Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
« Ο κόσμος είναι μια δική μου ιδέα ». Με αυτό το απόφθεγμα του Άρθουρ Σοπενχάουερ μας συστήνεται η Μαίρη Σγουρού και η καλλιτεχνική της πορεία το επιβεβαιώνει, αφού πέρα και πάνω απ’ όλα, η ίδια δηλώνει καλλιτέχνης. Και είναι. « Ό,τι γίνεται με αγάπη, αγγίζει την ψυχή. Ό,τι αγγίζει την ψυχή, είναι αγάπη », δηλώνει επίσης η ίδια με ένα δικό της μότο που αντανακλά την αγάπη της για τη δημιουργικότητα αλλά και την αγάπη που εισπράττει από όσους την ακολουθούν, που είναι πολλοί. Τη Μαίρη τη γνώρισα στη διάρκεια της πρώτης καραντίνας της πανδημίας, όταν ο χρόνος για όλους εμάς που κλειστήκαμε στα σπίτια μας έγινε κάτι απόλυτα σχετικό. Το έργο της «Στιγμές – Στιγμές που μου πήρες» στη μεγάλη διαδικτυακή πλατφόρμα του Wattpad, όπου η Μαίρη έγραφε με το ψευδώνυμο Liove-prive , με κράτησε νύχτες ολόκληρες ξάγρυπνη και ήταν η αφορμή να γνωρίσω τη συγγραφέα Μαίρη Σγουρού αλλά και τον άνθρωπο Μαίρη, μια γνήσια Κρητικιά που ό,τι κάνει το κάνει με πάθος και αγάπη. Εκείνη τότε δε δήλωνε σ...