Μεθυσμένες αλήθειες της Τατιάνας Τζινιώλη

 

Γράφει η Δανάη Ιμπραχήμ

Γιατί είμαι αθεράπευτα ερωτευμένος μαζί σου και η μεθυσμένη μου αλήθεια είναι πως ήξερα πως εμείς οι δυο δεν ήμασταν μόνο μια εβδομάδα σε ένα πλοίο.

Να σας πω μια μεθυσμένη αλήθεια; Λατρεύω τα βιβλία της Τατιάνας Τζινιώλη. Ω μα τι λέω! Δε χρειάζομαι αλκοόλ για να παραδεχτώ την αδυναμία μου στη συγγραφέα, όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και στη δουλειά της. Το ερωτικό μυθιστόρημα, γνωστό και ως contemporary romance, είναι από τα αγαπημένα μου είδη, καθώς σαν νέο και ερωτευμένο κοράσιο απολαμβάνω τις ιστορίες αγάπης, που όμως ξεφεύγουν από το υπερβολικά αγνό τύπο του παραδοσιακού ρομαντικού είδους. Έχουν πιο σύγχρονη χροιά και είναι πιο ρεαλιστικά. Και είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει μια εγχώρια πένα που θα αποδώσει τους αγώνες και τα σαράντα κύματα μιας σχέσης νέων ανθρώπων, μέχρι αυτοί να ανοίξουν τα μάτια τους και να καταλάβουν ότι είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. (Με ακούς Χέιζελ;)

Το νέο βιβλίο της Τατιάνας, λοιπόν, μας ταξιδεύει ξανά στην Αμερική, όπου η συγγραφέας έχει ζήσει αρκετό καιρό κι έτσι μπορούμε μέσα από τις εμπειρίες της να κάνουμε ένα νοητό ταξίδι. Ένα Αυγουστιάκο πρωινό, ένα πλοίο ετοιμάζεται για κρουαζιέρα. Σε αυτό επιβιβάζονται ο Κόνορ, που γιορτάζει τα γενέθλια του – με πολύ λίγο ενθουσιασμό – και η Χέιζελ που θα γιορτάσει την αποφοίτηση της με τη γιαγιά της. Δυο άνθρωποι τελείως άγνωστοι, με διαφορετικές εμπειρίες και ψυχοσυνθέσεις θα βρεθούν ο ένας στο δρόμο του άλλου και θα ζήσουν μια καλοκαιρινή περιπέτεια. Όλο αυτό θα έπρεπε να κρατήσει τις μέρες που βρίσκονταν στη θάλασσα. Όλο αυτό θα ταξίδευε μαζί με το καράβι και έπειτα θα έμπαινε ένα τέλος. Σωστά; Λάθος!

Η ζωντανή και νεανική γραφή της Τατιάνας βοηθάει τη ροή να κυλήσει γρήγορα. Προσωπικά το ολοκλήρωσα σε μια μέρα, όχι μόνο χάρις το straightforward – που θα έλεγε κι η Τατιάνα στο Μανχάταν – ύφος της, με την πλήρη απουσία ανούσιων λεπτομερειών, αλλά και γιατί ερωτεύεσαι τους χαρακτήρες σαν ζευγάρι. Πολλοί θα πουν ότι αυτός είναι ο σκοπός ενός τέτοιου μυθιστορήματος, να θέλεις τους βασικούς χαρακτήρες μαζί. Σας πληροφορώ όμως ότι έχω διαβάσει παγκόσμια best – sellers αυτού του είδους που με άφησαν τελείως αδιάφορη για το τι θα γίνει μεταξύ τους. Η Τατιάνα δημιουργεί τέτοια ατμόσφαιρα, που απλά θέλω να τους βλέπω συνέχεια μαζί.

Κάτι τέτοιο βέβαια είναι αδύνατο. Αν όλα ήταν ιδανικά, δε θα υπήρχε λόγος να γραφτούν 343 σελίδες. Κάθε λίγο και λιγάκι ξεπηδούσαν εκείνες οι ατυχείς καταστάσεις που σε έκαναν να σφίγγεις το βιβλίο και να το τραβάς λίγο παραπάνω από όσο έπρεπε. Μην ανησυχείς Τατιάνα, η ράχη είναι σώα.

Τα συναισθήματα ήταν πολλά και η ταύτιση σε ορισμένα σημεία μεγάλη. Προσωπικά εκτιμώ όταν ένα βιβλίο με αφήνει να δω τον εαυτό μου και με ωθεί να ανακαλέσω στιγμές του παρελθόντος. Η συναισθηματική φόρτιση γίνεται εντονότερη και η ιστορία έρχεται πιο κοντά στην καρδιά μου. Επιπλέον, όπως προανέφερα, θεωρώ τα contemporary romance ένα ιδανικό είδος για να δούμε τους εαυτούς μας και να μελετήσουμε τις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις, γεγονός που οι Μεθυσμένες Αλήθειες πετυχαίνουν στο έπακρον.

Δεν έχω, λοιπόν, παρά να σας παροτρύνω να κάνετε αυτό το ταξίδι, κατά προτίμηση νηφάλιοι. Ξέρω πως οι μεγαλύτερες αλήθειες λέγονται υπό την επήρεια αλκοόλ, αλλά σας υπόσχομαι πως το συγκεκριμένο βιβλίο θα σας ρίξει κάθε αντίσταση και θα πιστέψετε στον έρωτα.

Cheers!

Κίρκη της Madeline Miller

 

Γράφει η Δανάη Ιμπραχήμ

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεστε όταν ακούτε το όνομα Κίρκη; Σίγουρα ξεπηδούν εικόνες από τα μαθητικά σας χρόνια, την ώρα της Οδύσσειας στο γυμνάσιο, όπου η δασκάλα διάβαζε περιχαρής την αντίστοιχη ραψωδία. Κίρκη, η μάγισσα. Κίρκη, η πλανεύτρα. Εκείνη η μυστήρια γυναίκα την οποία ο Όμηρος βάζει στο δρόμο του πρωταγωνιστή του, εκείνου του άντρα που μάθαμε να λατρεύουμε κι άρα αναγκαστικά η Κίρκη μας ενοχλούσε. Μεταμόρφωσε τους συντρόφους του σε γουρούνια. Πιθανόν να έκανε και τον ίδιο έτσι. Άρα η Κίρκη είναι ζωγραφισμένη με μελανά χρώματα.

Ξέρω πως σαν Έλληνες έχουμε μεγάλη αγάπη στη μυθολογία μας. Κάθε λαός θαυμάζει τους θρύλους και τις ιστορίες που έφτασαν από την αρχαιότητα στο σήμερα. Μα πόσο καλά τη γνωρίζουμε; Και έχουμε αναπτύξει μια δική μας άποψη ή αντιγράφουμε συνήθειες;

Η Madeline Miller δεν είναι Ελληνίδα κι άρα πολλοί θα αντέδρασαν υπεροπτικά βλέποντας το βιβλίο της. Εκείνη δε θα τα ξέρει τόσο καλά. Δεν κουβαλάει την ίδια παιδεία. Η ερώτηση μου είναι η εξής: Και;

Στον οίκο του τιτάνα Ήλιου γεννιέται μια κόρη, αλλιώτικη από τις άλλες. Η Κίρκη μεγαλώνει στη σκιά των παντοδύναμων συγγενών της. Δεν είναι εκθαμβωτική ή δυνατή όπως η Πασιφάη ή ο Πέρσης. Στην αρχή, μοιάζει σχεδόν θνητή. Έτσι, γίνεται ο παρίας της οικογένειας της, μέχρι που η συνεχής απόρριψη τη φέρνει σε απόγνωση και αυτή με τη σειρά της την οδηγεί στην εξορία, στο γνωστό νησί της Αίαιας.

Καθώς προχωρούσε η ιστορία, γεμάτη λυρισμό και μελαγχολία, είχα καταλάβει πως η συγγραφέας ήθελε να δείξει μια πιο ανθρώπινη πλευρά της Κίρκης. Άλλωστε, η μυθολογία δημιουργήθηκε από θνητούς, που έδιναν χαρακτηριστικά τους σε θεότητες για να δικαιολογήσουν τις κακουχίες που ταλάνιζαν την καθημερινότητα τους. Γνωρίζοντας το γνωστό μύθο περί μεταμόρφωσης, έλεγα πως επρόκειτο για την ιστορία του πώς κάποιος γίνεται ο κακός. Επηρεασμένη από τη γενική προκατάληψη με την οποία ανατράφηκαν γενιές και γενιές Ελλήνων, περίμενα να τη δω να γίνεται το τέρας που οι περισσότεροι τη θεωρούν. Και φυσικά έκανα λάθος.

Η συγγραφέας γνωρίζει πολύ καλά την ελληνική μυθολογία και πιάνοντας το κουβάρι της, υφαίνει μια θλιμμένη ιστορία γεμάτη μοναξιά και αγώνα. Αγώνα για αποδοχή, επιβίωση, αγάπη. Δεν με πείραξε το γεγονός ότι αναμίχθηκαν πρόσωπα από άλλους μύθους, καθώς το γενεαλογικό δέντρο της Κίρκης το επέτρεπε και η Miller το χειρίστηκε με απόλυτη μαεστρία. Δεν υπήρξε στιγμή που να θεώρησα τον εαυτό μου ανώτερο των γνώσεων της λόγω καταγωγής ή ακόμα και σπουδών. Η συγγραφέας ήξερε πολύ καλά τι είναι αυτό για το οποίο έγραψε και φρόντισε να το περάσει και στους αναγνώστες της.

Κίρκη, η κόρη. Κίρκη, η αδερφή, η ερωμένη, το θύμα, η μητέρα. Κίρκη, η αγωνίστρια.

Ένας άνθρωπος έχει πολλές πτυχές. Είναι περίπλοκος. Γιατί να διαφέρει μια θεότητα που μοιράζεται την ίδια ψυχοσύνθεση; Γιατί να διαφέρει μια μάγισσα; Γιατί να διαφέρει η Κίρκη;

Στον ιδανικό κόσμο της Σοράγια της Βούλας Γκεμίση

 

Γράφει η Δανάη Ιμπραχήμ 

Τι είναι για σένα ιδανικός κόσμος; Πώς θα φανταζόσουν ιδανικά τη ζωή σου; Ποιο είναι εκείνο το άπιαστο όνειρο που αν πραγματοποιούταν, όλα θα γίνονταν… ιδανικά; Ίσως σε κουράζει αυτή η λέξη. Ίσως τη φοβάσαι, γιατί κρύβει μέσα της άπιαστα όνειρα και τον πόνο αυτών. Θέλω όμως να σου θυμίσω πως ό,τι εσύ θεωρείς δεδομένο και δε σε γεμίζει πια, για κάποιον άλλον είναι το ιδανικό.

Το τέταρτο έντυπο βιβλίο της Βούλας Γκεμίση έρχεται για να ταράξει τα νερά της σύγχρονης λογοτεχνίας. Δε θέλει να ωραιοποιήσει ή να ρομαντικοποιήσει τίποτα. Είναι μια γροθιά στο στομάχι κι ένα δυνατό χαστούκι στον καθωσπρεπισμό της κοινωνίας.

Η Σοράγια είναι μια τρανσέξουαλ γυναίκα που κατηγορείται για φόνο. Προτού συλληφθεί, εξομολογείται τα πάντα σε μια δημοσιογράφο. Με ένα τσιγάρο και ένα ποτό ανοίγει την καρδιά της, ένα σκονισμένο σεντούκι που κρύβει τα πιο σκοτεινά μυστικά.

Ξέρω, ξέρω. Πολλοί θα γελάσετε διαβάζοντας την περιγραφή. Θα θυμώσετε. Θα μασουλήσετε πάλι εκείνη την καραμέλα του political correct. Πες μου όμως παντογνώστη, τι σου λείπει από τη ζωή σου; Σου λείπει η αποδοχή; Ένα χέρι βοήθειας; Το δικαίωμα να είσαι ο εαυτός σου; Αν όχι, τότε δεν έχεις το δικαίωμα να θυμώνεις και να χλευάζεις. Ο ιδανικός κόσμος για έναν άνθρωπο είναι να μπορέσει να είναι ο εαυτός του και πάνω από όλα ελεύθερος. Το βιβλίο πραγματεύεται πολύ σοβαρά θέματα, μεταξύ άλλων την παιδική πορνεία και τη σεξουαλική παρενόχληση και δεν θα έπρεπε να γυρνάμε την πλάτη σε αυτά τα θέματα. Ούτε φυσικά στις κραυγές όλων εκείνων που ζητάνε αποδοχή. Το βιβλίο δε θέλει να ακολουθήσει κάποια μόδα, αλλά να σου υπενθυμίσει, φίλε αναγνώστη, πως εσύ ίσως βρίσκεσαι ήδη σε έναν ιδανικό κόσμο και δεν το έχεις καταλάβει.

Έχουν περάσει αρκετοί μήνες από όταν διάβασα την ιστορία κι ακόμα θυμάμαι να ανατριχιάζω διαβάζοντας το. Όπως καταλαβαίνετε κάπου στο άρθρο πρέπει να μπει ένα trigger warning για το βιβλίο, διότι περιέχει σκληρές εικόνες βίας. Αν αντέχεις, θα πρέπει να του δώσεις μια ευκαιρία. Δεν βρίσκονται εκεί για σασπένς, για δράμα. Βρίσκονται εκεί γιατί συμβαίνουν. Είναι καθημερινές εικόνες που αν κοιτάξεις καλά, θα τις παρατηρήσεις. Αν βγούμε λίγο από το μικρόκοσμο μας, θα δούμε τον πόνο και τον αγώνα πολλών ανθρώπων.

Κανένα τέρας δε γεννήθηκε μόνο του. Κάποιος το δημιούργησε. Και πολλές φορές, αυτό που αποκαλείς τέρας είναι πιο άκακο από σένα.

Αποκτήστε το βιβλίο!

Η θλίψη που φωλιάζει μέσα μου της Μαρίας Αλεξοπούλου

 

Γράφει η Δανάη Ιμπραχήμ

Όταν είσαι φυλακισμένος μέσα στο μυαλό σου, χάνεις την επαφή με το παρόν.

Προτού ξεκινήσω το σχολιασμό του άρθρου, θέλω να σου κάνω μια ερώτηση φίλε αναγνώστη. Είσαι καλά; Θέλω να σκεφτείς πριν απαντήσεις. Είσαι στα αλήθεια καλά; Νιώθεις κουρασμένος; Στενοχωρημένος; Πιεσμένος; Μόνος σου; Δεν είναι κακό. Δεν είναι ντροπή. Και σε καμία περίπτωση δεν είσαι μόνος σου.

Το συγγραφικό ντεμπούτο της Μαρίας Αλεξοπούλου πρόκειται εκ πρώτης όψεως για μια σειρά σπονδυλωτών διηγημάτων με πρωταγωνίστρια τη Μελίνα. Η Μελίνα είναι ένα νέο κορίτσι που σπουδάζει, δουλεύει, έχει τους φίλους της, την αδερφή της, τα όνειρα της. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι ευτυχισμένη. Και μέχρι ένα σημείο είναι. Μέχρι που η υγεία του πατέρα της δοκιμάζεται και η νεαρή κοπέλα νιώθει να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της.

Οι γονείς μας είναι τα στηρίγματα μας, τα πρότυπα θάρρους. Μέχρι να φτάσουμε στη δεκαετία των είκοσι, μας φαίνονται άτρωτοι, σχεδόν άφθαρτοι. Όμως μαζί με εμάς μεγαλώνουν κι εκείνοι κι όταν αρχίζουν τα προβλήματα υγείας, κλονίζεται και η δική μας ψυχολογία. Ξαφνικά ο βράχος μας φαντάζει αδύναμος κι εμείς στη μέση πασχίζουμε να τους φροντίσουμε όσο μπορούμε για να τους έχουμε στο πλευρό μας όσο το δυνατόν περισσότερο.

Η νεαρή Μελίνα νιώθει πως βαδίζει σε ένα μονοπάτι με αγκάθια. Με έντονο το λυρισμό η Μαρία μας αφηγείται το σκληρό αγώνα ενάντια στην ψυχική διαταραχή και το φόβο του να χάσεις ένα αγαπημένο πρόσωπο. Το βιβλίο πρόκειται ουσιαστικά για μια εξομολόγηση της συγγραφέως, η οποία βρήκε το θάρρος να μιλήσει ανοιχτά για τις δυσκολίες που βιώνει, όχι με μια φανταστική ιστορία ή ένα σύγγραμμα αυτοβελτίωσης, αλλά με μικρά κομμάτια του παζλ που στο τέλος δημιουργούν ένα αισιόδοξο μοτίβο μηνυμάτων. Επιπρόσθετα, το βιβλίο γίνεται ακόμα πιο παραστατικό χάρις τις πανέμορφες εικονογραφήσεις της Ιωάννας Αλεξοπούλου που δε χορταίνεις να χαζεύεις πριν αρχίσεις το κάθε κεφάλαιο.

Ειλικρινά, δεν μπορώ να βρω ψεγάδι σε αυτό το βιβλίο. Ίσως η άποψη μου να είναι λίγο προκατειλημμένη, διότι είδα τον εαυτό μου μέσα στις σελίδες που έσταζαν συναίσθημα. Αλλά αυτός ήταν κι ο σκοπός της Μαρίας. Να μιλήσει σε όλους εμάς με ψυχική διαταραχή, που πασχίζουμε να συμβαδίσουμε με έναν κόσμο που μας βάζει ταμπέλες και μας εγκαταλείπει στο έρεβος της ψυχής μας. Εδώ και χρόνια κουβαλάω το στίγμα της μουτζούφλας και της γκρινιάρας. Όλοι κάνουν πλάκα με τις κρίσεις άγχους που με κυνηγούν από την τρυφερή ηλικία των δέκα και έχουν επηρεάσει την υγεία μου. Αλλά εγώ στέκομαι όρθια κι έχω στα πλάι μου άτομα που πίστεψαν ότι μπορώ να ανταπεξέλθω. Τώρα έχω και το βιβλίο της Μαρίας να μου θυμίζει ότι δεν είμαι ένα αγκάθι στην καθημερινότητα των χαρωπών. Στην τελική, κανείς δεν είναι στα αλήθεια καλά. Όλοι υποφέρουμε, απλώς κάποιοι το κρύβουν πιο εύκολα. Δεν πρέπει όμως. Φωνάξτε. Κλάψτε. Μην προσποιείστε. Δεν είμαστε αδύναμοι. Κι αν κάποιοι δεν αντέξουν το βάρος και φύγουν, μην στενοχωρηθείτε. Σας έκαναν ένα δώρο, γιατί δε θα έπρεπε να έχουμε δίπλα μας άτομα που με την πρώτη δυσκολία μας γυρίζουν την πλάτη.

Είμαστε μαχητές.

Είσαι μαχήτρια, Μαρία.

Σε ευχαριστούμε.