Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Σήμερα έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε στο blog μας την Ευγενία Νιφόρα συγγραφέα του βιβλίου " Σαν πέφτει η αυλαία ". 1. Πες μας λίγα λόγια για εσένα, την πορεία και τα ενδιαφέροντα σου. Πριν ξεκινήσουμε, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά για το βήμα που μου δίνετε να μιλήσω τόσο για εμένα όσο και το βιβλίο μου. Ονομάζομαι Νιφόρα Ευγενία, ένα όνομα που παρέμενε μόνο στα χαρτιά μέχρι φέτος. Ο πατέρας μου από τη βρεφική μου ακόμη ηλικία είχε διαλέξει ως καταλληλότερο για την κόρη του το ξένο υποκοριστικό, Τζένη. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια δοσμένη σε αξίες, ιδανικά και δεμένη αναμεταξύ των μελών της. Ούσα η μεγαλύτερη από τις αδελφές μου, είχα πάντοτε μέσα μου το αίσθημα ευθύνης, σεβασμού και υπευθυνότητας. Υπήρξα ιδιαίτερα εσωστρεφής ως παιδί βρίσκοντας καταφύγιο στα γραπτά μου, τα οποία τακτοποιούσα βάσει προτιμήσεως σε ένα φάκελο που διατηρώ άθικτο μέχρι και σήμερα. Η έφεσή μου στις ξένες γλώσσες με έφερε προ πυλών του Τμήματος Ξένων Γλωσσών, Μετάφρα...