"Μερικές φορές η γραφή γίνεται καθρέφτης· άλλες, απλώς φως που πέφτει αλλού και μας δείχνει κάτι διαφορετικό." Κι αν δεν είμαστε τελικά αυτό που γράφουμε, τότε ίσως γράφουμε για να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Η ταύτιση συγγραφέα και χαρακτήρων Ένα από τα πιο συχνά και πιο έντονα debates ανάμεσα σε βιβλιόφιλους, αναγνώστες και συγγραφείς είναι αυτό που αφορά τη θεματολογία και κυρίως τους χαρακτήρες που γράφονται σε ένα βιβλίο. Είμαστε τελικά αυτό που γράφουμε; Υπάρχει μια εσφαλμένη, αλλά διαδεδομένη τάση να ταυτίζεται ο συγγραφέας με τους χαρακτήρες του. Είτε αυτό γίνεται για καλό, είτε για κακό. Στη δεύτερη περίπτωση μάλιστα, τα αίματα ανάβουν γρηγορότερα και οι συζητήσεις παίρνουν συχνά φωτιά, με τους συνομιλητές να υιοθετούν ακραίες θέσεις. Όταν η ιστορία καθορίζει τη συμπεριφορά Αν, για παράδειγμα, κάποιος συγγραφέας έχει γράψει άντρες χαρακτήρες που λειτουργούν με ένα mindset πιο αυταρχικό, με αρχηγικές τάσεις ή με μισογυνιστική συμπεριφορά, αυτόματα θεωρείτ...
"Θέλω να γυρίσω στα παλιά, θέλω την παλιά μου γειτονιά..." Απέφευγα για χρόνια να περνώ από την παλιά μου γειτονιά, σπάνια μ' έβγαζε κι ο δρόμος μου προς τα κει, λες και το αόρατο όριο που πέρασα φεύγοντας, χρόνια πριν, έγινε ένα εξώκοσμο εμπόδιο, για να προφυλάξει την καρδιά μου από τα μικρά ραγίσματα της νοσταλγίας. Τα παλιά... Όταν έχεις πια διανύσει αρκετές δεκαετίες ζωής και κοιτάζεις πίσω, τίποτα δεν είναι πλέον το ίδιο. Οι δρόμοι που περπατούσες ξανά και ξανά μοιάζουν μικρότεροι, πιο στενοί, ειδικά εκείνος ο ένας που κάποτε αρνήθηκες να τρέξεις, κτήρια, που τότε ήταν σχετικά καινούργια, τώρα έχουν ποτίσει με την πατίνα του χρόνου και νέα έχουν εμφανιστεί, που δεν τ' αναγνωρίζεις, σου είναι ξένα. Όλα είναι ξένα. Το παρκάκι όπου έβγαζες τον σκύλο σου βόλτα, αφορμή για να συναντήσεις στα κρυφά τον πρώτο σου έρωτα, εκείνο το παγκάκι που είχε ακούσει τα μυστικά που μοιραζόσουν με τις φίλες σου, ο ίσκιος της πόρτας που κάποιος σου έκλεψε το πρώτο σου φιλί. Περ...