Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
{Photo credits: Ανθή Καλογνωμά} Την είδε για πρώτη φορά όταν κατέβηκε στην παραλία για μπάνιο απόγευμα. Συνήθως πήγαινε τα πρωινά με την παρέα του όσες μέρες βρισκόταν στο νησί, μια εβδομάδα ήδη περίπου. Εκείνη τη μέρα όμως δεν είχε διάθεση, για την ακρίβεια η ψυχολογία του βρισκόταν λίγο πιο κάτω από τα τάρταρα. Μία ημέρα πριν αναχωρήσουν για το νησί, μετά από έναν δύσκολο χειμώνα με ατελείωτες ώρες δουλειάς, είχε συναντηθεί με την αγαπημένη του, που υποτίθεται θα πήγαινε μαζί του διακοπές και την είχε ακούσει να του ανακοινώνει πως ήθελε να χωρίσουν. Δεν ήταν απλά κεραυνός εν αιθρία, ήταν όλες οι βαρυχειμωνιές του κόσμου μαζεμένες σε ένα ζεστό, καλοκαιρινό απόγευμα. Λίγη σημασία είχαν οι λόγοι που του παρουσίασε, ίσως να μην τους άκουσε καν αφού το μόνο που θυμόταν μία εβδομάδα αργότερα, ήταν το απαθές, σχεδόν ψυχρ...