Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο
banner

Our Latest

Το Καπετανόσπιτο - Γράφει η Ελένη Ζηνονίδη

Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...

Το τίμημα είναι ο χρόνος του Κωνσταντίνου Κορμπάκη

 



Όσοι με ξέρουν γνωρίζουν ότι έχω μια αδυναμία στο είδος των μαγισσών. Από τις αδερφές Halliwell μέχρι τη Sabrina Spellman, από τη Vasilisa Petrovna μέχρι την Diana Bishop, η αγάπη μου για αυτές είναι το λιγότερο αδιαμφισβήτητη. Όταν, λοιπόν, έπεσε το μάτι μου σε ένα ακόμα ελληνικό μυθιστόρημα φαντασίας που περιλαμβάνει αυτό το είδος, έσπευσα να το αποκτήσω.

Η ιστορία ξεκινάει με την αφήγηση του τρόπου που δημιουργήθηκαν οι μάγισσες στο σύμπαν του συγκεκριμένου βιβλίου. Με ρίζες από την αρχαιότητα, τραγωδία και πολλή φρίκη φτάσαμε στη σημερινή Αθήνα όπου μάγοι και μάγισσες ζουν ανάμεσα μας. Επομένως, μιλάμε για ένα αστικό φάντασυ, το οποίο αποτελεί την αγαπημένη μου υποκατηγορία του είδους. Οι μάγοι και οι μάγισσες χωρίζονται στους καλούς και τους κακούς, ανάλογα τους προγόνους τους και έχουν αντίστοιχες δυνάμεις. Οι σκοτεινοί μάγοι πλήττουν τους αντιπάλους τους, αλλά και τους θνητούς, με αποτέλεσμα το συμβούλιο των καλών μάγων να πάρει αυστηρά μέτρα. Προσεγγίζει δύο νεαρούς μάγους, την Ιόλη και τον Ωρίονα και τους αναθέτει μια αποστολή. Δύο τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες καλούνται να αντιμετωπίσουν φυσικούς και μη εχθρούς με σκοπό την απόκτηση κάποιον μαγικών αντικειμένων.

Θα ξεκινήσω με τα θετικά του βιβλίου, μιλώντας κυρίως για τον εξαίρετο τρόπο γραφής του συγγραφέα. Η χρήση της ελληνικής γλώσσας είναι άψογη, με γλαφυρές περιγραφές στιγμών, μαχών και τοπίων και αρκετό λυρισμό στην απόδοση συναισθημάτων. Σαν βαθιά συναισθηματικός άνθρωπος, το τελευταίο το εκτίμησα αρκετά. Επιπλέον, η θεματολογία μπορεί να μην είναι  και η πλέον πρωτότυπη, αλλά ο Κωνσταντίνος Κορμπάκης πασχίζει να δημιουργήσει κάτι ξεχωριστό, πράγμα δύσκολο για ένα χιλιοειπωμένο θέμα (αλλά πάντα αγαπητό). Υπήρχε αρκετή δράση, πράγμα απαραίτητο για ένα βιβλίο τέτοιου μεγέθους (648 σελίδες), έτσι ώστε να σπάει η μονοτονία της αφήγησης. Όσον αφορά τα τουίστ, δεν έλειπαν, όπως επίσης και οι δυσκολίες που συναντούσαν οι πρωταγωνιστές. Πολλές φορές ένιωθα ότι όλα τους έρχονταν αρκετά εύκολα, αλλά μετά κάτι γινόταν και έβγαινα λάθος. Ειδική μνεία στα τελευταία κεφάλαια, όπου η δράση κορυφώθηκε και ο αναγνώστης δεν μπορούσε να πάρει ανάσα.

Ένα ακόμα θετικό που πρέπει να υπογραμμιστεί είναι η ευαισθητοποίηση του συγγραφέα σε κοινωνικά ζητήματα, τα οποία αποτυπώνονται στο βιβλίο. Γίνεται αρκετή αναφορά στο θέμα της σεξουαλικής και έμφυλης βίας, καθώς και σε ρατσιστικές και φασιστικές συμπεριφορές.

Στα αρνητικά θα πρέπει να συμπεριλάβω το γεγονός ότι πολλές φορές τα θέματα υπεραναλύονταν. Κάποιες καταστάσεις θα μπορούσαν να μην είχαν τραβηχτεί τόσο πολύ, γιατί έτσι το βιβλίο έχασε αρκετά το στοιχείο του φάντασυ. Επιπλέον, εφόσον πρόκειται για αστικό και σύγχρονο φάντασυ, περίμενα πιο νεανικούς και φρέσκους διαλόγους και όχι το ίδιο λεξιλόγιο που χρησιμοποιούταν στην αφήγηση. Δύσκολα εκφράζονται νέοι άνθρωποι με αυτόν τον τρόπο, όσο μορφωμένοι και να είναι. Τέλος, ενώ στην αφήγηση ήταν διακριτές οι προσωπικότητες των χαρακτήρων, οι διάλογοι τους ήταν παρόμοιοι, ακριβώς γιατί δεν είχαν τη σύγχρονη ταυτότητα. Για να το εξηγήσω, σκεφτείτε δυο γνωστούς σας και τον τρόπο που μιλάνε στην καθημερινότητα και θα δείτε ότι τους χαρακτηρίζουν διαφορετικά πράγματα. Στο βιβλίο δε συνέβαινε αυτό. 

Κατά γενικά ομολογία λοιπόν, έχουμε μια πολύ καλή προσπάθεια και έναν πολλά υποσχόμενο συγγραφέα. 

Σχόλια

  1. Μια ακόμα σου βιβλιοκριτική αγαπητή Δανάη. Σε ένα θέμα που, τελευταία, όλο και με προσελκύει περισσότερο. Χαίρομαι να μαθαίνω για δημιουργίες στο χώρο και είμαι έτοιμος, να σε ενημερώσω, να ξεκινήσω στο wattpad και την δημοσίευση της πρώτης μου νουβέλας στο χώρο του classic gothich high fantasy.
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Most Popular

Το Καπετανόσπιτο - Γράφει η Ελένη Ζηνονίδη

Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΖΟΑΝ ΖΑΧΑΡΙΑΔΟΥ

  (από τη Βούλα Γκεμίση)     Ποια ήταν η πρώτη "σκοτεινή σκέψη" που σου ενέπνευσε να ασχοληθείς με το είδος του ψυχολογικού θρίλερ;       Δεν ήταν απλώς μια σκέψη, ήταν όλο το backround από πίσω. Φαντάσου πως από πολύ μικρή ηλικία είχα ξεκινήσει να βλέπω ταινίες με τον Freddy Krueger (τις έβλεπα αγκαλιά με τον μπαμπά μου και δε φοβόμουν) και διάβαζα βιβλία μυστηρίου, οπότε ήταν αναμενόμενο μεγαλώνοντας να αναζητώ να διαβάζω και να γράφω κάτι πιο σκοτεινό. ΒΡΕΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ!    Πώς διαχειρίζεσαι τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αγωνία και την υπερβολή όταν χτίζεις την ψυχολογία των χαρακτήρων σου;      Προσπαθώ να μπαίνω στη θέση των χαρακτήρων για να τους κατανοήσω, οπότε μου δίνουν εκείνοι τις απαντήσεις. Τώρα αν καταφέρνω να μην περνάω αυτήν τη λεπτή γραμμή, θα το κρίνουν οι αναγνώστες. ΒΡΕΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ!     Υπάρχει κάποιος ήρωας ή αντιήρωας από τα βιβλία σου που σε ταλαιπώρησε συναισθηματικά περ...

Συνέντευξη στον Χάρη Κωφιάδη

"Βρες την ευτυχία σου και γραπώσου επάνω της με νύχια και με δόντια. Κρατήσου με ό,τι έχεις. Δεν θα έχεις πολλές ευκαιρίες, κανείς μας δεν έχει." Στον «καναπέ» των Ονείρων Πένες φιλοξενείται σήμερα ο Χάρης Κωφιάδης. Αναμφίβολα ταλαντούχος και πολυπράγμων με έδρα στη Θεσσαλονίκη, μας μιλάει για εκείνον, για όσα αγαπάει, για όσα δημιουργεί. Όσα αγαπάει να δημιουργεί. Το βιβλίο του « Το όνομά μου είναι Σάντρα » είναι διαθέσιμο στην ηλεκτρονική πλατφόρμα Carmella ’ s books  στα ελληνικά, ενώ σύντομα θα είναι διαθέσιμη και η  αγγλική μετάφραση: https://carmelasbooks.com/el/books/2 Πάμε λοιπόν να τον γνωρίσουμε!                                         Λίγα στοιχεία για να γνωρίσουμε τον συγγραφέα Χάρη καλύτερα. Ποια είναι η ιδανική συνθήκη για να γράψεις; Μερικοί συγγραφείς από την άλλη παραδέχονται ότι μπορούν να γράψουν όπου κι αν βρεθούν. Άλλοι πάλι δημιουργούν οι ίδιοι τη...