"Μερικές φορές η γραφή γίνεται καθρέφτης· άλλες, απλώς φως που πέφτει αλλού και μας δείχνει κάτι διαφορετικό." Κι αν δεν είμαστε τελικά αυτό που γράφουμε, τότε ίσως γράφουμε για να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Η ταύτιση συγγραφέα και χαρακτήρων Ένα από τα πιο συχνά και πιο έντονα debates ανάμεσα σε βιβλιόφιλους, αναγνώστες και συγγραφείς είναι αυτό που αφορά τη θεματολογία και κυρίως τους χαρακτήρες που γράφονται σε ένα βιβλίο. Είμαστε τελικά αυτό που γράφουμε; Υπάρχει μια εσφαλμένη, αλλά διαδεδομένη τάση να ταυτίζεται ο συγγραφέας με τους χαρακτήρες του. Είτε αυτό γίνεται για καλό, είτε για κακό. Στη δεύτερη περίπτωση μάλιστα, τα αίματα ανάβουν γρηγορότερα και οι συζητήσεις παίρνουν συχνά φωτιά, με τους συνομιλητές να υιοθετούν ακραίες θέσεις. Όταν η ιστορία καθορίζει τη συμπεριφορά Αν, για παράδειγμα, κάποιος συγγραφέας έχει γράψει άντρες χαρακτήρες που λειτουργούν με ένα mindset πιο αυταρχικό, με αρχηγικές τάσεις ή με μισογυνιστική συμπεριφορά, αυτόματα θεωρείτ...
Γράφει ο Χάρης Κωφιάδης Ένα, δύο, τρία Φίλοι και σχέσεις ∙ κουκιά μετρημένα στο μυαλό σου. Ξέρεις τα δικά σου, πως τα κατέκτησες νομίζεις. Κι έφτιαξες έναν κύκλο... Μα το άσπρο που ζωγράφιζες δεν ήταν ασβέστης και έτσι δεν έγινε ποτέ μπετό. Ήτανε κιμωλία. Ας είναι λες, θα αντέξει, και ξαναμετράς. Ένα, δύο Κάποιος σου λείπει ξαφνικά και τα κουκιά λιγοστέψαν. Ξέρεις όμως τουλάχιστον αυτά που σου 'χουν μείνει. Έτσι δεν λογαριάζεις; Ο κύκλος λίγο μίκρυνε, εσύ μεγάλωσες. Σαν ν' άρχισες ν' ασφυκτιάς μέσα στα πλαίσια σου. Μα χώρο δεν προτίθεσαι να δώσεις άλλο. Όποιος με θέλει, λες, θα στριμωχτεί. Ένα. Πού είναι τώρα τα κουκιά σου αναρωτιέσαι Σου φύγαν ή τα έδιωξες; Δεν ξέρεις. Μονάχα χώρο βλέπεις γύρω σου κενό και πνιγηρό, παρά την άπλα. Πού είναι οι γραμμές σου αλήθεια; Πού πήγανε, άραγε, αυτά που κάποτε περίμενες πως θα σε περιμένουν; Μηδέν . Και ξαφνικά ταράζεσαι, τρομάζεις και...