Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
"Τα Άλμπατρος"
Η αγαπημένη δικτυακή φίλη ANNA FLO., μας δίνει ένα συγκλονιστικό διήγημα με φόντο τα τραγικά ανθρώπινα αλλά και συνάμα κοινωνικά δράματα που άφησε πίσω της η Ευρωπαϊκή αποικιοκρατία αλλά και ο καθολικισμός στους προηγούμενους αιώνες.
Το έργο της θα μας μεταφέρει στο μαρτυρικό Βελγικό Κογκό της εποχής του εκτρωματικού βασιλιά Λεοπόλδου και των μαζικών εγκλημάτων του στο λαό. Αλλά και στον τύραννο, εκλεκτό της Δύσης και των ΗΠΑ, δικτάτορα Μομπούτου, "άξιου" συνεχιστή των δεινών των κατοίκων της μαρτυρικής αυτής χώρας.
Το διήγημά της, αποκτά χαρακτηριστικά κοινωνικού ντοκιμαντέρ με ιστορικά στοιχεία καθώς μέσα στην πλοκή του μαθαίνουμε για την γενοκτονία του λαού του Κογκό, για την αρπαγή χιλιάδων ανήλικων βρεφών από τις, κατά συρροή βιασμένες γυναίκες και όχι μόνο και την μεταφορά τους στην Ευρώπη όπου σκορπίστηκαν στα τέσσερα σημεία της γηραιάς Ηπείρου.
Παράλληλα θα μάθουμε και τα νοσηρά τεκταινόμενα στις "Ιεραποστολές" της Καθολικής εκκλησίας στη χώρα που περισσότερο λειτουργούσαν σαν στρατόπεδα συγκέντρωσης παρά σαν χώροι στήριξης.
Η πλοκή του έργου ακολουθεί τους δύο κεντρικούς πρωταγωνιστές, τον Όλιβερ, έναν νεαρό άντρα, πολίτη της Γερμανίας, που αμέσως μετά το θάνατο της μητέρας του μαθαίνει την τραγική αλήθεια για τη ζωή του. Μια αλήθεια που θα μας μεταφέρει στο πρώην Βελγικό Κογκό όπου εκεί καλείται να βρει τις ρίζες του.
Δίπλα του θα σταθεί αγέρωχη και αλληλέγγυα η σύντροφος της ζωής του, η Σαρλότ.
Το ταξίδι του Όλιβερ στην αλήθεια θα αποτελέσει την θρυαλλίδα η οποία θα συγκλονίσει συθέμελα την ίδια τη ζωή του για πάντα.
Η γλώσσα της Άννας είναι χειμαρρώδης με έντονους διαλόγους, εξαίρετες περιγραφές και αποδόσεις χώρου, εικόνες ρεαλιστικές που σε μεταφέρουν στην Αφρικανική ενδοχώρα. Δημιουργία μελέτης και στοιχείων για την απόδοση του φυσικού περιβάλλοντος. Οι εναλλαγές στη δράση είναι ακολουθούν μια συνεχή ένταση που στην κορύφωσή της, η συναισθηματική ένταση αποδίδεται με ρυθμό καταιγιστικό.
Το διήγημα δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο προσωπικό blog της Άννας εδώ: Ατενίζοντας
Μπορείτε να το διαβάσετε στην πλατφόρμα της Wattpad εδώ:
ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ νουβέλα και αξιέπαινο πάντρεμα ιστορικών γεγονότων και μιας συναισθηματικής ιστορίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο στην Άννα για την έμπνευση και μπράβο σου Γιάννη που το διαδίδεις
Σ'ευχαριστώ Γιώργο μου. Η στήριξη τόσων καλών φίλων δίνει φτερά
ΔιαγραφήΝομίζω δικαιωματικά το παίρνει η Άννα Γιώργο μου. Είναι καλό να υπάρχει ενθάρρυνση και στήριξη σε τέτοιες δημιουργίες. Την καλησπέρα μου.
ΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ Γιάννη και για την παρουσίαση και τη στήριξη σου. Να είστε καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμείς ευχαριστούμε Άννα μου, για το υπέροχο αυτό διήγημα που τόσα ζητήματα αναδεικνύει.
Διαγραφή