Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Σεπτέμβριος, 2023
banner

Our Latest

Συγγραφή μέσω ΑΙ: Απειλή ή εργαλείο για τους συγγραφείς;

"Κι αν το AI γράψει το επόμενο Best-Seller, τι μένει για τον συγγραφέα;"   Πολύς ο ντόρος που έχει γίνει τον τελευταίο καιρό με τη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης ανά τους διάφορους κλάδους που επηρεάζονται άμεσα από αυτή. Πολλώ δε στον καλλιτεχνικό χώρο, ανησυχία, αντάρα και αναμπουμπούλα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται πως οι καλλιτέχνες, διαφόρων τομέων, θα χάσουν τη δουλειά τους και θα αντικατασταθούν από το AI. Και φυσικά, οι συγγραφείς δεν θα μπορούσαν να λείπουν από αυτό. Τι θα γίνει αν αρχίσει να γράφει ο καθένας με το ΑΙ; Πώς θα μοιραστεί μια πίτα που στον Ελλαδικό χώρο μοιάζει περισσότερο με μπισκότο ούτως ή άλλως; Πώς θα ξεχωρίσουν αυτοί που γράφουν καλά από αυτούς που μπορούν να διαθέσουν ένα καλό ποσό σε συνδρομές για τεχνητή νοημοσύνη που υπόσχεται να κάνει τη δουλειά τους για αυτούς; Πόσο ηθικό είναι να γράφει κανείς με το ChatGPT, το Google Gemini και άλλες παρόμοιες πλατφόρμες; Η προσωπική μου στάση Κι επειδή είμαστε κοινωνικά όντα -ακόμη και οι συγγραφ...

ΈΝΑ ΤΑΓΚΟ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ (Διήγημα της Ελευθερίας Καλογνωμά)

                                                                                                          Η καθημερινότητά του είχε γίνει ίδια κι απαράλλαχτη και το μόνο που τον παρηγορούσε ήταν πως αυτή η καθημερινότητα ήταν ακριβώς έτσι και για όλους τους υπόλοιπους. Τους γνωστούς και τους ξένους. Τους γείτονες, τους συνεργάτες, τους φίλους, τους συγγενείς. Μαύρα τα νέα στην τηλεόραση και τι σημασία είχε αν η μέρα έξω ήταν ανοιξιάτικη; Τίποτα δεν άνθιζε πια στις ψυχές των ανθρώπων . «...

'Hταν άραγε..αγάπη;

  Γράφει η Χριστοδούλου Αικατερίνη Δεν ήταν κάτι μεγαλειώδες, κάθε άλλο. Τέσσερις τοίχοι και μια ξύλινη πόρτα. Ένα μικρό μπαλκονάκι, κι ένα σιδερένιο κρεβάτι καταμεσής με θέα τα αστέρια. Έτσι το έβλεπαν. Έτσι το ένιωθαν. Η σοφίτα.. Ήδη, από την πρώτη στιγμή η ζεστασιά και η οικειότητα που προσέφερε, έδινε μια άλλη νότα, διαφορετική, αλλιώτικη στην όλη ατμόσφαιρα που επικρατούσε. Η φωλιά του έρωτα τους. Η δίκη τους κρυψώνα από όλους και από όλα. Από την πρώτη ανάσα τους μέχρι και την τελευταία στάλα ιδρώτα στα σεντόνια. Από την πρώτη αγκαλιά, το πρώτο φιλί, την πρώτη επαφή.  Αυτό ήταν. Τρία σκαλιά δρόμος και μπροστά τους άνοιγε ο παράδεισος. Ο δικός τους παράδεισος, όπως τον αποκαλούσαν.  Οι μέρες περνούσαν, οι μήνες, τα χρόνια κι ακόμη στεκόταν στο ίδιο σημείο σαν πρώτα, να αγναντεύει το μέρος που φιλοξένησε την αγάπη τους. Ήταν άραγε αγάπη; Δυο δάκρυα και ένα ελαφρύ μειδίαμα στα χείλη ήταν αρκετά για να την επαναφέρουν στην πραγματικότητα.  Το φως τρεμόσβηνε πίσω απ...