Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
"Το Αρχοντικό της σιωπής" " Φτάνουν στο τέλος του μήνα. Πρέπει να βιαστείς. Δεν υπάρχει πια χρόνος” Η αρχιτέκτων Βαλεντίνη Βαρθαλίτη, επιστρέφει στο νησί όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, για πρώτη φορά μετά από ένα τραγικό ατύχημα, που την άφησε σε αμαξίδιο. Το μήνυμα που πήρε στο κινητό της τηλέφωνο την καλεί να προλάβει το τέλος του μήνα, μια καταληκτική ημερομηνία στην οποία υπογράφονται τα συμβόλαια πώλησης του ακινήτου και του αρχοντικού σπιτιού της οικογένειας, μεγάλης αξίας και ενδιαφέροντος, Στο κέντρο της ιστορίας, θα έρθει στο φως ένα σοβαρό μυστικό, που αφορά άμεσα το ίδιο το μέλλον του ακινήτου αυτού και των κληρονόμων του. Ένα μυστικό, που φαίνεται να είναι το κλειδί, που θα ανοίξει μια σειρά αποκαλύψεις για να κατανοηθούν γεγονότα, που σημάδεψαν τη ζωή της και τη φέρνουν πίσω στο νησί. Η Βαλεντίνη θα ανακαλύψει ότι άνθρωποι, που κάποτε εμπιστευόταν, κρύβουν βαρύτατα πράγματα από το παρελθόν. Η τελική αναμέτρηση δεν θα είναι μόνο με τους άλλους αλλά και με τον ...