(από τη Βούλα Γκεμίση) Παρουσίαση Παραμυθιού της Κατερίνας Χριστοδούλου στη Θεσσαλονίκη: Μια Γιορτή για τη Μοναδικότητα και την Αυτοαποδοχή Την Κυριακή 15 Ιουνίου 2025, ανήμερα της Γιορτής του Πατέρα, η Θεσσαλονίκη «ντύθηκε» στα παραμυθένια για να υποδεχτεί την επίσημη παρουσίαση του νέου παραμυθιού της συγγραφέως Κατερίνας Χριστοδούλου. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε μέσα σε μία μαγική και ζεστή ατμόσφαιρα, γεμάτη χρώματα, χαμόγελα και… νεραιδόσκονη, που μοιράστηκε απλόχερα σε μικρούς και μεγάλους επισκέπτες. Με εκλεκτούς καλεσμένους και τη συγκινητική παρουσία παιδιών και οικογενειών, η συγγραφέας παρουσίασε το νέο της βιβλίο, το οποίο πραγματεύεται με τρυφερότητα και φαντασία την αξία της μοναδικότητας και της αυτοαποδοχής. Ένα παραμύθι που δεν απευθύνεται μόνο στα παιδιά αλλά και στους ενήλικες που αναζητούν το θάρρος να αγαπήσουν αυτό που πραγματικά είναι. Η αφήγηση της Κατερίνας Χριστοδούλου ταξίδεψε το κοινό σε κόσμους γεμάτους φως, αποδοχή και ...
Δεν είχα παρά να ανοίξω τα μάτια, όμως δεν μπορούσα. Δεν μπορούσα ή δεν ήθελα; Μερικές φορές ο φόβος και η αβεβαιότητα για το τι θα αντιμετωπίσεις μόλις τα μάτια ανοίξουν, έχουν μια δύναμη απίστευτη. Μπορούν να σε κάνουν να νοιώσεις άρρωστος ή -ακόμα χειρότερα- εγκλωβισμένος. Το ένα μάτι άνοιξε δειλά. Κάπου στο βάθος του μυαλού, προφανώς υπήρχε ένας κόκκος θάρρους, που κατάφερε να βγει στην επιφάνεια και να δώσει την εντολή. Περίεργο! Το άλλο μάτι ακολούθησε και το μυαλό μου πλημύρισε φως. Γύρισα και κοίταξα το ρολόι. Ήταν νωρίς ακόμα. Μόλις 7 το πρωί. Δεν θυμάμαι να έχω ξυπνήσει ποτέ από μόνη μου τέτοια ώρα, εκτός από τότε που πήγαινα σχολείο και θα πηγαίναμε εκδρομή. Τότε σχεδόν δεν κοιμόμουν από το άγχος μου μην μείνω πίσω. Χαμογέλασα στην ανάμνηση και σηκώθηκα. Αφού ξύπνησα, δεν υπήρχε λόγος να παραμένω ξαπλωμένη και να κοιτάζω το ταβάνι. Οι κινήσεις μηχανικές σχεδόν. Πλένω το πρόσωπο, βουρτσίζω τα δόντια, αλλά αποφεύγω να κοιτάξω το είδωλο μου στον...