Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Ήταν Μεγάλο Σάββατο βράδυ, λίγο πριν την Ανάσταση στην ενορία τού Αγίου Κωνσταντίνου. Η μητέρα είχε φύγει από νωρίς μαζί με την Χαρά. Είναι λίγο περίεργο το φετινό Πάσχα. Για την ακρίβεια… άκουσα τη μητέρα να λέει στο τηλέφωνο πως διανύουμε κι εμείς στο σπίτι ένα Πάσχα, είπε πως νιώθει να ανεβαίνει έναν Γολγοθά σαν εκείνον του Χριστού μας. Δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Η μητέρα δεν κουβαλούσε κάποιον σταυρό στην πλάτη της, ούτε κάποια τάβλα από εκείνες που έβαφε ο πατέρας. Ούτε καν κάποιο μικρό κομμάτι ξύλου. Αλλά ακόμη κι αν κουβαλούσε κάποιο μικρό κομμάτι ξύλου, θα μπορούσε να το σηκώσει με το χέρι της. Ή να το φυσήξει από πάνω της σαν τις ευχούλες που μας γεμίζουν με χνούδια την άνοιξη απ’ το μεγάλο παρτέρι τής αυλής. Ίσως ο πατέρας να καταλάβαινε τι εννοούσε η μητέρα, οι μεγάλοι μιλάνε κάποιες φορές μία γλώσσα που εμείς δεν καταλαβαίνουμε. Είναι πολύ πολύπλοκη. Όμως ο πατέρας φέτος δε θα μπορούσε να μου εξηγήσει τι εννοούσε η μητέρα με τον Γολγοθά της. Η μητέρα μιλούσε στα κρυφά. ...