Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Αγαπημένες φίλες και φίλοι, αναγνώστες και αναγνώστριες, επισκέπτριες και επισκέπτες Η λογοτεχνική μας συντροφιά, οι "Ονείρων πένες" εύχεται σε όλες και όλους ** ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ** 2023 Μια αγκαλιά ευχές, γεμάτες αγάπη, σεβασμό και χαμόγελο για μια χρονιά, πιο ανθρώπινη, πιο δίκαιη, πιο φωτεινή. Με υγεία, με ειρήνη. Ανοίξτε τις καρδιές σας στον συνάνθρωπό σας. Σε κάθε πατρίδα, σε κάθε χρώμα, φύλο και ταυτότητα. Σταθείτε απέναντι στην αδικία και την εκμετάλλευση. Στον άκρατο εγωισμό και στην εμπορευματοποίηση των πάντων. Είμαστε εδώ, παλεύουμε, δημιουργούμε.