Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
"Θέλω να γυρίσω στα παλιά, θέλω την παλιά μου γειτονιά..." Απέφευγα για χρόνια να περνώ από την παλιά μου γειτονιά, σπάνια μ' έβγαζε κι ο δρόμος μου προς τα κει, λες και το αόρατο όριο που πέρασα φεύγοντας, χρόνια πριν, έγινε ένα εξώκοσμο εμπόδιο, για να προφυλάξει την καρδιά μου από τα μικρά ραγίσματα της νοσταλγίας. Τα παλιά... Όταν έχεις πια διανύσει αρκετές δεκαετίες ζωής και κοιτάζεις πίσω, τίποτα δεν είναι πλέον το ίδιο. Οι δρόμοι που περπατούσες ξανά και ξανά μοιάζουν μικρότεροι, πιο στενοί, ειδικά εκείνος ο ένας που κάποτε αρνήθηκες να τρέξεις, κτήρια, που τότε ήταν σχετικά καινούργια, τώρα έχουν ποτίσει με την πατίνα του χρόνου και νέα έχουν εμφανιστεί, που δεν τ' αναγνωρίζεις, σου είναι ξένα. Όλα είναι ξένα. Το παρκάκι όπου έβγαζες τον σκύλο σου βόλτα, αφορμή για να συναντήσεις στα κρυφά τον πρώτο σου έρωτα, εκείνο το παγκάκι που είχε ακούσει τα μυστικά που μοιραζόσουν με τις φίλες σου, ο ίσκιος της πόρτας που κάποιος σου έκλεψε το πρώτο σου φιλί. Περ...