"Δεν γράφεται ο συγγραφέας με καλούπια... Πίσω από την ιδιότητα κρύβεται ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος, με τη δική του προσωπικότητα και φωνή" Είναι και συγγραφέας... Συχνά ακούω φράσεις του τύπου: «Είναι και συγγραφέας…», οι οποίες μάλιστα συνοδεύονται από υποτιμητικές ή ειρωνικές ματιές και εκφράσεις και λέγονται για να επικρίνουν μια συμπεριφορά του ατόμου η οποία, κατά τη γνώμη του εκφέροντα την άποψη, δεν συνάδει με τη συγγραφική ιδιότητα. Το κατακριτέο στοιχείο ενίοτε σχετίζεται με την εμφάνιση του εκάστοτε προσώπου και άλλοτε με τη συμπεριφορά του ή τη γενική εικόνα που επιλέγει να παρουσιάσει προς τα έξω. Αυτό συμβαίνει τόσο εκ του σύνεγγυς - έχει συμβεί πολλάκις και σε άτομα μέσα από τη δική μας ομάδα - αλλά πολύ περισσότερο μέσα από τα social media. Κάποιες φορές μάλιστα, πίσω από ανώνυμα προφίλ, με μοναδικό σκοπό αυτά τα άτομα να εμπλέκονται συνεχώς σε μια μάχη διαμέσου του πληκτρολογίου όχι υπέρ κάποιου σκοπού, αλλά κατά πάντων. Τι οφείλει (και τι όχι) ένας συγγραφέ...
Γράφει η Χριστοδούλου Αικατερίνη «Ένας διαβάτης σε τούτη τη ζωή είμαι κι εγώ Ένας διαβάτης..» Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του προορισμό λένε. Τον ολόδικο του δρόμο. Άλλοτε είναι γεμάτος πολύχρωμα ευωδιαστά άνθη με δαντελωτά πέταλα και φύλλα εριώδη, άλλοτε πάλι με δρόμους πέτρινους γεμάτους ξερόχορτα και άγρια κλαδιά να δεσπόζουν, εδώ κι εκεί. Κι εσύ που τον διαβαίνεις με δυσκολία, κάθε σου βήμα και ένα σκίσιμο στο κορμί. Τα ρούχα αποκτούν μπαλώματα. Η ψυχή όμως; Πόσα μπαλώματα να δεχτεί η ψυχή; Η τρωτή σου σάρκα φθείρεται μα η άυλη δύναμη σου στέκει απροσπέλαστη. Με μάτια δακρυσμένα επαιτεί για μια ανάσα. Ένα κουράγιο ακόμα, και στο επόμενο σου βήμα θα ακολουθήσεις άλλο μονοπάτι. Και αν δεν είναι αυτό που προσδοκάς, θα αναζητήσεις διαφορετικό..και θα συνεχίζεται αυτή η διαδοχή που σταματημό δε θα’ χει. Θα σε πλαισιώνουν πρωταγωνιστές στο ταξίδι της ζωής.. Κάποιοι, περιχαρείς με το σάκο στον ένα ώμο και το χέρι μπλεγμένο στο δικό σου, θα ξεκινο...