Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Γράφει ο Χάρης Κωφιάδης Κι αν κάπως έτσι τελειώνουν όλα; Σκέψη απρόσκλητη∙ δεν κοίταξε στιγμές, φωνές και αισθήσεις Απλά κατέφτασε εκεί που ένιωθες πιο ασφαλής Σε μια αγκαλιά, ένα φιλί κι ένα κρεβάτι τρυπωμένη Αδιάκριτα όρια σε μπερδεμένα σεντόνια Κι αν κάπως έτσι τελειώνουν όλα; Κλείνεις την πόρτα σου και λες είμαι καλά. Θα είμαι καλά Έχω δρόμο ακόμη σκέφτεσαι αφελώς, ή όχι και τόσο Μα εγγυήσεις δεν σου χάρισε κανείς Θέλω, πιστεύω, ευσεβείς και άλλοι πόθοι "Σε περιγελούν μήπως;" Κι αν κάπως έτσι τελειώνουν όλα; Άπλωσε ρίζες ο επισκέπτης με τις ώρες, τις μέρες και τα χρόνια, ενώ εσύ γελάς με το ακατάληπτο μουρμουρητό του Ποτέ δεν έγινε κάτι πιο πάνω από 6 λέξεις κι ένα ενοχλητικό σημείο στίξης Σιγουριά, ηρεμία κι ένας φόβος μικρός "Αυτός δεν θα φύγει ποτέ;" Κι αν κάπως έτσι τελειώνουν όλα; Το σκέφτεσαι, παρόλο που δεν θες να το παραδεχτείς Μα με τα χρόνια ο επισκέπτης άλλαξε και χρώμα και φωνή μα και χροιά "Θέλεις να τον κοιτάξεις;" Δεν είναι εχθρός...