Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καλώς ήρθες

Αναγνώστης, συγγραφέας, αρθρογράφος ή και απλός περαστικός... Είναι τιμή μας να σε έχουμε στην παρέα μας!

Επιλεγμένα

"Ακούγοντας τη βροχή" ποίημα του Γιάννη Πιταροκοίλη

 Ακούγοντας τη βροχή Ακούγοντας τη βροχή να πέφτει, στέκεις εκεί κολλημένος στο νοτισμένο παραθύρι, καραδοκώντας με το βλέμμα σου τις σταγόνες, που αρμενίζουν στο δικό τους ταξίδι στο τζάμι. Ακούγοντας τη βροχή, καρτεράς να δεις ποιο τραγούδι θα διαλέξει. Θα στήσει τη δική της ορχήστρα πάνω στην ξύλινη στέγη τα δικά της βιολιά θα 'ναι στα γυάλινα του σπιτιού και τα κρουστά της στα κεραμίδια της σκεπής. Και ο ρυθμός θα αφήνεται στην αγκαλιά της. Πότε είναι ένα απαλό θρόισμα που κάνουν οι λίγες σταλαγματιές, λες και μετριούνται με τη δική τους συστολή, ντροπαλές σαν τις μικρές παρθένες κόρες. Πότε είναι ένα αλέγκρο τραγούδι, με ρυθμό και ήχο ξέχωρο, με το δικό του ρεφραίν και στίχους. Πότε γίνεται ένα κρεσέντο από ήχους ξέφρενους,  να κραυγάζει, να απειλεί, να δυναμώνει, σε παρασύρει, σε φοβίζει. Ακούγοντας τη βροχή αναμετριέσαι με τη ζωή έξω απ' το τζάμι, αυτά που συμβαίνουν έξω από σένα, γνώριμα μα μακρινά. Δεν μπορείς να απλώσεις τα χέρια να τα αγγίξεις, μονάχα να τα δεις, να...

Tο γραμμόφωνο..









Η φωνή σου έχει ξεθωριάσει 
απ' το φωνογράφο της ζωής 
Αυτή που κάποτε ήταν 
Ο απολαυστικότερος ήχος 
Το τραγούδισμα της ψυχής 
Χιλιοπαιγμένη στο μεγάλο 
δίσκο βινυλίου 
του νού..
Έχει πια φθαρεί 
Πάλιωσε 
Σκούριασε 
Η ακίδα συνέχιζε να χαϊδεύει 
Και να διαπερνάει κάθε εκατοστό της περιστρεφόμενης επιφάνειας 
Αδιάκοπα..
Τα σημάδια της φανερά από 
Το πλήρωμα 
Το πέρασμα 
του χρόνου..
Δυσκόλευε την τοξοειδή κίνηση του

Χαραγματιές

Χαραγματιές σαν αυτές 
Που άφησε με το φευγιό του

Στη ζωή όλα είναι δανεικά 
Ακόμη και το φευγιό κάποια στιγμή θα συναντήσει το αντάμωμα του..
Θα το περιμένει σαν αιώνιος φύλακας 
Να 'ρθει να φουντώσει την τρικυμία του πόθου τους 
Σαν φουριόζος άνεμος 
Αναμεμειγμένος με αναμνήσεις 
Αρώματα 
Και υποσχέσεις μιας ζωής..

Έτσι λοιπόν..

Σαν χαλασμένο γραμμόφωνο..

Η ανάσα του με άρωμα μέντας 
Το γέλιο του 
Σαν ολάνθιστος κήπος μιας 
Ανοιξιάτικης πρωίας 
Ο ήχος της ζεστής βραχνής φωνής του Σαν πρόφερε το όνομα της
Ήταν ασφαλές στα δυο του χείλη 
Η πιο υποφερτή φυλακή 
Μέχρι να ελευθερωθούν οι λέξεις 
Και να την οδηγήσουν στα ουράνια 
Σαν τους φτερωτούς προστάτες του αέρα 
Δίχως όρους 
Δίχως περιορισμούς

Σαν χαλασμένο γραμμόφωνο..

Μιας άλλης εποχής..

Κ.Χ







Απο την ποιητική της συλλογή "Ζωή και Ποίηση"



"Comparisons are easily done once you 've had a taste of perfection..."

Σχόλια

  1. Πολύ όμορφο, όπως κάθε σου ποίημα. Με την λεπτότητα που σε χαρακτηρίζει μαζί με τα αναδυόμενα συναισθήματα. Εξαίρετες και οι εικόνες με τη μουσική επένδυση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Back to Top