Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Με λένε Αλεξάνδρα Αγγελοπούλου και γεννήθηκα ένα πρωινό στην καρδιά του καλοκαιριού. Σπούδασα φυσικοθεραπεία στο ΑΕΙ Δυτικής Αττικής, μα γρήγορα ένιωσα πως άλλος είναι ο δρόμος μου, οπότε στον παρόντα χρόνο ολοκληρώνω το μεταπτυχιακό μου πάνω στην «Επικοινωνία και Νέα Δημοσιογραφία» στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Στην δημοσιογραφία μαγεύτηκα από το ραδιόφωνο και έτσι βρέθηκα στον Κρήτη FM 87,5, στον φοιτητικό σταθμό του Πολυτεχνείου, στην Ert open 106,7 FM και στον Atlantis 105,2 FM. Δεν άργησαν και τα τηλεοπτικά μου βήματα στο High tv , σε εκπομπή πολιτιστικού περιεχομένου, όπου φιλοξενώ συγγραφείς και άλλου είδους καλλιτέχνες. Από νηπιακή ηλικία αγαπούσα να πλάθω ιστορίες, τις οποίες κατέγραφε ο παππούς μου, αλλά και την υποκριτική. Ξεκίνησα από ερασιτεχνικές ομάδες και σήμερα παίζω επαγγελματικά τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση. Η τέχνη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Έτσι, βρίσκεται στα χέρια σας το πρώτο μου μυθιστόρημα και, όπως μαρτυρ...