Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
"Συνέταιροι στο έγκλημα..." Γράφει η Ελευθερία Καλογνωμά Η νοσταλγία δεν είναι απλά κατάσταση, αλλά ένα χρώμα από μόνη της. Δεν ανήκει στη γνωστή γκάμα των χρωμάτων που καλύπτει το φάσμα που όλοι βλέπουμε. Δεν έχει όνομα, ούτε αποχρώσεις, δε μπορείς να την περιγράψεις, να τη ζωγραφίσεις, να την κλείσεις σε μπουκάλια σαν άρωμα και να στάζεις όποτε θες λίγες σταγόνες πίσω από το αυτί σου. Και σίγουρα δεν έχει τιμή, όχι μία που να αντιστοιχεί σε γνωστές μορφές χρήματος τουλάχιστον. Είναι όμως ανεκτίμητη, όπως κάθε τι που πονάει μεν αλλά το θες, το χρειάζεσαι. Γιατί; Γιατί η νοσταλγία είναι τοποθετημένη στη σφαίρα του ονείρου. Είσαι δεκάξι και κάνεις τη μία τρέλα πίσω από την άλλη, αγνοώντας συνέπειες, νουθεσίες και κρίσεις των ενηλίκων. Υπακούς απλά σ' εκείνο το παράξενο διαβολάκι που κυκλοφορεί ξαφνικά στι...