Γνωρίστε την Κατερίνα Χριστοδούλου

Το "Ονείρων Πένες" ανοίγει τις πόρτες του στους αναγνώστες του. Σκοπός μας πρωταρχικός να γνωρίσετε τα μέλη της λογοτεχνικής μας ομάδας. 

Στα πλαίσια αυτά ξεκινάμε μια διαδικασία μιας μικρής συνέντευξης μέσα από την οποία, τα μέλη της ομάδας και συντάκτες του blog παρουσιάζουν βασικές πτυχές από τις σκέψεις και τα βιώματά τους από την μέχρι τώρα εμπειρία τους στον κόσμο της λογοτεχνίας και της ποίησης.

Εκτός λοιπόν από τις προσωπικές σελίδες που υπάρχουν στο blog για το κάθε μέλος, στις οποίες μπορείτε να διαβάσετε τα βιογραφικά τους αλλά και την βιβλιογραφία τους, μπορείτε και μέσα από αυτές τις συνεντεύξεις να μάθετε περισσότερα πράγματα πάνω σε αυτούς για την αγάπη τους και το μεράκι τους στην τέχνη του λόγου.

Ξεκινάμε λοιπόν σήμερα:

Γνωρίστε την Κατερίνα Χριστοδούλου

Ερωτήσεις παρουσίασης

Ποια εσωτερική ανάγκη ή τι άλλο σε ώθησε να γράφεις και ποια μηνύματα τυχόν θα ήθελες να περάσεις μέσα απ τη γραφή σου;

Όλα ξεκίνησαν μια μαγική καλοκαιρινή Αυγουστιάτικη νύχτα του 2019, καθώς απολάμβανα τη βόλτα μου στο λιμάνι της γενέτειρας μου, της Θεσσαλονίκης. Μου φαίνεται ακόμη περίεργο πως μια νύχτα είναι ικανή να σε ταρακουνήσει και να αποτελέσει το έναυσμα της δημιουργίας σου. Έντονα συναισθήματα, συνοδευόμενα από διλήμματα και αποφάσεις με οδήγησαν στο να πιάσω μολύβι και χαρτί και απλά…να γράψω ό,τι και όσα ένιωθα. Μέσα από τα ποιήματα μου αποτυπώνω τον εσωτερικό μου κόσμο και εκφράζομαι ελεύθερα, κάτι το οποίο δυσκολεύομαι να υλοποιώ στην καθημερινότητα μου. 

Ποιο λογοτεχνικό είδος σου αρέσει περισσότερο και γιατί όπως επίσης αν θα ήθελες να πειραματιστείς και με κάτι διαφορετικό.

Έχω καταπιαστεί με την ποίηση που για κάποιο ανεξήγητο λόγο, η ροή της γραφής, κυλάει αβίαστα χωρίς περαιτέρω επεξεργασίες. Μαγεύομαι με την ελευθερία που μου δίνεται στο λόγο και μπορώ να χρησιμοποιώ τόσο όμορφες λέξεις..Αχ οι λέξεις..όλα είναι λέξεις..! Έχω αποπειραθεί να γράψω διήγημα, έχω μια πλοκή κατά νου αλλά προς το παρόν το άφησα ανολοκλήρωτο.

Δώσε μας μια γενική εικόνα για το συγγραφικό σου έργο μέχρι στιγμής

Τα ποιήματα μου, κατά κύριο λόγο, στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι ρομαντικά και ερωτικά, αποτυπώνουν συναισθήματα μοναξιάς, ήττας, πόνου, ανεκπλήρωτου πάθους. Ελάχιστα από αυτά θα τα χαρακτήριζα και φιλοσοφικά, καθώς αναφέρονται σε στάσεις ζωής, ανθρώπων, συμπεριφορών.

Μίλησέ μας για την προσωπική σου εμπειρία στο γράψιμο ενός έργου. Την πηγή έμπνευσης, το βαθμό δυσκολίας, τα συναισθήματά σου.

Πριν αρχίσω να γράφω, μου φαινόταν τόσο δύσκολο να αποτυπώσω μια ιδέα, μια ιστορία στο χαρτί. Έλεγα, «Μα αυτά δεν είναι για εμένα, δεν το ’χω». Έλα, όμως, που μια μέρα εντελώς ξαφνικά, σαν να έγινε ένα «μπάμ» μέσα μου και το χέρι μου πήρε φωτιά.  Τα συναισθήματα μου βρέθηκαν στο ζενίθ! Αφορμώμενη λοιπόν από ένα γεγονός (ναι, ναι εκείνης της νυχτιάς), άρχισα να γράφω.

Μπορείς να μας σκιαγραφήσεις λίγο τους βασικούς χαρακτήρες από τα έργα σου;

Συνήθως οι πρωταγωνιστές των ιστοριών μου στα ποιήματα μου, είναι ένα ζευγάρι που για πολλούς λόγους δεν μπορούν να είναι μαζί, ή μία κοπέλα που εκφράζει απροκάλυπτα τον ερωτισμό της για ένα πρόσωπο που τη στιγμάτισε. Η αλήθεια είναι πως έχω λάβει αρκετά μηνύματα, σχετικά με τον ήρωα μου, που τις περισσότερες φορές (αν όχι όλες) είναι γαλανομάτης, και μου επισημαίνουν πως τα ποιήματα μου μοιάζουν να ακολουθούν μια συνέχεια της ιστορίας με τον ίδιο πρωταγωνιστή, αναφέρονται δηλαδή στον γαλανομάτη ξανθό καλλονό που μου έκλεψε την καρδιά. Δεν είναι πάντοτε όμως έτσι. Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα γαλάζια μάτια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αλλά δεν αναφέρομαι πάντοτε στον ίδιο άνθρωπο. Ενσωματώνω κάποια χαρακτηριστικά που μου αρέσουν αισθητικά για να βγεί ένα πιο όμορφο αποτέλεσμα, το «ιδανικό» όπως συνηθίζω να λέω στη δική μου οπτική. Κάποια από αυτά αποτελούν προσωπικά μου βιώματα και κάποια άλλα τις επιθυμίες μου.

Τι είναι για σένα το blogging και ποια η εμπειρία σου από αυτό.

Με το  blogging δεν είχα καμία επαφή, μέχρι που οι συγγραφικοί μου φίλοι, που έχουν γνώσεις και διαχειρίζονται και δικά τους ιστολόγια με βοήθησαν να εναρμονιστώ. Τους  ευχαριστώ όλους έναν προς έναν για την εμπιστοσύνη και την μεγάλη αγάπη που μου έδωσαν.

Δώσε μας μια εικόνα από τις δικτυακές σου ενασχολήσεις

Ξεκίνησα να δημοσιεύω το έργο μου στη συγγραφική πλατφόρμα του Wattpad, που «όλως τυχαίως» εντόπισα, χωρίς να περιμένω κάποια ανταπόκριση, όμως διαψεύστηκα, και διαψεύστηκα ευχάριστα. Όχι μόνο γιατί τα έργα μου αγαπήθηκαν και εκτοξεύονται καθημερινά όλο και πιο ψηλά χάρη σε όλους εσάς που αγκαλιάσατε και στηρίξατε την όποια μου προσπάθεια, αλλά γιατί γνώρισα ταλαντούχους ανθρώπους, με μεράκι, πάθος και αστείρευτη αγάπη για τη λογοτεχνία. Κάποια από τα ποιήματα μου έχουν αναρτηθεί σε περιοδικά και σελίδες τέχνης και θέλω να πιστεύω πως θα υπάρξουν πολλές ευχάριστες και δημιουργικές στιγμές στο μέλλον…

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την Κατερίνα Χριστοδούλου για το άνοιγμα της καρδιάς της και να της ευχηθούμε καλή συνέχεια σε κάθε δημιουργικό της βήμα

Η διαχείριση του Blog

H σελίδα

Γράφει η Χριστοδούλου Αικατερίνη

Το βιβλίο σταματημένο 

Σε εκείνη την αυγουστιάτικη νυχτιά 

Σε εκείνη τη σελίδα εμποτισμένη 

Με άρωμα αλμύρας αναδευόμενο

 με τη γεύση των φιλιών του

που στέκει μάρτυρας μπροστά στα δυό της μάτια 

Ελαφρώς τσακισμένη 

από την πολυχρησία και 

μουσκεμένη από τα δάκρυα της 

ζητά μια λύτρωση 

Ένα τέλος 

Στο τέρας που τη βασανίζει 

Αδιάλειπτα τα βραδιά 

Το βιβλίο συνεχίζει 

Την αφήγηση του..

Λογιών λογιών σελίδες 

Περνούν από μπροστά της 

Μαζί με αυτές 

Άνθρωποι και συναισθήματα 

-Κομμάτια της ζωής της-

Φτάνοντας προς το τέλος και 

πριν κλείσει το δερματόδετο βαρύ βιβλίο 

Επιστρέφει για ακόμη μια φορά 

Σε εκείνη την σελίδα 

Που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ μέσα της

Αναλογίζεται τι έφταιξε 

Και άγγιξε την ψυχή της 

τόσο γρήγορα 

Μα πως συνέβη ; 

Ούτε η ίδια δε γνωρίζει 

Απλώς συνέβη..

Τραβάει σιγανά το ξύλινο συρτάρι 

του κομοδίνου της και 

Βγάζει έναν κόκκινο σελιδοδείκτη 

Που τοποθετεί προσεκτικά 

Και με ευλαβικές μηχανικές κινήσεις 

στο μέσο της σελίδας..

«Αυτή η σελίδα πρέπει να διαβαστεί διαφορετικά αυτή τη φορά» μονολογεί.

«Ίσως όταν θα είμαστε έτοιμοι 

Θα συναντηθούμε ξανά, όπως τότε..»

Σκούπισε τα δάκρυα της που κυλούσαν σε όλο της το πρόσωπο και με βαριά καρδιά 

έκλεισε το βιβλίο..

«Μέχρι τότε, μείνε εκεί να με περιμένεις, μόνο μην χάσεις την μυρωδιά σου, μην με ξεχάσεις με τα χρόνια , μην αφήσεις τη μορφή  μου να ξεθωριάσει..

Θυμήσου την τελευταία σου κουβέντα,

 όπως εκείνο το αυγουστιάτικο βράδυ..

Μέχρι τότε, θα «ζεις» και θα «ζω» μέσα από αυτή τη σελίδα..».

Κ.Χ

Από την ποιητική της συλλογή "Ζωή και Ποίηση"

This is you, this is me, this is all we need Is it true? 

My faith is shaken, but I still believe 

This is you, this is me, this is all we need

So won't you stay a while?

"η ΕΡΓΕΝΙΣΣΑ" - ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ!

Από Γκεμίση Βούλα

κατηγορία: ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ

Η "ΕΡΓΕΝΙΣΣΑ" είναι η Νέα Αισθηματική Κωμωδία μου, την οποία μπορείτε να διαβάζετε ΔΩΡΕΑΝ στο site μου. 

Για να λαμβάνετε ενημερώσεις για το πότε ανεβαίνουν τα Νέα Κεφάλαια, μπορείτε να κάνετε Εγγραφή & Subscribe με το email σας.

Περίληψη

Στον μικρόκοσμο μου απολαμβάνω την τελειομανία μου, εργάζομαι μανιωδώς και παθιάζομαι με το να χρησιμοποιώ τους άντρες όπως ακριβώς κάνουν και εκείνοι όταν αυτοαποκαλούνται ορκισμένοι εργένηδες!

Είμαι η Σόνια και το επίθετο μου θα μπορούσε άνετα να ήταν εργένισσα.

Στον δικό μου κόσμο δεν υπάρχουν περιθώρια λάθους. Όλα γίνονται σωστά, προβλέψιμα και βάση του τέλειου προγράμματος. Μέχρι που στη ζωή μου έρχεται σαν από μηχανής Θεός ο Μάκης, ο οποίος από την πρώτη νύχτα θα αντισταθεί να υποκλιθεί στις ερωτικές μου προθέσεις και θα γίνει η αφορμή να κάνει την κοσμοθεωρία μου να βουλιάξει σαν χάρτινο καραβάκι στον ωκεανό. Την ώρα που εγώ - η καπετάνισσα - ουρλιάζω σπαραχτικά να πέσει στα βαθιά νερά και να με σώσει, εκείνος επιδεκτικά απολαμβάνει το θέαμα από ψηλά χασκογελώντας! 

Για να διαβάσεις το 1ο Κεφάλαιο Κάνε ΚΛΙΚ ΕΔΩ!

Εις μνήμην της Κικής Δημουλά..

Γράφει η Χριστοδούλου Αικατερίνη

1931-2020

-Τι είναι ένα ποίημα για σας;

«Πρώτα πρώτα, είναι μια συνάντηση μου με λέξεις που έχουν καθαρά βασανιστικές  προθέσεις απέναντι μου. Μου αντιστέκονται και πρέπει να κάνω μεγάλες διαπραγματεύσεις μαζί τους. Αυτή είναι μια διαδικασία επίπονη και ηδονική. Είναι ένα παζάρι ήχων, ένα παζάρι λέξεων. Προσέχω ποια θα μου τη φέρει, γιατί είναι πάρα πολύ ύπουλες».

-Πραγματικά, η ποίηση σας βοηθάει να ζήσετε από δω και πέρα;

«Μα μόνο γι’ αυτό ζω, και για τα παιδιά μου βεβαίως. Αλλά αυτό είναι το ισόβιο σπίτι μου, η ισόβια στέγη μου».

Όλγα Μπακουμάρου

Ελευθεροτυπία, 16. 3. 2002

Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ.

-Είναι χρήσιμη η ποίηση σήμερα;

«Γυναίκες  αναγνώστριες δηλώνουν συγκινητικά, τιμητικά : οι στίχοι σας μάς άλλαξαν τη ζωή. Μακάρι, απαντώ, να είχαν αλλάξει και τη δική μου. Ωστόσο πιστεύω ότι η ποίηση βοηθάει, όσο το κερί που ανάβουμε μπαίνοντας σ’ ένα έρημο καταργημένο ξωκλήσι, με φευγάτους όλους τους αγίους.

Ωφελεί όσους την αγαπούν, επειδή βρίσκουν εντός της μικρά κομματάκια από σκισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους.

Περισσότερο και πιο σωστά  ωφελεί εκείνους που πιστεύουν στη μαγεία της.  Η ποίηση ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε έναν ωκεανό λύπης. Δεν είναι λίγο.»

Κική Δημουλά, Το Βήμα της Κυριακής 18. 3 . 2007

Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ.

Αφορμώμενη από  την συνέντευξη της ποιήτριας που δόθηκε μετά την αναγόρευση της σε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, καθώς και από την πρόσφατη απώλεια στο χώρο των γραμμάτων και της τέχνης, ας γνωρίσουμε την μεγάλη ποιήτρια Κική Δημουλά.

H Κική Δημουλά, το πατρικό της (Βασιλική Ράδου), γεννήθηκε το 1931 στην Αθήνα και ανήκει στη “Δεύτερη Μεταπολεμική Γενιά των Λογοτεχνών”. Από το 1949 και για είκοσι πέντε έτη εργάστηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος, όπου για πολλά χρόνια ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού της Τράπεζας «Ο Κύκλος». Τα πρώτα βήματα της στο χώρο της ποίησης, χρονολογούνται το 1952 με τη συλλογή «Ποιήματα». 

Το 1954 παντρεύτηκε τον ποιητή και πολιτικό μηχανικό Άθω Δημουλά και απέκτησαν δύο παιδιά. Ο θάνατος του το 1985, τη  στιγμάτισε τόσο στην ποίηση της, κι αυτό αποτυπώνεται μέσα από τα έργα της αλλά τόσο και στην προσωπική ζωή της. Ο σύζυγος της, ήταν το στήριγμα της, ο καθοδηγητής της στη συγγραφική της πορεία.

Η Κική Δημουλά έζησε στα ταραγμένα εκείνα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, της Κατοχής και του Εμφυλίου. Στα έργα των ποιητών που έδρασαν τα χρόνια εκείνα είναι εμφανής η αίσθηση της ήττας,  της απώλειας, της μοναξιάς. Πρόκειται για κείμενα χαμηλών τόνων, εσωστρεφή που εκφράζουν τα συναισθήματα του φόβου και της στέρησης. 

Στρέφονται γύρω από τα αιώνια θέματα του έρωτα, του θανάτου και της ανθρώπινης ύπαρξης. Έτσι λοιπόν, τη δύσκολη εκείνη περίοδο η Κική Δημουλά, αποκομμένη από τις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, τις πολιτικές σκοπιμότητες και την καχυποψία της εποχής, μέσα από το έργο της παρουσιάζει τις πτυχές του σύγχρονου ανθρώπου, τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του.

Πολλές από τις συλλογές της τις δημοσίευσε μετά το 1974, τα τελευταία χρόνια ως σήμερα.

Μια ποιήτρια πολυβραβευμένη στην Ελλάδα, με δύο Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας, με το Βραβείο Ουράνη, και με πλήθος ποιημάτων της μεταφρασμένο σε πάνω από πέντε ξένες γλώσσες.

Χαρακτηριστικά γνωρίσματα του έργου της είναι η μοναξιά, η απουσία, η λήθη, ο χρόνος, η φθορά που επιφέρει ο θάνατος και τα βιωματικά της στοιχεία, δίνοντας έμφαση σε άψυχα αντικείμενα και αφηρημένες ιδέες. Με λόγο απλό, λιτό, μεστό, ανεπιτήδευτο μας ταξιδεύει στον δικό της πλασμένο κόσμο.

Γνωστά ποιήματα της που αγαπήθηκαν από τον σύγχρονο άνθρωπο έιναι  ο «Πληθυντικός αριθμός», « Τα πάθη της βροχής», το «Υποκατάστατο», το «Δεν έχεις τι να χάσεις», το «Διάλογος ανάμεσα σε μένα και σε μένα» και πολλά άλλα.

Προσωπικά θα ήθελα να σταθώ στο πρώτο κείμενο με το οποίο γνώρισα και μελέτησα το έργο της ποιήτριας. Πρόκειται για το «Σημείο αναγνωρίσεως». Από τα εφηβικά μου χρόνια κι ακόμα με έχει στιγματίσει. Το ποίημα αυτό, ανήκει στη συλλογή «Το λίγο του κόσμου» και εμπνέεται από ένα γυναικείο άγαλμα που φέρει τον τίτλο «Βόρεια ‘Ηπειρος» και κοσμεί την πλατεία Τοσίτσα στην Αθήνα. Είναι έργο του γλύπτη Κωνσταντίνου Σεφερλή (1951).

Το άγαλμα "Βόρεια Ήπειρος"

Παρουσιάζει μια γυναίκα με πισθάγκωνα αλυσοδεμένα χέρια που προσπαθεί ελαφρώς να ανασηκωθεί. Καταδεικνύεται η έλλειψη ελευθερίας των Ελλήνων κατοίκων της Β. Ηπείρου στην περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση τότε, ήταν το πώς η ποιήτρια προσέλαβε την συγγραφική της έμπνευση. 

Στο πρόσωπο αυτής της αλυσοδεμένης γυναίκας, αποτύπωσε την καταπίεση που υφίσταται το γυναικείο φύλο μέσα στο πέρασμα των αιώνων. Γίνεται ξεκάθαρα αντιληπτό πως η πρόσληψη ενός έργου μπορεί να είναι διαφορετική από το κοινό, το μήνυμα δηλαδή του καλλιτέχνη να έχει εκληφθεί διαφορετικά και με υποκειμενική ματιά από αυτό που θα πίστευε ο καθένας από εμάς.

“ Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα, 
εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.”

“ Για τα δεμένα χέρια σου, πού έχεις    Όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω, σε λέω γυναίκα.”

 “ Σε λέω γυναίκα γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη.”

Oλόκληρο το ποίημα μπορείτε να το βρείτε εδώ.

Μια όμορφη διαδρομή στο χρόνο και στα έργα της εξαίρετης αυτής ποιήτριας έφτασε στο τέλος της..

 Όπως έγραψε ο Ηρακλής Παπαλέξης σε ένα άρθρο του:

«Επί μισό σχεδόν αιώνα η Κική Δημουλά ακολουθεί μια μοναχική, αλλά αναμφισβήτητα ξεχωριστή, πορεία στο χώρο της σύγχρονης ελληνικής ποίησης. Μοναχική, διότι πορεύτηκε σχεδόν ταυτόχρονα με τους μεγάλους και σημαντικούς Έλληνες ποιητές, πορεύτηκε όμως αθόρυβα, υιοθετώντας μια πέρα για πέρα προσωπική ποιητική και ξεχωριστή, διότι όχι πολύ καιρό ύστερα από το ξεκίνημα της πορείας αυτής, η Κ. Δημουλά αναδείχθηκε σε μία από τις κορυφαίες ποιητικές φωνές της μεταπολεμικής Ελλάδας».

Περιοδικό Διαβάζω, τεύχος 435,

Δεκέμβριος 2002

Ολόκληρο το άρθρο εδώ.

Η τελευταία συνέντευξη της ποιήτριας στο eleftheriaonline.gr

Καλό ταξίδι,

εύχομαι η ποίηση σου να συνεχίσει να μας συντροφεύει από εκεί ψηλά, για πολλά χρόνια ακόμη..

Blog υπό κατασκευή.

Το Ιστολόγιο είναι υπό κατασκευή. Σε λίγες μέρες κοντά σας