Βορράς - ΓΡΆΦΕΙ Η ΕΛΈΝΗ ΖΗΝΟΝΊΔΗ

Έσβησα κι ξεκίνησα για δέκατη φορά. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι; Να βάλω τρείς μήνες και δέκα μέρες σε μια τάξη, έχεις ιδέα τι πάω να κάνω; Ξεφυσάω, τρίβω τον σβέρκο μου. Συγγνώμη, που ξεκινάω επιθετικά. Αλλά επιθετικά εισέβαλες σε όλα και είχα τόσο λίγο χρόνο να το επεξεργαστώ, με αποτέλεσμα να αφεθώ και να μου κάνω κακό για μέρες, να τρώω αέρα ξερό αντί για φαγητό στο σπίτι. 

Έχω την πρώτη μου Χριστουγεννιάτικη ιστορία, το πιστεύεις;! Είμαι από εκείνους που έχουν να διηγηθούν μια ιστορία που ξεκινάει με τη φράση «Ήταν παραμονή Χριστουγέννων…». Ακόμη δεν το πιστεύω πως είχα παρατήσει όντως τα μελομακάρονα για να βγω έξω και να γκρινιάξω στο μικρό παρεάκι για τη μητριά. Θεώρησα πως μου άξιζε λίγο αλκοόλ μιας και την επομένη θα την έβγαζα στους νέους παππούδες με τα όχι και τόσο «νέα» θέματα συζήτησης. Θεώρησα πως, αν έμενα έξω παρτάρονταςμέχρι τις δώδεκα, θα ήταν υπέρβαση για μένα. Επίσης θεώρησα πως το να μη σου δώσω σημασία την ώρα που μπήκα στο μαγαζί και να σταθώ μπροστά από το μπαρ αμίλητη περιμένοντας το παρεάκι, θα σήμαινε πως θα γλίτωνα την οποιαδήποτε τύπου επαφή, πέραν του τυπικού «τι θα πιείς;». 

Υπάρχουν ιστορίες, χαρά μου, που κρατάνε περισσότερο και τελειώνουν με συντρίμμια. Το ότι δεν καταλήξαμε ένα με αυτά είναι το πρώτο για το οποίο σού είμαι ευγνώμων. Σου το ορκίζομαι, το εύχομαι να θυμόμουν περισσότερα μετά το δεύτερο ποτό στο οποίο έβαλες διπλή δόση γιατί το πρώτο εξαφανίστηκε εν ριπή οφθαλμού. Στ’ ορκίζομαι θα έδινα τα πάντα σήμερα να έμενα τότε νηφάλια. Θυμάμαι να ζητάς τα στοιχεία μου όμως. Όνομα, τόπος διαμονής, σπουδές, τρόπο επικοινωνίας και είχες άμεση απάντηση για όλα. Δυστυχώς, πίστεψα πως δε θα κατέληγαν πουθενά όλα αυτά τα στοιχεία, παρά μόνο στο πλαστικό ποτήρι με νερό μέσα στο οποίο επέπλεαν σβησμένες γόπες. Ήλπιζα πως θα μας οδηγούσε κάπου ουσιαστικά αυτή η συζήτηση, δεν το αρνούμαι, αλλά επειδή μερικές φορές εμείς οι άνθρωποι μπερδεύουμε την ελπίδα με τη διαίσθηση, τα είχα χαμένα. Στα χαμένα ή όχι όμως, υποσχέθηκα να βρεθώ ξανά μπροστά σου· νηφάλια αυτή τη φορά. 

Ξέρεις, κάτι μου έκανε τρομερή εντύπωση πάνω σου, κάτι το οποίο δύσκολα μου δημιουργεί άτομο που μόλις γνωρίζω. Σε σεβάστηκα. Το κατάφερες χωρίς να έχω ιδέα πώς, μα συνέβη, ήμουν εκατό τοις εκατό παρούσα όταν το συνειδητοποίησα και αυτό ήταν ένας γερός πόντος υπέρ της διαίσθησης που μέσα μου είχε φορέσει τα ακουστικά της και άκουγε μουσική στο τέρμα. Σεβάστηκα αυτό που ήσουν, αυτό που πρέσβευες, αυτό που είχες δουλέψει στον εαυτό σου τόσα χρόνια. Σεβάστηκα που με σεβόσουν, γιατί μου το απέδειξες όταν σε χρειάστηκα περισσότερο από ποτέ, στις είκοσι φορές που με ρώτησες αν είμαι καλά, στις τόσες που σου απαντούσα «όλα καλά» και ήταν από τις σπάνιες φορές που το εννοούσε καθετί πάνω μου. Μου το απέδειξε το μπράτσο σου γύρω απ’ το κεφάλι μου.

Μα ανέβηκα πολύ ψηλά μέσα σε μια στιγμή και άκουσα την πτώση μου πριν καλά καλά τη νιώσω. Δεν μπορούμε ζούμε το απόλυτο, σωστά; Ποια ήμουν να το ζητήσω από σένα, ποιος σκατά θα μου έδινε την άδεια να σου ζητήσω το απόλυτο; Κι εφόσον επέλεξες να σωπάς και να μιλάς με τα φεγγάρια σου, επέλεξα ακολούθως να δεθώ σφιχτά σε εκείνα τα φεγγάρια και απλά να ακολουθήσω στους δικούς σου ρυθμούς. Λάθος μου; Ήσουν όμως εσύ εντάξει. Και βάρος στο «εντάξει» σου δε θα τολμήσω ποτέ να με φανταστώ. 

Όπως δε φανταζόμουν πως το να πηδάω από μέρα σε μέρα με δυσκολία ή ευκολία είναι καθαρά θέμα εγκεφάλου. Πως από εκεί που δεν τα κατάφερνα, έβρισκα κάτι μικρό να πιάνομαι και να πεισμώνω γιατί, ο χρόνος, όταν δεν τον κοιτάς, περνά πιο γρήγορα. Όπως εκείνη τη στιγμή που καθόμουν στη θέση του συνοδηγού και άκουσα τον εαυτό μου, ή μάλλον ένα κομμάτι του, να χτυπάει το τζάμι του παραθύρου πίσω μου και να με φωνάζει να βγω. Αν έμενα για πάντα εκεί; Με ρώτησες πώς θα ένιωθα αν έμενα για πάντα στα λεπτά πριν το ρολόι βαρέσει δέκα το βράδυ; Με ρώτησες πώς κράτησα ακίνητο το χέρι μου για να πιάσω τον μοχλό και να ανοίξω την πόρτα χωρίς να τρέμω, πόσα λεπτά κοιτούσα το χερούλι της εξώπορτας στην είσοδο της πολυκατοικίας μου;!

Καταλαβαίνω… Πάντα θα καταλαβαίνω. Οι πυξίδες, ακόμη κι αν τα πάντα γύρω μας, μέσα μας, στριφογυρίζουν, θα δείχνουν πάντα τον Βορρά. Ακόμη κι αν ο κόσμος καταστρέφεται, το βέλος μένει καρφωμένο με τη μύτη του στο μεγάλο B και αν έχει απόκλιση μερικών μοιρών, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να στρέψουμε το σώμα μας προς τη σωστή κατεύθυνση. Ποια είμαι να φέρω αντίρρηση στους νόμους της φύσης όταν κανένας από τους δικούς σου νόμους δε με επιβάρυνε; Έστριψα λοιπόν το σώμα μου προς τα δεξιά γιατί στην πυξίδα μου η απόκλιση μετρούσε κάμποσα χρόνια και έτσι κοίταξα πρώτα το B και ύστερα μπροστά μου. 

Ο Βορράς, το ήξερες; Βλέπει το βέλος, πριν εκείνο τον δείξει.