Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Γράφει η Δανάη Ιμπραχήμ Η ζωή απλώνεται μπροστά σε όλους, λίγοι όμως είναι οι μαχητές που τολμούν να την αντιμετωπίσουν όπως πραγματικά είναι: σκληρή μα και μοναδική. Είχα την τιμή και τη χαρά να γνωρίσω προσωπικά την αγαπητή Φωτεινή. Σπουδάσαμε στην ίδια σχολή και παρακολουθήσαμε μαζί κάποια μαθήματα. Όταν εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο μοιράστηκε μαζί μου τον ενθουσιασμό μου και δυο χρόνια αργότερα, με μεγάλη συγκίνηση, κράτησα στα χέρια μου το δικό της συγγραφικό ντεμπούτο. Το Όσα κρύβει το σκοτάδι είναι ένα κοινωνικό δράμα που ακροβατεί ανάμεσα στο μυθιστόρημα και τη νουβέλα. Σε μόλις 300 σελίδες ξετυλίγεται μια ιστορία πόνου, αγώνα, αλλά και ελπίδας. Η Θεοδώρα ερωτεύεται για πρώτη φορά στα δεκαοκτώ της χρόνια με ένα αγόρι που έχει περάσει μια δύσκολη παιδική ηλικία. Έχει δεχτεί από νεαρός τη βία, με αποτέλεσμα να την αναπαράγει. Σε καμία περίπτωση όμως, αυτό δεν είναι δικαιολογία. Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, η Θεοδώρα προσπαθεί να επουλώσει ακόμα τις π...