"Μερικές φορές η γραφή γίνεται καθρέφτης· άλλες, απλώς φως που πέφτει αλλού και μας δείχνει κάτι διαφορετικό." Κι αν δεν είμαστε τελικά αυτό που γράφουμε, τότε ίσως γράφουμε για να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Η ταύτιση συγγραφέα και χαρακτήρων Ένα από τα πιο συχνά και πιο έντονα debates ανάμεσα σε βιβλιόφιλους, αναγνώστες και συγγραφείς είναι αυτό που αφορά τη θεματολογία και κυρίως τους χαρακτήρες που γράφονται σε ένα βιβλίο. Είμαστε τελικά αυτό που γράφουμε; Υπάρχει μια εσφαλμένη, αλλά διαδεδομένη τάση να ταυτίζεται ο συγγραφέας με τους χαρακτήρες του. Είτε αυτό γίνεται για καλό, είτε για κακό. Στη δεύτερη περίπτωση μάλιστα, τα αίματα ανάβουν γρηγορότερα και οι συζητήσεις παίρνουν συχνά φωτιά, με τους συνομιλητές να υιοθετούν ακραίες θέσεις. Όταν η ιστορία καθορίζει τη συμπεριφορά Αν, για παράδειγμα, κάποιος συγγραφέας έχει γράψει άντρες χαρακτήρες που λειτουργούν με ένα mindset πιο αυταρχικό, με αρχηγικές τάσεις ή με μισογυνιστική συμπεριφορά, αυτόματα θεωρείτ...
Γράφει η Χριστοδούλου Αικατερίνη «Ένας διαβάτης σε τούτη τη ζωή είμαι κι εγώ Ένας διαβάτης..» Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του προορισμό λένε. Τον ολόδικο του δρόμο. Άλλοτε είναι γεμάτος πολύχρωμα ευωδιαστά άνθη με δαντελωτά πέταλα και φύλλα εριώδη, άλλοτε πάλι με δρόμους πέτρινους γεμάτους ξερόχορτα και άγρια κλαδιά να δεσπόζουν, εδώ κι εκεί. Κι εσύ που τον διαβαίνεις με δυσκολία, κάθε σου βήμα και ένα σκίσιμο στο κορμί. Τα ρούχα αποκτούν μπαλώματα. Η ψυχή όμως; Πόσα μπαλώματα να δεχτεί η ψυχή; Η τρωτή σου σάρκα φθείρεται μα η άυλη δύναμη σου στέκει απροσπέλαστη. Με μάτια δακρυσμένα επαιτεί για μια ανάσα. Ένα κουράγιο ακόμα, και στο επόμενο σου βήμα θα ακολουθήσεις άλλο μονοπάτι. Και αν δεν είναι αυτό που προσδοκάς, θα αναζητήσεις διαφορετικό..και θα συνεχίζεται αυτή η διαδοχή που σταματημό δε θα’ χει. Θα σε πλαισιώνουν πρωταγωνιστές στο ταξίδι της ζωής.. Κάποιοι, περιχαρείς με το σάκο στον ένα ώμο και το χέρι μπλεγμένο στο δικό σου, θα ξεκινο...