Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Γράφει η Δανάη Ιμπραχήμ
Τι είναι για σένα ιδανικός κόσμος; Πώς θα φανταζόσουν ιδανικά τη ζωή σου; Ποιο είναι εκείνο το άπιαστο όνειρο που αν πραγματοποιούταν, όλα θα γίνονταν… ιδανικά; Ίσως σε κουράζει αυτή η λέξη. Ίσως τη φοβάσαι, γιατί κρύβει μέσα της άπιαστα όνειρα και τον πόνο αυτών. Θέλω όμως να σου θυμίσω πως ό,τι εσύ θεωρείς δεδομένο και δε σε γεμίζει πια, για κάποιον άλλον είναι το ιδανικό.
Το τέταρτο έντυπο βιβλίο της Βούλας Γκεμίση έρχεται για να ταράξει τα νερά της σύγχρονης λογοτεχνίας. Δε θέλει να ωραιοποιήσει ή να ρομαντικοποιήσει τίποτα. Είναι μια γροθιά στο στομάχι κι ένα δυνατό χαστούκι στον καθωσπρεπισμό της κοινωνίας.
Η Σοράγια είναι μια τρανσέξουαλ γυναίκα που κατηγορείται για φόνο. Προτού συλληφθεί, εξομολογείται τα πάντα σε μια δημοσιογράφο. Με ένα τσιγάρο και ένα ποτό ανοίγει την καρδιά της, ένα σκονισμένο σεντούκι που κρύβει τα πιο σκοτεινά μυστικά.
Ξέρω, ξέρω. Πολλοί θα γελάσετε διαβάζοντας την περιγραφή. Θα θυμώσετε. Θα μασουλήσετε πάλι εκείνη την καραμέλα του political correct. Πες μου όμως παντογνώστη, τι σου λείπει από τη ζωή σου; Σου λείπει η αποδοχή; Ένα χέρι βοήθειας; Το δικαίωμα να είσαι ο εαυτός σου; Αν όχι, τότε δεν έχεις το δικαίωμα να θυμώνεις και να χλευάζεις. Ο ιδανικός κόσμος για έναν άνθρωπο είναι να μπορέσει να είναι ο εαυτός του και πάνω από όλα ελεύθερος. Το βιβλίο πραγματεύεται πολύ σοβαρά θέματα, μεταξύ άλλων την παιδική πορνεία και τη σεξουαλική παρενόχληση και δεν θα έπρεπε να γυρνάμε την πλάτη σε αυτά τα θέματα. Ούτε φυσικά στις κραυγές όλων εκείνων που ζητάνε αποδοχή. Το βιβλίο δε θέλει να ακολουθήσει κάποια μόδα, αλλά να σου υπενθυμίσει, φίλε αναγνώστη, πως εσύ ίσως βρίσκεσαι ήδη σε έναν ιδανικό κόσμο και δεν το έχεις καταλάβει.
Έχουν περάσει αρκετοί μήνες από όταν διάβασα την ιστορία κι ακόμα θυμάμαι να ανατριχιάζω διαβάζοντας το. Όπως καταλαβαίνετε κάπου στο άρθρο πρέπει να μπει ένα trigger warning για το βιβλίο, διότι περιέχει σκληρές εικόνες βίας. Αν αντέχεις, θα πρέπει να του δώσεις μια ευκαιρία. Δεν βρίσκονται εκεί για σασπένς, για δράμα. Βρίσκονται εκεί γιατί συμβαίνουν. Είναι καθημερινές εικόνες που αν κοιτάξεις καλά, θα τις παρατηρήσεις. Αν βγούμε λίγο από το μικρόκοσμο μας, θα δούμε τον πόνο και τον αγώνα πολλών ανθρώπων.
Κανένα τέρας δε γεννήθηκε μόνο του. Κάποιος το δημιούργησε. Και πολλές φορές, αυτό που αποκαλείς τέρας είναι πιο άκακο από σένα.
Το διάβασα, είναι συγκλονιστικό και αξίζει τον κόπο κάποιος να το κάνει κτήμα του χωρίς επιφύλαξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ παρουσίασή σου Δανάη, λιτή αλλά ουσιαστική.
Αυτό το φινάλε που αναφέρεις "Κανένα τέρας δεν γεννήθηκε μόνο του. Κάποιος το δημιούργησε. Και πολλές φορές, αυτό που αποκαλείς τέρας είναι πιο άκακο από σένα"
Συγκλονιστική διαπίστωση.
Την καλησπέρα μου.
Πραγματικά πρόκειται για ένα ανάγνωσμα που ο καθένας οφείλει να διαβάσει. Σε ευχαριστώ πολυ Γιάννη. Καλο σαββατοκυριακο.
ΔιαγραφήΕξαιρετικό βιβλίο, το συστήνω ανεπιφύλακτα.
ΑπάντησηΔιαγραφή