy, και θα διαβάζω τα Ανεμοδαρμένα Ύψη της Emily Brontë, ώσπου να σβήσει ο ήλιος!

Αυτές οι συγγραφείς και τα βιβλία τους είναι η κύρια πηγή επιρροής των όσων έχω γράψει, γράφω και πρόκειται να γράψω.

Τους τελευταίους μήνες έχεις δημιουργήσει ένα ελληνικό βιβλιοκουτί, το Bookbrewed. Τι να περιμένουμε από αυτό σου το εγχείρημα;

Θα πω το κλισέ ότι θέλησα να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα, όμως είναι πραγματικά η αλήθεια.

Έχοντας συνεργαστεί για πάνω από ένα χρόνο τώρα με αντίστοιχο συνδρομητικό κουτί του εξωτερικού και γνωρίζοντας πως τα μεταφορικά είναι καμιά φορά ανασταλτικός παράγοντας για πολλούς βιβλιοφάγους της Ελλάδας, θέλησα να συνδυάσω τα Οικονομικά που σπούδασα με τα βιβλία που ήταν πάντοτε η μεγάλη μου αγάπη.

Από το BookBrewed λοιπόν μπορείτε να περιμένετε βιβλία κάθε είδους, από Έλληνες και ξένους συγγραφείς, και διαφόρων ειδών αντικείμενα, κοινώς γνωστά στο bookstagram ως “bookish merch”, από καφέ, κούπες, σελιδοδείκτες και κεριά, μέχρι προϊόντα περιποίησης, τσάντες, booksleeves και πολλά ακόμη custom made αντικείμενα, ειδικά σχεδιασμένα για το BookBrewed, τα οποία δεν θα μπορεί να βρει αλλού το κοινό!

Τέλος, θα θέλαμε να κλείσεις με μια συμβουλή προς τους επερχόμενους συγγραφείς.

Ένα ακόμη κλισέ και εδώ, ωστόσο όσο περνούν τα χρόνια συνειδητοποιώ πως είναι και αυτό αλήθεια.

Να γράφετε με την καρδιά και όχι με το μυαλό. Πολλοί μπορεί να έχουν γράψει παρόμοιες ιστορίες με τη δική σας. Κανείς όμως δεν την έχει πει όπως εσείς και είναι χιλιάδες τα άτομα εκεί έξω που θα συγκινηθούν, θα χαρούν και ίσως ακόμη να ταυτιστούν διαβάζοντας το βιβλίο σας (Μεταξύ μας, εγώ αυτό το έπαθα διαβάζοντας τις Μεθυσμένες Αλήθειες, της Τατιάνας Τζινιώλη).

Οπότε, αν δεν βλέπετε το βιβλίο που θέλετε να διαβάσετε στα ράφια των βιβλιοπωλείων, απλά γράψτε το!

Σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσουμε τη Βικτώρια και να της ευχηθούμε ό,τι καλύτερο τόσο για το βιβλίο της όσο και για το νέο της εγχείρημα. 

Μπορείτε επίσης να τη βρείτε στο Instagram και να επισκεφτείτε το δικό της blog Victorious Pages.

"Τα Άμπατρος" της ANNA FLO.

 "Τα Άλμπατρος"

Η αγαπημένη δικτυακή φίλη ANNA FLO., μας δίνει ένα συγκλονιστικό διήγημα με φόντο τα τραγικά ανθρώπινα αλλά και συνάμα κοινωνικά δράματα που άφησε πίσω της η Ευρωπαϊκή αποικιοκρατία αλλά και ο καθολικισμός στους προηγούμενους αιώνες.

Το έργο της θα μας μεταφέρει στο μαρτυρικό Βελγικό Κογκό της εποχής του εκτρωματικού βασιλιά Λεοπόλδου και των μαζικών εγκλημάτων του στο λαό. Αλλά και στον τύραννο, εκλεκτό της Δύσης και των ΗΠΑ, δικτάτορα Μομπούτου, "άξιου" συνεχιστή των δεινών των κατοίκων της μαρτυρικής αυτής χώρας.

Το διήγημά της, αποκτά χαρακτηριστικά κοινωνικού ντοκιμαντέρ με ιστορικά στοιχεία καθώς μέσα στην πλοκή του μαθαίνουμε για την γενοκτονία του λαού του Κογκό, για την αρπαγή χιλιάδων ανήλικων βρεφών από τις, κατά συρροή βιασμένες γυναίκες και όχι μόνο και την μεταφορά τους στην Ευρώπη όπου σκορπίστηκαν στα τέσσερα σημεία της γηραιάς Ηπείρου.

Παράλληλα θα μάθουμε και τα νοσηρά τεκταινόμενα στις "Ιεραποστολές" της Καθολικής εκκλησίας στη χώρα που περισσότερο λειτουργούσαν σαν στρατόπεδα συγκέντρωσης παρά σαν χώροι στήριξης.

Η πλοκή του έργου ακολουθεί τους δύο κεντρικούς πρωταγωνιστές, τον Όλιβερ, έναν νεαρό άντρα, πολίτη της Γερμανίας, που αμέσως μετά το θάνατο της μητέρας του μαθαίνει την τραγική αλήθεια για τη ζωή του. Μια αλήθεια που θα μας μεταφέρει στο πρώην Βελγικό Κογκό όπου εκεί καλείται να βρει τις ρίζες του.

Δίπλα του θα σταθεί αγέρωχη και αλληλέγγυα η σύντροφος της ζωής του, η Σαρλότ.

Το ταξίδι του Όλιβερ στην αλήθεια θα αποτελέσει την θρυαλλίδα η οποία θα συγκλονίσει συθέμελα την ίδια τη ζωή του για πάντα.

Η γλώσσα της Άννας είναι χειμαρρώδης με έντονους διαλόγους, εξαίρετες περιγραφές και αποδόσεις χώρου, εικόνες ρεαλιστικές που σε μεταφέρουν στην Αφρικανική ενδοχώρα. Δημιουργία μελέτης και στοιχείων για την απόδοση του φυσικού περιβάλλοντος. Οι εναλλαγές στη δράση είναι ακολουθούν μια συνεχή ένταση που στην κορύφωσή της, η συναισθηματική ένταση αποδίδεται με ρυθμό καταιγιστικό.

Το διήγημα δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο προσωπικό blog της Άννας εδώ:  Ατενίζοντας

Μπορείτε να το διαβάσετε στην πλατφόρμα της Wattpad εδώ:

"Τα Άμπατρος" / Wattpad

Το τίμημα είναι ο χρόνος του Κωνσταντίνου Κορμπάκη

 

Γράφει η Δανάη Ιμπραχήμ

Όσοι με ξέρουν γνωρίζουν ότι έχω μια αδυναμία στο είδος των μαγισσών. Από τις αδερφές Halliwell μέχρι τη Sabrina Spellman, από τη Vasilisa Petrovna μέχρι την Diana Bishop, η αγάπη μου για αυτές είναι το λιγότερο αδιαμφισβήτητη. Όταν, λοιπόν, έπεσε το μάτι μου σε ένα ακόμα ελληνικό μυθιστόρημα φαντασίας που περιλαμβάνει αυτό το είδος, έσπευσα να το αποκτήσω.

Η ιστορία ξεκινάει με την αφήγηση του τρόπου που δημιουργήθηκαν οι μάγισσες στο σύμπαν του συγκεκριμένου βιβλίου. Με ρίζες από την αρχαιότητα, τραγωδία και πολλή φρίκη φτάσαμε στη σημερινή Αθήνα όπου μάγοι και μάγισσες ζουν ανάμεσα μας. Επομένως, μιλάμε για ένα αστικό φάντασυ, το οποίο αποτελεί την αγαπημένη μου υποκατηγορία του είδους. Οι μάγοι και οι μάγισσες χωρίζονται στους καλούς και τους κακούς, ανάλογα τους προγόνους τους και έχουν αντίστοιχες δυνάμεις. Οι σκοτεινοί μάγοι πλήττουν τους αντιπάλους τους, αλλά και τους θνητούς, με αποτέλεσμα το συμβούλιο των καλών μάγων να πάρει αυστηρά μέτρα. Προσεγγίζει δύο νεαρούς μάγους, την Ιόλη και τον Ωρίονα και τους αναθέτει μια αποστολή. Δύο τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες καλούνται να αντιμετωπίσουν φυσικούς και μη εχθρούς με σκοπό την απόκτηση κάποιον μαγικών αντικειμένων.

Θα ξεκινήσω με τα θετικά του βιβλίου, μιλώντας κυρίως για τον εξαίρετο τρόπο γραφής του συγγραφέα. Η χρήση της ελληνικής γλώσσας είναι άψογη, με γλαφυρές περιγραφές στιγμών, μαχών και τοπίων και αρκετό λυρισμό στην απόδοση συναισθημάτων. Σαν βαθιά συναισθηματικός άνθρωπος, το τελευταίο το εκτίμησα αρκετά. Επιπλέον, η θεματολογία μπορεί να μην είναι  και η πλέον πρωτότυπη, αλλά ο Κωνσταντίνος Κορμπάκης πασχίζει να δημιουργήσει κάτι ξεχωριστό, πράγμα δύσκολο για ένα χιλιοειπωμένο θέμα (αλλά πάντα αγαπητό). Υπήρχε αρκετή δράση, πράγμα απαραίτητο για ένα βιβλίο τέτοιου μεγέθους (648 σελίδες), έτσι ώστε να σπάει η μονοτονία της αφήγησης. Όσον αφορά τα τουίστ, δεν έλειπαν, όπως επίσης και οι δυσκολίες που συναντούσαν οι πρωταγωνιστές. Πολλές φορές ένιωθα ότι όλα τους έρχονταν αρκετά εύκολα, αλλά μετά κάτι γινόταν και έβγαινα λάθος. Ειδική μνεία στα τελευταία κεφάλαια, όπου η δράση κορυφώθηκε και ο αναγνώστης δεν μπορούσε να πάρει ανάσα.

Ένα ακόμα θετικό που πρέπει να υπογραμμιστεί είναι η ευαισθητοποίηση του συγγραφέα σε κοινωνικά ζητήματα, τα οποία αποτυπώνονται στο βιβλίο. Γίνεται αρκετή αναφορά στο θέμα της σεξουαλικής και έμφυλης βίας, καθώς και σε ρατσιστικές και φασιστικές συμπεριφορές.

Στα αρνητικά θα πρέπει να συμπεριλάβω το γεγονός ότι πολλές φορές τα θέματα υπεραναλύονταν. Κάποιες καταστάσεις θα μπορούσαν να μην είχαν τραβηχτεί τόσο πολύ, γιατί έτσι το βιβλίο έχασε αρκετά το στοιχείο του φάντασυ. Επιπλέον, εφόσον πρόκειται για αστικό και σύγχρονο φάντασυ, περίμενα πιο νεανικούς και φρέσκους διαλόγους και όχι το ίδιο λεξιλόγιο που χρησιμοποιούταν στην αφήγηση. Δύσκολα εκφράζονται νέοι άνθρωποι με αυτόν τον τρόπο, όσο μορφωμένοι και να είναι. Τέλος, ενώ στην αφήγηση ήταν διακριτές οι προσωπικότητες των χαρακτήρων, οι διάλογοι τους ήταν παρόμοιοι, ακριβώς γιατί δεν είχαν τη σύγχρονη ταυτότητα. Για να το εξηγήσω, σκεφτείτε δυο γνωστούς σας και τον τρόπο που μιλάνε στην καθημερινότητα και θα δείτε ότι τους χαρακτηρίζουν διαφορετικά πράγματα. Στο βιβλίο δε συνέβαινε αυτό. 

Κατά γενικά ομολογία λοιπόν, έχουμε μια πολύ καλή προσπάθεια και έναν πολλά υποσχόμενο συγγραφέα. 

Ιστορίες του μέλλοντος, Συλλογικό

 

Γράφει η Δανάη Ιμπραχήμ 

Το μέλλον απασχολούσε ανέκαθεν τον άνθρωπο. Ό,τι δεν μπορούσε να ελέγξει, ό,τι ήταν πέραν των δυνατοτήτων του τον τρόμαζε και συνάμα τον εξίταρε. Από την αρχαιότητα έως σήμερα το είδος του Homo Sapiens πασχίζει να προβλέψει το μέλλον είτε με τη βοήθεια φυσικών μέσων, είτε ακόμα και με παραφυσικές μεθόδους. Στα πλαίσια αυτού του προβληματισμού γεννήθηκε το είδος της δυστοπίας. Κάθε ελπίδα για κάτι καλύτερο σβήνει και ο άνθρωπος αναγνωρίζει την καταστροφική του φύση. Σε μια εποχή που η ραγδαία αύξηση της τεχνολογίας βρίσκει τον άνθρωπο πιο ανώριμο και κτηνώδη από ποτέ, η ομάδα του Imaginarium κάθισε και έγραψε τις σκέψεις της. Με έντονους προβληματισμούς και με συνοδηγό το Sci Fi, δημιούργησε μια ανθολογία ιστοριών μικρού μήκους, στις οποίες μας παρουσιάζει  το δικό της δυστοπικό μέλλον.

Θα πρέπει σε αυτό το σημείο να πω πως σαν αναγνώστρια δεν τα πάω καλά με τα διηγήματα. Προτιμώ η ιστορία να εξελίσσεται σε πιο ευρύ πλαίσιο. Αυτό δεν αφορά μόνο διηγήματα τρίτων, αλλά και δικά μου. Παρόλα αυτά, ξεχώρισα αρκετές ιστορίες από αυτή την ανθολογία και θα ήθελα να τις αναλύσω όλες στο βαθμό που δε θα μαρτυρήσει το παραμικρό σε όσους δεν την έχουν διαβάσει ακόμα.

Να προσθέσω επίσης, πως γλωσσικά όλα ήταν άψογα, ώριμη γραφή και ύφος, σωστά λογοτεχνήματα. Κανένα δεν ήταν πρόχειρη δουλειά και σε αυτό σίγουρα θα συνέβαλε και η επιμελήτρια, Ευλαμπία Τσιρέλη, καθηγήτρια του Imaginarium.

Ας δούμε λοιπόν τις ιστορίες.

Αγαπητέ κύριε Άγιε Βασίλη, της Χρυσάνθης Βουδούρη: Αυτό ήταν το αγαπημένο μου διήγημα. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα, δεν προσπάθησε να δομήσει μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Μέσα από το γράμμα ενός παιδιού στο πάρα πολύ μακρινό μέλλον, βλέπουμε τον τρόπο που φαντάζεται η συγγραφέας το αύριο και ειλικρινά με τρόμαξε. Δεν ήταν διήγημα τρόμου, αλλά μέσα από την αθωότητα ενός παιδιού συνειδητοποιεί ο αναγνώστης πόσο δεν εκτιμάμε όσα έχουμε σήμερα και έτσι τα καταστρέφουμε. Θέλουμε στα αλήθεια οι επόμενες γενιές να είναι απλά μια ύπαρξη και να μην μπορέσουν να απολαύσουν τη φύση, τις γιορτές, τα απλά καθημερινά πράγματα; Ειλικρινά αυτό το διήγημα είναι τροφή για σκέψη και μια πολύ δυνατή αρχή γι' αυτή την ανθολογία. 

Γυρίνοι, του Χαράλαμπου Δρουκόπουλου: Το συγκεκριμένο διήγημα ήταν Λαβκραφτιανού χαρακτήρα. Αυτό με προβλημάτισε γιατί η ιδέα ότι τα πλάσματα της αβύσσου θα κυριαρχήσουν δε συνάδει απαραίτητα με τη δυστοπία. Η ιστορία ισορροπούσε μεταξύ επιστημονικής φαντασίας και κοσμικού τρόμου, αλλά δεν είδα ξεκάθαρα τη δυστοπία. Επιπλέον, η επιρροή του Λάβκραφτ ήταν φανερή όχι μόνο στα πλάσματα, αλλά στη δομή της ιστορίας, με αποτέλεσμα να μου λείπει το συναίσθημα. Ίσως επειδή σαν μεγάλη θαυμάστρια του Λάβκραφτ έχω διαβάσει ξανά και ξανά διηγήματα σε αυτό το πνεύμα να θέλω κάτι παραπάνω. Αν ο συγγραφέας σκέφτεται μελλοντικά ένα μυθιστόρημα σε αυτό το είδος, μια ιστορία πιο ανεπτυγμένη, με χαρά θα την έπαιρνα στα χέρια μου. 

Φοβούμενοι το αύριο, της Ειρήνης - Αλεξάνδρας Καζαντζάνη: Εδώ έχουμε μια κλασική αναπαράσταση του μέλλοντος με βάση αυτό που ζούμε σήμερα, την τεχνολογία να καταλαμβάνει κάθε πτυχή της ζωής μας. Αυτό δε σημαίνει ότι το διήγημα ήταν βαρετό ή μη πρωτότυπο. Κάθε άλλο. Είδα μια άλλη οπτική σε μια φοβία που έχω και εγώ και φαντάζομαι πολλής ακόμα κόσμος. Μια ιδέα, κάτι τεχνητό αντικαθιστά πλήρως τον άνθρωπο και όταν αποκτά χαρακτηριστικά του, προκύπτει το χάος. Και αυτό το διήγημα μας δίνει τροφή για σκέψη, καθώς παραπέμπει στο όλο κόνσεπτ του Φρανκενστάιν. Το ότι δημιουργούμε κάτι σε μια προσπάθεια εξέλιξης δε σημαίνει ότι θα έχει θετικά αποτελέσματα.

Μια εναλλακτική στο θάνατο, της Δέσποινας Καμαριώτη: Και αυτό ήταν από τα διηγήματα που ξεχώρισα. Ήταν αρκετά γροτέσκο και μου θύμισε την Ιστορία του χειρούργου. Εδώ φαίνεται καθαρά η δυστοπία στο πόσο τρομακτική μπορεί να αποδειχθεί η ανθρώπινη φύση. Ίσως μέχρι στιγμής να σας έχω δώσει την εντύπωση ότι είμαι κατά της τεχνολογίας, αλλά δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Δε θα μπορούσα να επιβιώσω σε ένα λιγότερο αναπτυγμένο κόσμο. Ο φόβος μου αφορά την ανθρώπινη φύση και πόσο άρρωστη αποδεικνύεται πολλές φορές. Το διήγημα ίσως να φανεί σε κάποιους υπερβολικό, αλλά νομίζω πως ήταν από τα λίγα με τόση τόλμη. Με τόσα που γίνονται αυτή τη στιγμή, δε θεωρώ πως κάτι τέτοιο είναι απίθανο. Ένα τεράστιο μπράβο στη συγγραφέα.

Το παιχνίδι, της Ιωάννας Μαγοπούλου: Σε αυτή την ιστορία ένιωσα κάπως διχασμένη. Από τη μία έλαβα το μήνυμα ότι η τεχνολογία δε χρησιμοποιείται πάντα για καλό - και κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει-, ότι μας αποξενώνει - που επίσης δε βρίσκω επιχειρήματα να το αναιρέσω - και από την άλλη αναφέρεται ένα βιντεοπαιχνίδι. Δε θεωρώ πια ότι αυτά ευθύνονται για τη βία που υπάρχει γύρω μας, γιατί σας διαβεβαιώνω ότι και στο παρελθόν μια χαρά χυνόταν αίμα. Ίσως όμως να μην ήταν αυτό που ήθελε να περάσει η συγγραφέας, οπότε είμαι επιφυλακτική. Σε κάθε περίπτωση, κατανοώ έστω ένα μέρος του προβληματισμού της και αυτό που μας παρουσίασε ήταν πέρα για πέρα δυστοπία. 

Ο Οίκος των θαυμάτων, του Στέλιου Μαρμελούδη: Μετά την πρώτη μου επαφή με το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα είχα μεγάλη περιέργεια να δω τι θα μας παρουσίαζε σε αυτή την ανθολογία. Και δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα. Αυτή η ιστορία μετατοπίζει ως ένα βαθμό το βάρος από την κοινωνία στην προσωπική επιλογή του καθενός. Ένα δυστοπικό μέλλον δε θα άλλαζε μόνο το μεγάλο μέρος, αλλά και το πιο μικρό. Σαφώς και είναι αλληλένδετα, αλλά χρειάζεται αρκετές φορές να ρίξουμε μια ματιά στο μικροσκόπιο. Εδώ, λοιπόν, έχουμε ένα αρκετά σκοτεινό με vice στοιχεία διήγημα που υπογραμμίζει πρώτα από όλα τα ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου. 

Ζητήματα φύλου, του Βασίλη Ματσιόλα - Παπαστογιαννίδη: Αυτό ήταν το τρίτο διήγημα που ξεχώρισα. Ένα από τα χαρακτηριστικά της δυστοπίας είναι οι κοινωνίες να ξεχνάνε κάθε μορφή προόδου που είχαν κάνει και να μεσουρανούν οι διακρίσεις. Σε αυτή την ιστορία δεν ήταν τόσο έντονο αυτό το στοιχείο, αλλά ο συγγραφέας δεν παρέλειψε να αναφέρει το θέμα της φυλετικής διάκρισης και το απίστευτα παρωχημένο συναίσθημα απογοήτευσης όταν το νέο μωρό της οικογένειας ήταν κορίτσι. Χάρηκα ιδιαίτερα που αυτή η ιστορία γράφτηκε από άντρα, γιατί έτσι φαίνεται πως οι κραυγές αγωνίας μας δεν αγνοούνται από όλους.

Ο θάνατος σου η ζωή μου, του Γιώργου Μπάρδα: Αυτή η ιστορία μου θύμισε το Νεκρωταφίο ζώων του Κινγκ. Όταν γνωρίζουμε την απώλεια, αυτό το αποκαρδιωτικό γεγονός, σκεφτόμαστε πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα αν το αγαπημένο μας πρόσωπο παρέμενε δίπλα μας. Σε ένα δυστοπικό μέλλον, που η τεχνολογία καθορίζει πλήρως τις ζωές μας, θα μπορούσαμε να είχαμε τη δεύτερη ευκαιρία, αλλά δε θα ήταν αληθινή εμπειρία. Το συγκεκριμένο διήγημα υπογραμμίζει πως πολλά πράγματα χάρις την τεχνολογία είναι μια ψευδαίσθηση. Μου προκάλεσε πάρα πολλά συναισθήματα παρά το μέγεθος του και με βοήθησε να ταυτιστώ με τον πρωταγωνιστή. 

Η επιστροφή του Λαζάρου, του Δημήτρη Μπέττα: Η συγκεκριμένη ιστορία με έβαλε σε πολλές σκέψεις, κυρίως γιατί έχασα το βασικό νόημα. Σίγουρα αναφέρει πού θα μπορούσαμε να φτάσουμε με την τεχνολογία και είχε στοιχεία sci fi, αλλά δεν έπιασα το ρεζουμέ. Πώς ακριβώς φαντάζεται ο συγγραφέας το μέλλον μας; Τι είναι αυτό που πιστεύει ότι θα αλλάξει στις κοινωνίες;

Είναι που οι αθάνατοι δεν έχουν μνήμη, της Αρετής Πούλιου: Αυτό ήταν από τα διηγήματα που με συγκίνησαν και που ευχόμουν να ήταν ολόκληρο μυθιστόρημα για να αναπτυχθεί περισσότερο και να μου απαντήσει ερωτήματα που ίσως σε κάποιον να φανούν υπερβολικές λεπτομέρειες, αλλά σαν ιστορικός έχω μάθει να ξεψαχνίζω τα πάντα. Το νόημα πάντως είναι η μοναχικότητα και η τρομακτική απομάκρυνση από κάθε συναίσθημα, γεγονός που θα μας καταστήσει απλές υπάρξεις. Δε θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αναμνήσεις, χωρίς λύπες και χαρές ή τον τρόπο να απολαμβάνω μικρά και μεγάλα πράγματα. Κι όμως θα μπορούσε να συμβεί και ελπίζω όποιος το επιθυμεί να διαβάσει αυτή την ιστορία για να δει ότι κάτι τέτοιο θα είναι σκέτη καταστροφή.

Ο ερεβώδης αιματίτης, του Ιωάννη Σαββίδη: Το συγκεκριμένο διήγημα τοποθετείται μεν στο μακρινό μέλλον, έχει στοιχεία κοινωνικών διακρίσεων, εντάσεις, πλήρη καταπάτηση δικαιωμάτων, αρκετά στοιχεία δυστοπίας, αλλά αισθάνθηκα ότι ήταν περισσότερο φαντασία. Οι αναφορές στην αλχημεία και οι ανάμιξη μαγικών όντων με προβλημάτισαν για το αν η ιστορία ταιριάζει με το όλο κόνσεπτ. Δε σημαίνει ότι δεν μου άρεσε και δεν τη βρήκα αρκετά ιδιαίτερη και σχεδόν πρωτότυπη, αλλά δεν ξέρω αν ταιριάζει στη συγκεκριμένη ανθολογία. 

Διαιώνιση, του Σιμωνίδη Φλέσσα: Τρόμαξα. Τρόμαξα πολύ. Ίσως αν ήμουν μεγαλύτερη ηλικιακά να ένιωθα πιο ήρεμη, αλλά σαν νεαρή φοβάμαι, γιατί μια τέτοια ιδέα δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Ο κόσμος θα κάνει τα πάντα για να διατηρήσει τη νιότη του και τι πιο ταιριαστό από το να την κλέψει από τους νέους. Ανατριχιάζω και μόνο που θυμάμαι το διήγημα. Η δυστοπία που δε φαντάζει τόσο μακρινή είναι από τα πιο δυνατά αναγνώσματα για αυτή την περίοδο.

Καλύτερο μέλλον, της Βασιλικής Χαλιαμπάλια: Αυτό ήταν ένα διήγημα που το φαντάζομαι ως μυθιστόρημα, ταινία, βιντεοπαιχνίδι. Η ιδέα είναι τόσο φρέσκια και σύγχρονη και μάλιστα συνδυάζει τη δυστοπία με το μυστήριο. Αν και στην αρχή το βρήκα υπερβολικό, όσο το σκεφτόμουν μετά με καθαρό μυαλό, συνειδητοποίησα ότι κάθε δυστοπικό έργο έχει δόση υπερβολής, αλλά με όσα έχει επιδείξει το ανθρώπινο γένος δεν είναι διόλου απίθανα. Σε συνάρτηση με την επιστημονική φαντασία και όλα όσα φανταζόμαστε για εξωγήινες δυνάμεις, αυτό το έργο θα μπορούσε άνετα να αναπτυχθεί περισσότερο και να δώσει μια γεμάτη αγωνία περιπέτεια. 

Μένθρυς, συλλογικό: Ο επίλογος της ανθολογίας ήταν ένα διήγημα από τους Στέλιο Μαρμελούδη, Βασιλική Χαλιαμπάλια, Ιωάννη Σαββίδη, Ειρήνη Αλεξάνδρα Καζαντζάνη και Χαράλαμπο Δρακόπουλο. Μου άρεσε πολύ, καθώς συνδύαζε βουνό με θάλασσα (κάτι άλλο συνδύαζε, αλλά δεν μπορώ να πω χωρίς να κάνω σπόιλερ), ενώ δε φάνηκε ότι ήταν γραμμένο από διαφορετικά άτομα. Υπήρξε άψογη συνεργασία για ένα άρτια δομημένο κείμενο. Ωστόσο, ήταν το τρίτο διήγημα που αισθάνθηκα ότι ήταν παράταιρο με το θέμα της ανθολογίας, γιατί μου έλειπε ό,τι απαρτίζει μια δυστοπία και είχε περισσότερο μαγεία.  

Βήματα

 

Γράφει η Χριστοδούλου Αικατερίνη

Χάνεσαι στο πλήθος
βηματισμοί ανώφελοι
πολύχρωμα βαρύγδουπα
παπούτσια αφήνουν το στίγμα τους στο γκρίζο πλακόστρωτο.
Αδικία, έπαρση, κακία
πόνος, μελαγχολία
μεταμφιεσμένη λάσπη.
Βήματα και πάλι βήματα
βιαστικά προγραμματισμένα
να σε φτάσουν
να σε προσπεράσουν
δίχως σκοπό
δίχως προορισμό
δίχως αιτία
Μονάχα να σε πάνε
ένα βήμα παραπέρα

Νίκη, θρίαμβος, χειροκρότημα !

Προσωρινό αίσθημα λύτρωσης
Απελευθέρωσης, ανικανοποίησης
Καφέ, γκρίζα, μαύρα
βήματα σχολαστικά.
Μικρά μεγάλα
Αισθητά
βήματα πολιορκίας.
Άλμα ανημποριάς
Μειδίαμα μελαγχολίας
Μια οδύνη που εκφράζει χαρά
Σαμποτάζ
Αυτομαστίγωμα

Υποτάξου!

Κοινωνία μηχανική
Βήματα που τσαλαπατούν
σε λάθη, όνειρα, ανθρώπους
Ψυχές του χθες και του σήμερα
Σημάδια βαθειά στο πέρασμα των χρόνων, της νιότης, της πρόωρης ενηλικίωσης.
Γραμμές ακανόνιστες
η μια πάνω στην άλλη που τέμνουν για λίγο..
Διασταυρώνουν τις ζωές τους
Ενώνονται
Γίνονται ένα

Πλάνη !
Πλήθος !

Ακούς μονάχα βήματα
βήματα..
Κι είσαι τόσο μικρός
τόσο ανήμπορος να αντέξεις
Κλείνεις αυτιά στόματα
Σωπαίνεις στην ακατανίκητη προσπάθεια να ελέγξεις τον εαυτό σου.

Μα εκείνα έρχονται προς εσένα
Επιζητούν την απόλυτη κυριαρχία
Στο παιχνίδι της εξουσίας
βήματα βήματα ηχούν..

Κ.Χ

Aπό την ποιητική της συλλογή "Zωή και Ποίηση".