Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Γράφει ο Χάρης Κωφιάδης Ένα, δύο, τρία Φίλοι και σχέσεις ∙ κουκιά μετρημένα στο μυαλό σου. Ξέρεις τα δικά σου, πως τα κατέκτησες νομίζεις. Κι έφτιαξες έναν κύκλο... Μα το άσπρο που ζωγράφιζες δεν ήταν ασβέστης και έτσι δεν έγινε ποτέ μπετό. Ήτανε κιμωλία. Ας είναι λες, θα αντέξει, και ξαναμετράς. Ένα, δύο Κάποιος σου λείπει ξαφνικά και τα κουκιά λιγοστέψαν. Ξέρεις όμως τουλάχιστον αυτά που σου 'χουν μείνει. Έτσι δεν λογαριάζεις; Ο κύκλος λίγο μίκρυνε, εσύ μεγάλωσες. Σαν ν' άρχισες ν' ασφυκτιάς μέσα στα πλαίσια σου. Μα χώρο δεν προτίθεσαι να δώσεις άλλο. Όποιος με θέλει, λες, θα στριμωχτεί. Ένα. Πού είναι τώρα τα κουκιά σου αναρωτιέσαι Σου φύγαν ή τα έδιωξες; Δεν ξέρεις. Μονάχα χώρο βλέπεις γύρω σου κενό και πνιγηρό, παρά την άπλα. Πού είναι οι γραμμές σου αλήθεια; Πού πήγανε, άραγε, αυτά που κάποτε περίμενες πως θα σε περιμένουν; Μηδέν . Και ξαφνικά ταράζεσαι, τρομάζεις και...