Γράφει ο Χάρης Κωφιάδης
Ένα, δύο, τρία
Φίλοι και σχέσεις ∙ κουκιά μετρημένα στο μυαλό σου.
Ξέρεις τα δικά σου, πως τα κατέκτησες νομίζεις.
Κι έφτιαξες έναν κύκλο...
Μα το άσπρο που ζωγράφιζες δεν ήταν ασβέστης
και έτσι δεν έγινε ποτέ μπετό.
Ήτανε κιμωλία.
Ας είναι λες, θα αντέξει, και ξαναμετράς.
Ένα, δύο
Κάποιος σου λείπει ξαφνικά και τα κουκιά λιγοστέψαν.
Ξέρεις όμως τουλάχιστον αυτά που σου 'χουν μείνει.
Έτσι δεν λογαριάζεις;
Ο κύκλος λίγο μίκρυνε, εσύ μεγάλωσες.
Σαν ν' άρχισες ν' ασφυκτιάς μέσα στα πλαίσια σου.
Μα χώρο δεν προτίθεσαι να δώσεις άλλο.
Όποιος με θέλει, λες, θα στριμωχτεί.
Ένα.
Πού είναι τώρα τα κουκιά σου αναρωτιέσαι
Σου φύγαν ή τα έδιωξες;
Δεν ξέρεις.
Μονάχα χώρο βλέπεις γύρω σου
κενό και πνιγηρό, παρά την άπλα.
Πού είναι οι γραμμές σου αλήθεια;
Πού πήγανε, άραγε, αυτά που κάποτε περίμενες πως θα σε περιμένουν;
Μηδέν.
Και ξαφνικά ταράζεσαι, τρομάζεις και φοβάσαι.
Γιατί σαν άνοιξες τα μάτια σου το είδες πια καθάρια
Μέσα στον κύκλο είναι αυτοί,
εσύ είσαι απ' έξω.
Η κιμωλία στα χέρια σου ακόμη.
