Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καλώς ήρθες

Αναγνώστης, συγγραφέας, αρθρογράφος ή και απλός περαστικός... Είναι τιμή μας να σε έχουμε στην παρέα μας!

Επιλεγμένα

"Για μένα" Διήγημα του Γιάννη Πιταροκοίλη

 "Για μένα" διήγημα από τον Γιάννη Πιταροκοίλη «Η μεγάλη αίθουσα ήταν κατάμεστη από κόσμο. Δεν υπήρχε ίχνος από κάθισμα άδειο. Ακόμα και στους διαδρόμους στα ακραία πλαϊνά όπως και στο πίσω μέρος υπήρχαν όρθιοι. Η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη συγκίνηση. Το έβλεπες, το ένιωθες παντού. Τηλεοπτικές κάμερες είχαν στηθεί επίσης σε καίρια σημεία και πολλοί εκπρόσωποι μέσων ενημέρωσης ήταν σε ετοιμότητα να μεταφέρουν το ρεπορτάζ τους από τα μελλούμενα. Οι παρουσιαστές της εκδήλωσης είχαν ήδη πάρει τις θέσεις τους. Όμορφη μουσική γέμιζε το χώρο και όλα τον περίμεναν. Η δική του ώρα. Η στιγμή του Έκτορα Βεργέτη. Λογοτέχνης, συγγραφέας, βάδιζε ήδη την έκτη δεκαετία της γόνιμης και δημιουργικής ζωής του. Και η αποψινή εκδήλωση ήταν για εκείνον! Η παρουσίαση ενός σημαντικού βιβλίου, του τελευταίου του έργου. Ενός έργου, που τάραξε έντονα τα νερά της επικαιρότητας. Που είχε ήδη σηκώσει μεγάλες προσδοκίες. Και όλα αυτά για το θέμα στο οποίο αναφέρονταν. Εκείνο το θέμα, που τον είχε συγκλονίσει κ

Εις μνήμην της Κικής Δημουλά..



Γράφει η Χριστοδούλου Αικατερίνη






1931-2020


-Τι είναι ένα ποίημα για σας;

«Πρώτα πρώτα, είναι μια συνάντηση μου με λέξεις που έχουν καθαρά βασανιστικές  προθέσεις απέναντι μου. Μου αντιστέκονται και πρέπει να κάνω μεγάλες διαπραγματεύσεις μαζί τους. Αυτή είναι μια διαδικασία επίπονη και ηδονική. Είναι ένα παζάρι ήχων, ένα παζάρι λέξεων. Προσέχω ποια θα μου τη φέρει, γιατί είναι πάρα πολύ ύπουλες».

-Πραγματικά, η ποίηση σας βοηθάει να ζήσετε από δω και πέρα;

«Μα μόνο γι’ αυτό ζω, και για τα παιδιά μου βεβαίως. Αλλά αυτό είναι το ισόβιο σπίτι μου, η ισόβια στέγη μου».



Όλγα Μπακουμάρου
Ελευθεροτυπία, 16. 3. 2002
Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ.


-Είναι χρήσιμη η ποίηση σήμερα;

«Γυναίκες  αναγνώστριες δηλώνουν συγκινητικά, τιμητικά : οι στίχοι σας μάς άλλαξαν τη ζωή. Μακάρι, απαντώ, να είχαν αλλάξει και τη δική μου. Ωστόσο πιστεύω ότι η ποίηση βοηθάει, όσο το κερί που ανάβουμε μπαίνοντας σ’ ένα έρημο καταργημένο ξωκλήσι, με φευγάτους όλους τους αγίους.
Ωφελεί όσους την αγαπούν, επειδή βρίσκουν εντός της μικρά κομματάκια από σκισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους.
Περισσότερο και πιο σωστά  ωφελεί εκείνους που πιστεύουν στη μαγεία της.  Η ποίηση ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε έναν ωκεανό λύπης. Δεν είναι λίγο.»



Κική Δημουλά, Το Βήμα της Κυριακής 18. 3 . 2007
Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ.




Αφορμώμενη από  την συνέντευξη της ποιήτριας που δόθηκε μετά την αναγόρευση της σε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, καθώς και από την πρόσφατη απώλεια στο χώρο των γραμμάτων και της τέχνης, ας γνωρίσουμε την μεγάλη ποιήτρια Κική Δημουλά.

H Κική Δημουλά, το πατρικό της (Βασιλική Ράδου), γεννήθηκε το 1931 στην Αθήνα και ανήκει στη “Δεύτερη Μεταπολεμική Γενιά των Λογοτεχνών”. Από το 1949 και για είκοσι πέντε έτη εργάστηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος, όπου για πολλά χρόνια ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού της Τράπεζας «Ο Κύκλος». Τα πρώτα βήματα της στο χώρο της ποίησης, χρονολογούνται το 1952 με τη συλλογή «Ποιήματα»

Το 1954 παντρεύτηκε τον ποιητή και πολιτικό μηχανικό Άθω Δημουλά και απέκτησαν δύο παιδιά. Ο θάνατος του το 1985, τη  στιγμάτισε τόσο στην ποίηση της, κι αυτό αποτυπώνεται μέσα από τα έργα της αλλά τόσο και στην προσωπική ζωή της. Ο σύζυγος της, ήταν το στήριγμα της, ο καθοδηγητής της στη συγγραφική της πορεία.

Η Κική Δημουλά έζησε στα ταραγμένα εκείνα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, της Κατοχής και του Εμφυλίου. Στα έργα των ποιητών που έδρασαν τα χρόνια εκείνα είναι εμφανής η αίσθηση της ήττας,  της απώλειας, της μοναξιάς. Πρόκειται για κείμενα χαμηλών τόνων, εσωστρεφή που εκφράζουν τα συναισθήματα του φόβου και της στέρησης. 
Στρέφονται γύρω από τα αιώνια θέματα του έρωτα, του θανάτου και της ανθρώπινης ύπαρξης. Έτσι λοιπόν, τη δύσκολη εκείνη περίοδο η Κική Δημουλά, αποκομμένη από τις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, τις πολιτικές σκοπιμότητες και την καχυποψία της εποχής, μέσα από το έργο της παρουσιάζει τις πτυχές του σύγχρονου ανθρώπου, τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του.
Πολλές από τις συλλογές της τις δημοσίευσε μετά το 1974, τα τελευταία χρόνια ως σήμερα.

Μια ποιήτρια πολυβραβευμένη στην Ελλάδα, με δύο Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας, με το Βραβείο Ουράνη, και με πλήθος ποιημάτων της μεταφρασμένο σε πάνω από πέντε ξένες γλώσσες.

Χαρακτηριστικά γνωρίσματα του έργου της είναι η μοναξιά, η απουσία, η λήθη, ο χρόνος, η φθορά που επιφέρει ο θάνατος και τα βιωματικά της στοιχεία, δίνοντας έμφαση σε άψυχα αντικείμενα και αφηρημένες ιδέες. Με λόγο απλό, λιτό, μεστό, ανεπιτήδευτο μας ταξιδεύει στον δικό της πλασμένο κόσμο.

Γνωστά ποιήματα της που αγαπήθηκαν από τον σύγχρονο άνθρωπο έιναι  ο «Πληθυντικός αριθμός», « Τα πάθη της βροχής», το «Υποκατάστατο», το «Δεν έχεις τι να χάσεις», το «Διάλογος ανάμεσα σε μένα και σε μένα» και πολλά άλλα.

Προσωπικά θα ήθελα να σταθώ στο πρώτο κείμενο με το οποίο γνώρισα και μελέτησα το έργο της ποιήτριας. Πρόκειται για το «Σημείο αναγνωρίσεως». Από τα εφηβικά μου χρόνια κι ακόμα με έχει στιγματίσει. Το ποίημα αυτό, ανήκει στη συλλογή «Το λίγο του κόσμου» και εμπνέεται από ένα γυναικείο άγαλμα που φέρει τον τίτλο «Βόρεια ‘Ηπειρος» και κοσμεί την πλατεία Τοσίτσα στην Αθήνα. Είναι έργο του γλύπτη Κωνσταντίνου Σεφερλή (1951).

Το άγαλμα "Βόρεια Ήπειρος"




Παρουσιάζει μια γυναίκα με πισθάγκωνα αλυσοδεμένα χέρια που προσπαθεί ελαφρώς να ανασηκωθεί. Καταδεικνύεται η έλλειψη ελευθερίας των Ελλήνων κατοίκων της Β. Ηπείρου στην περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση τότε, ήταν το πώς η ποιήτρια προσέλαβε την συγγραφική της έμπνευση. 
Στο πρόσωπο αυτής της αλυσοδεμένης γυναίκας, αποτύπωσε την καταπίεση που υφίσταται το γυναικείο φύλο μέσα στο πέρασμα των αιώνων. Γίνεται ξεκάθαρα αντιληπτό πως η πρόσληψη ενός έργου μπορεί να είναι διαφορετική από το κοινό, το μήνυμα δηλαδή του καλλιτέχνη να έχει εκληφθεί διαφορετικά και με υποκειμενική ματιά από αυτό που θα πίστευε ο καθένας από εμάς.




“ Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα, 
εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.”

“ Για τα δεμένα χέρια σου, πού έχεις    Όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω, σε λέω γυναίκα.”


 “ Σε λέω γυναίκα γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη.”


Oλόκληρο το ποίημα μπορείτε να το βρείτε εδώ.




Μια όμορφη διαδρομή στο χρόνο και στα έργα της εξαίρετης αυτής ποιήτριας έφτασε στο τέλος της..




 Όπως έγραψε ο Ηρακλής Παπαλέξης σε ένα άρθρο του:

«Επί μισό σχεδόν αιώνα η Κική Δημουλά ακολουθεί μια μοναχική, αλλά αναμφισβήτητα ξεχωριστή, πορεία στο χώρο της σύγχρονης ελληνικής ποίησης. Μοναχική, διότι πορεύτηκε σχεδόν ταυτόχρονα με τους μεγάλους και σημαντικούς Έλληνες ποιητές, πορεύτηκε όμως αθόρυβα, υιοθετώντας μια πέρα για πέρα προσωπική ποιητική και ξεχωριστή, διότι όχι πολύ καιρό ύστερα από το ξεκίνημα της πορείας αυτής, η Κ. Δημουλά αναδείχθηκε σε μία από τις κορυφαίες ποιητικές φωνές της μεταπολεμικής Ελλάδας».


Περιοδικό Διαβάζω, τεύχος 435,
Δεκέμβριος 2002
Ολόκληρο το άρθρο εδώ.




Η τελευταία συνέντευξη της ποιήτριας στο eleftheriaonline.gr






Καλό ταξίδι,
εύχομαι η ποίηση σου να συνεχίσει να μας συντροφεύει από εκεί ψηλά, για πολλά χρόνια ακόμη..





Σχόλια

  1. Μια πολύ μεγάλη απώλεια. Μιας γυναίκας της ποίησης και του πνεύματος. Που χρόνια μας γέμισε με τις δημιουργίες και το λόγο της.
    Ένα αφιέρωμα Κατερίνα αντάξιο της προσωπικότητάς της. Μπράβο αγαπητή φίλη.
    Ας έχουμε τη μνήμη και το έργο της ως παρακαταθήκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Aκριβώς. Ήταν μια ξεχωριστή προσωπικότητα που στιγμάτισε με το έργο της ολόκληρες γενιές..
      Ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  2. Δεν μπορεί να μην λυγίζεις όταν χάνεται μία τόσο δυνατή ποιητική πένα στο χώρο των γραμμάτων.
    Το έργο πίσω της σπουδαίο και αναντικατάστατο.
    Το όμορφο αυτό αφιέρωμα είναι άκρως αντιπροσωπευτικό και τα ποιήματα της θα συντροφεύουν και τις επόμενες γενιές.
    Σε ταξιδεύει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ωραίο αφιέρωμα μπραβο σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Back to Top