"Κι αν το AI γράψει το επόμενο Best-Seller, τι μένει για τον συγγραφέα;" Πολύς ο ντόρος που έχει γίνει τον τελευταίο καιρό με τη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης ανά τους διάφορους κλάδους που επηρεάζονται άμεσα από αυτή. Πολλώ δε στον καλλιτεχνικό χώρο, ανησυχία, αντάρα και αναμπουμπούλα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται πως οι καλλιτέχνες, διαφόρων τομέων, θα χάσουν τη δουλειά τους και θα αντικατασταθούν από το AI. Και φυσικά, οι συγγραφείς δεν θα μπορούσαν να λείπουν από αυτό. Τι θα γίνει αν αρχίσει να γράφει ο καθένας με το ΑΙ; Πώς θα μοιραστεί μια πίτα που στον Ελλαδικό χώρο μοιάζει περισσότερο με μπισκότο ούτως ή άλλως; Πώς θα ξεχωρίσουν αυτοί που γράφουν καλά από αυτούς που μπορούν να διαθέσουν ένα καλό ποσό σε συνδρομές για τεχνητή νοημοσύνη που υπόσχεται να κάνει τη δουλειά τους για αυτούς; Πόσο ηθικό είναι να γράφει κανείς με το ChatGPT, το Google Gemini και άλλες παρόμοιες πλατφόρμες; Η προσωπική μου στάση Κι επειδή είμαστε κοινωνικά όντα -ακόμη και οι συγγραφ...
Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...