Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Απρίλιος, 2024
banner

Our Latest

Το Καπετανόσπιτο - Γράφει η Ελένη Ζηνονίδη

Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

  "ΜΠΛΕΞΑΝ ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ" Νεκταρία Μαρκάκη Περίληψη Σε μια πόλη που πνίγεται στο γκρίζο, ένας άνθρωπος χρωματίζει τις ζωές δύο αγνώστων, δίνοντας τους ένα χέρι βοηθείας την στιγμή που και οι δύο ήταν έτοιμοι να παραδώσουν τα όπλα. Ο Μάρκος έχει μάθει να δίνει απλόχερα με μοναδικό αντάλλαγμα, για όποιον το θέλει, να προσφέρει και αυτός με την σειρά του σε κάποιον. Ένα καλός λόγος σε μία γυναίκα και λίγα τρόφιμα σε έναν άστεγο άνδρα είναι αρκετά για να φέρουν κοντά έξι ανθρώπους που θα ζήσουν ένα θαύμα. “Μία απλή πράξη καλοσύνης μπορεί να φέρει αλυσιδωτές αντιδράσεις ευτυχίας!” Βρείτε το βιβλίο μέσω του eshop makestorytelling.com σε αποκλειστική συνεργασία με τη συγγραφέα και την ομάδα συνεργασίας.  ΘΕΛΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ! Λίγα Λόγια για τη Νεκταρία Μαρκάκη Η Νεκταρία Μαρκάκη γεννήθηκε στην Αθήνα και η αγάπη της για τη συγγραφή ξεκίνησε στα εφηβικά της χρόνια, όταν αποτύπωσε για πρώτη φορά στις σκέψεις της σε χαρτί. Το 2013 μοιράστηκε το πρώτο της δημιούργημα στην εφαρμογή συγγραφέων Wa...

΄Ηταν απλά ένα φανταχτερό φόρεμα

  Αγαπημένο μου ημερολόγιο… Είμαι έξαλλη σήμερα! Πριν λίγη ώρα γνώρισα τους γονείς του Στάθη και κανονικά -μετά από τόσο καιρό που είμαστε μαζί- θα έπρεπε να είμαι κατενθουσιασμένη και να σκέφτομαι νυφικά και να κανονίζω ημερομηνίες γάμου, αλλά όχι! Βρίσκομαι στον καναπέ μου και γράφω σε εσένα. Ας το πιάσω από την αρχή όμως για να καταλάβεις κι εσύ. Πριν τρεις μέρες μου είπε πως έχει κανονίσει κάτι ιδιαίτερο για σήμερα. Στο είχα γράψει κιόλας. Θυμάσαι; Δεν είχε μπει σε λεπτομέρειες κι εγώ υπέθεσα πως θα ήθελε να κάνουμε κάτι ρομαντικό οι δυο μας. Με έπιασε λοιπόν μια κρίση και βγήκα για ψώνια με τη Μπέτι. Μεγάλο λάθος το ξέρω, αλλά ήθελα κάτι ξεχωριστό κι εκείνη μου πρότεινε να πάμε στην Αμερικανική Αγορά που βρίσκεται κάπου στην Αθήνα. Εγώ δεν ήξερα καν πως υπήρχε, αλλά εκείνη με διαβεβαίωσε πως εκεί μέσα θα έβρισκα τα καλύτερα χωρίς να χαλάσω πολλά λεφτά. Όταν είδα το συγκεκριμένο φόρεμα το ερωτεύτηκα. Ήταν τόσο λαμπερό και τόσο μόνο του πάνω στην κρεμάστρα, που δεν άντ...

Ολόλευκα φτερά

  Γράφει η Χριστοδούλου Αικατερίνη Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά και χάνομαι σα διαβατάρικα πουλιά που φεύγουν μακριά απ' του βούρκου τα κλαδιά και χάνονται.. Σε μέρη αμόλυντα, αθάνατα, τερπνά Κι είναι η ζωή η βιαστική που μου χαρίσανε δίχως αγάπη, δίχως χάρτη, γιατρειά Ψάχνει να βρει ένα σκοπό το παρασύνθημα  που θα σηκώσει το ανάστημα ψηλά Μη μου θυμώνεις μάτια μου γλυκά μη μου θυμώνεις.. Κι είναι οι έρωτες ολόλευκα φτερά που ανοίγουν διάπλατα στου κόσμου το αρχιπέλαγος με μάτια πάντοτε στραμμένα στα βαθιά..

Βορράς - ΓΡΆΦΕΙ Η ΕΛΈΝΗ ΖΗΝΟΝΊΔΗ

Έσβησα κι ξεκίνησα για δέκατη φορά. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι; Να βάλω τρείς μήνες και δέκα μέρες σε μια τάξη, έχεις ιδέα τι πάω να κάνω; Ξεφυσάω, τρίβω τον σβέρκο μου. Συγγνώμη, που ξεκινάω επιθετικά. Αλλά επιθετικά εισέβαλες σε όλα και είχα τόσο λίγο χρόνο να το επεξεργαστώ, με αποτέλεσμα να αφεθώ και να μου κάνω κακό για μέρες, να τρώω αέρα ξερό αντί για φαγητό στο σπίτι.  Έχω την πρώτη μου Χριστουγεννιάτικη ιστορία, το πιστεύεις;! Είμαι από εκείνους που έχουν να διηγηθούν μια ιστορία που ξεκινάει με τη φράση  «Ήταν παραμονή Χριστουγέννων…» . Ακόμη δεν το πιστεύω πως είχα παρατήσει όντως τα μελομακάρονα για να βγω έξω και να γκρινιάξω στο μικρό παρεάκι για τη μητριά. Θεώρησα πως μου άξιζε λίγο αλκοόλ μιας και την επομένη θα την έβγαζα στους νέους παππούδες με τα όχι και τόσο «νέα» θέματα συζήτησης. Θεώρησα πως, αν έμενα έξω  παρτάροντας μέχρι τις δώδεκα, θα ήταν υπέρβαση για μένα. Επίσης θεώρησα πως το να μη σου δώσω σημασία την ώρα που μπήκα στο μαγαζί και να σταθώ μπ...