"Μερικές φορές η γραφή γίνεται καθρέφτης· άλλες, απλώς φως που πέφτει αλλού και μας δείχνει κάτι διαφορετικό." Κι αν δεν είμαστε τελικά αυτό που γράφουμε, τότε ίσως γράφουμε για να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Η ταύτιση συγγραφέα και χαρακτήρων Ένα από τα πιο συχνά και πιο έντονα debates ανάμεσα σε βιβλιόφιλους, αναγνώστες και συγγραφείς είναι αυτό που αφορά τη θεματολογία και κυρίως τους χαρακτήρες που γράφονται σε ένα βιβλίο. Είμαστε τελικά αυτό που γράφουμε; Υπάρχει μια εσφαλμένη, αλλά διαδεδομένη τάση να ταυτίζεται ο συγγραφέας με τους χαρακτήρες του. Είτε αυτό γίνεται για καλό, είτε για κακό. Στη δεύτερη περίπτωση μάλιστα, τα αίματα ανάβουν γρηγορότερα και οι συζητήσεις παίρνουν συχνά φωτιά, με τους συνομιλητές να υιοθετούν ακραίες θέσεις. Όταν η ιστορία καθορίζει τη συμπεριφορά Αν, για παράδειγμα, κάποιος συγγραφέας έχει γράψει άντρες χαρακτήρες που λειτουργούν με ένα mindset πιο αυταρχικό, με αρχηγικές τάσεις ή με μισογυνιστική συμπεριφορά, αυτόματα θεωρείτ...
"Η επιστροφή" (Διήγημα)
Η Ειρήνη άνοιξε την πόρτα του δωματίου. Ένα όμορφο άρωμα ξύλου πλημμύρισε τις αισθήσεις της. Το φως απ’ το λιόγερμα έλουζε το χώρο με όμορφα χρώματα. Γύριζε πάλι σ’ αυτό το γραφείο. Ήταν όλα όπως τότε. Καλαίσθητα όπως άρεσαν στον παππού της και τακτοποιημένα. Κάθε μέρος της επίπλωσης, η βιβλιοθήκη και τα προσωπικά του αντικείμενα πάνω στο σκαλιστό δρύινο γραφείο του. Η πολυθρόνα, η γραφομηχανή του. Τα πάντα εκτός από τον ίδιο. Τη θέση της ζωντανής του παρουσίας προσπαθούσε να πάρει η φωτογραφία του στα δεξιά όπως έστεκε χαμογελαστός και προσιτός όπως πάντα.
Χάιδεψε με συγκίνηση κάθε αντικείμενο. Ένιωσε τα μάτια της υγρά. Ήρθε και έκατσε στην καρέκλα μπροστά στο γραφείο. Όπως ακριβώς πέντε χρόνια πριν. Για μια στιγμή τον είδε απέναντί της, άκουγε τη ζεστή φωνή του.
“Τι σε πονάει Ειρήνη μου;” ρώτησε με το γαλήνιο ύφος του. Τον κοίταξε μελαγχολική. “Άνοιξέ μου την καρδιά σου ελεύθερα!”
“Παππού!” του είπε και άπλωσε το χέρι της. Η ζεστή αφή της παλάμης του λειτούργησε αναζωογονητικά.
“Μίλα παιδί μου!”
“Παππού τα γραπτά μου, τα έργα μου. Δεν αρέσουν! Σε όποιον εκδοτικό οίκο να τα έδωσα τα απέρριψαν…”
“Πως νιώθεις γι αυτό;”
“Χάλια παππού! Νιώθω κάθε κόπο μου χωρίς αντίκρισμα. Δεν κατάφερα τίποτα! Παντού συναντώ αρνήσεις. Κάτι κάνω λάθος”
“Τι σου λένε για εξήγηση;”
“Ότι τα έργα μου δεν είναι εμπορεύσιμα. Ότι είναι εκτός κλίματος. Ότι δεν θα τα διαβάσει κανείς. Δυσπρόσιτα, ακατανόητα. Ίσως να έχουν δίκιο! Θα πρέπει να αλλάξω ύφος και θεματογραφία. Να κάνω κάτι να εκτιμηθεί, να το δεχτούν”
Την κοίταξε ίσια στα μάτια με εκείνο το βαθύ, σαν δειλινό, βλέμμα του.
“Τι τους έστειλες;”
“Αυτά που θεωρώ καλά μου έργα. Ένα φαντασίας, δύο κοινωνικά και ένα σενάριο. Κανένα παππού! Δεν άρεσε τίποτα. Ξέρεις πως νιώθω; Σαν ένα μηδενικό, λες και δεν υπάρχω!”
“Σσσστ μη λες ανοησίες! Εσύ πως νιώθεις για αυτά σου τα έργα; Με δεδομένο ότι έχεις ήδη μια εμπειρία”
Δίσταζε να απαντήσει.
“Σου αρέσουν κορίτσι μου; Τα δέχεται η καρδιά σου;”
“Πολύ! Στο καθένα από αυτά ακούμπησα τα συναισθήματά μου. Τις εικόνες, τα θέματα, τους χαρακτήρες που έφτιαξα, τα μηνύματα που ήθελα να περάσω”
“Τα έχω διαβάσει όλα, έχω άποψη. Αλλά με νοιάζει η δική σου! Τι λέει η καρδιά σου!”
“Παππού…”
“Μην ετεροκαθορίζεσαι καρδιά μου. Μην απορρίπτεις τον εαυτό σου επειδή στο είπαν εκείνοι. Εντάξει είχαν την άποψή τους. Είναι έργα σου! Παιδιά σου! Τα αγαπάς, τα πονάς. Να νιώθεις όμορφα για αυτά. Δεν θα σε κρίνει η ευαρέσκεια των άλλων. Δεν θα σε κλονίζει η δική τους απόρριψη. Η ζωή μας δεν κρέμεται στα θέλω των άλλων. Πίστεψε σε σένα! Δεν θα χάσεις ποτέ!”
Θυμήθηκε τα τελευταία του λόγια σαν να ήταν τώρα αυτή τη στιγμή. Έβγαλε από την τσάντα της ένα έγγραφο. Το ακούμπησε αργά με σεβασμό εκεί μπροστά στην πολυθρόνα του. Ένα δάκρυ αβίαστο κύλησε από τα μάτια της.
“Σ’ ευχαριστώ!” ψέλλισε.
Έφυγε με αργά βήματα. Το έγγραφο έγραφε:
“Βραβείο σεναρίου Φεστιβάλ κινηματογράφου για την Ειρήνη Π.”
Πως της φάνηκε ότι είδε το διάφανο πρόσωπό του στο καθρέφτη απέναντι, να της χαμογελά.
Το ανωτέρω διήγημα ήταν η προσωπική μου συμμετοχή στο δικτυακό λογοτεχνικό δρώμενο Τα γνωμικά εμπνέουν , που διοργανώνει η εξαίρετη φίλη Mary Pertax στο προσωπικό της blog.
Πρώτη δημοσίευση: 11 Απρίλη 2021 εδώ: "ΗΔΥΠΟΤΟΝ" Η επιστροφή
Πόσο όμορφο. Πόσο όμορφα τα λόγια του παππού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, έχουν τη δική τους σοφία και δυναμική, Ελευθερία μου. Την καλησπέρα μου.
ΔιαγραφήΕίχα ξεχάσει -και ντροπή μου- το πόσο δεξιοτέχνης είσαι στο να στήνεις το κλίμα και την ατμόσφαιρα δίνοντας δυο-τρεις σειρές μονάχα! Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που με τράβηξε στο διήγημά σου φίλε Γιάννη. Κι έπειτα, το κείμενο μιλάει στον καθέναν μας νομίζω! Λίγο πολύ, όλοι βρίσκουμε ανακούφιση στα λόγια του παππού, στήριξη, αγαλλίαση. Πολύ όμορφο! Πολύ μου είχε λείψει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάρη μου, να και μένα φίλε, μού έχουν λείψει κάτι τέτοιες "συναντήσεις" εδώ στα σχόλια, στην κουβέντα, στις σκέψεις. Ομολογώ και εγώ θέλω να γράψω και κάπου πρέπει να ρυθμίσω το χρόνο μου. Στέλνω φιλιά και ευχαριστώ πολύ φίλε μου.
ΔιαγραφήΘα τον βρούμε τον χρόνο μας Γιάννη! Και θα τα λέμε όπως κάναμε πάντα!
ΔιαγραφήΜε μεγάλη μου προσδοκία και χαρά, Χάρη μου.
Διαγραφή