Η θλίψη που φωλιάζει μέσα μου της Μαρίας Αλεξοπούλου

 

Γράφει η Δανάη Ιμπραχήμ

Όταν είσαι φυλακισμένος μέσα στο μυαλό σου, χάνεις την επαφή με το παρόν.

Προτού ξεκινήσω το σχολιασμό του άρθρου, θέλω να σου κάνω μια ερώτηση φίλε αναγνώστη. Είσαι καλά; Θέλω να σκεφτείς πριν απαντήσεις. Είσαι στα αλήθεια καλά; Νιώθεις κουρασμένος; Στενοχωρημένος; Πιεσμένος; Μόνος σου; Δεν είναι κακό. Δεν είναι ντροπή. Και σε καμία περίπτωση δεν είσαι μόνος σου.

Το συγγραφικό ντεμπούτο της Μαρίας Αλεξοπούλου πρόκειται εκ πρώτης όψεως για μια σειρά σπονδυλωτών διηγημάτων με πρωταγωνίστρια τη Μελίνα. Η Μελίνα είναι ένα νέο κορίτσι που σπουδάζει, δουλεύει, έχει τους φίλους της, την αδερφή της, τα όνειρα της. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι ευτυχισμένη. Και μέχρι ένα σημείο είναι. Μέχρι που η υγεία του πατέρα της δοκιμάζεται και η νεαρή κοπέλα νιώθει να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της.

Οι γονείς μας είναι τα στηρίγματα μας, τα πρότυπα θάρρους. Μέχρι να φτάσουμε στη δεκαετία των είκοσι, μας φαίνονται άτρωτοι, σχεδόν άφθαρτοι. Όμως μαζί με εμάς μεγαλώνουν κι εκείνοι κι όταν αρχίζουν τα προβλήματα υγείας, κλονίζεται και η δική μας ψυχολογία. Ξαφνικά ο βράχος μας φαντάζει αδύναμος κι εμείς στη μέση πασχίζουμε να τους φροντίσουμε όσο μπορούμε για να τους έχουμε στο πλευρό μας όσο το δυνατόν περισσότερο.

Η νεαρή Μελίνα νιώθει πως βαδίζει σε ένα μονοπάτι με αγκάθια. Με έντονο το λυρισμό η Μαρία μας αφηγείται το σκληρό αγώνα ενάντια στην ψυχική διαταραχή και το φόβο του να χάσεις ένα αγαπημένο πρόσωπο. Το βιβλίο πρόκειται ουσιαστικά για μια εξομολόγηση της συγγραφέως, η οποία βρήκε το θάρρος να μιλήσει ανοιχτά για τις δυσκολίες που βιώνει, όχι με μια φανταστική ιστορία ή ένα σύγγραμμα αυτοβελτίωσης, αλλά με μικρά κομμάτια του παζλ που στο τέλος δημιουργούν ένα αισιόδοξο μοτίβο μηνυμάτων. Επιπρόσθετα, το βιβλίο γίνεται ακόμα πιο παραστατικό χάρις τις πανέμορφες εικονογραφήσεις της Ιωάννας Αλεξοπούλου που δε χορταίνεις να χαζεύεις πριν αρχίσεις το κάθε κεφάλαιο.

Ειλικρινά, δεν μπορώ να βρω ψεγάδι σε αυτό το βιβλίο. Ίσως η άποψη μου να είναι λίγο προκατειλημμένη, διότι είδα τον εαυτό μου μέσα στις σελίδες που έσταζαν συναίσθημα. Αλλά αυτός ήταν κι ο σκοπός της Μαρίας. Να μιλήσει σε όλους εμάς με ψυχική διαταραχή, που πασχίζουμε να συμβαδίσουμε με έναν κόσμο που μας βάζει ταμπέλες και μας εγκαταλείπει στο έρεβος της ψυχής μας. Εδώ και χρόνια κουβαλάω το στίγμα της μουτζούφλας και της γκρινιάρας. Όλοι κάνουν πλάκα με τις κρίσεις άγχους που με κυνηγούν από την τρυφερή ηλικία των δέκα και έχουν επηρεάσει την υγεία μου. Αλλά εγώ στέκομαι όρθια κι έχω στα πλάι μου άτομα που πίστεψαν ότι μπορώ να ανταπεξέλθω. Τώρα έχω και το βιβλίο της Μαρίας να μου θυμίζει ότι δεν είμαι ένα αγκάθι στην καθημερινότητα των χαρωπών. Στην τελική, κανείς δεν είναι στα αλήθεια καλά. Όλοι υποφέρουμε, απλώς κάποιοι το κρύβουν πιο εύκολα. Δεν πρέπει όμως. Φωνάξτε. Κλάψτε. Μην προσποιείστε. Δεν είμαστε αδύναμοι. Κι αν κάποιοι δεν αντέξουν το βάρος και φύγουν, μην στενοχωρηθείτε. Σας έκαναν ένα δώρο, γιατί δε θα έπρεπε να έχουμε δίπλα μας άτομα που με την πρώτη δυσκολία μας γυρίζουν την πλάτη.

Είμαστε μαχητές.

Είσαι μαχήτρια, Μαρία.

Σε ευχαριστούμε.