"Μερικές φορές η γραφή γίνεται καθρέφτης· άλλες, απλώς φως που πέφτει αλλού και μας δείχνει κάτι διαφορετικό." Κι αν δεν είμαστε τελικά αυτό που γράφουμε, τότε ίσως γράφουμε για να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Η ταύτιση συγγραφέα και χαρακτήρων Ένα από τα πιο συχνά και πιο έντονα debates ανάμεσα σε βιβλιόφιλους, αναγνώστες και συγγραφείς είναι αυτό που αφορά τη θεματολογία και κυρίως τους χαρακτήρες που γράφονται σε ένα βιβλίο. Είμαστε τελικά αυτό που γράφουμε; Υπάρχει μια εσφαλμένη, αλλά διαδεδομένη τάση να ταυτίζεται ο συγγραφέας με τους χαρακτήρες του. Είτε αυτό γίνεται για καλό, είτε για κακό. Στη δεύτερη περίπτωση μάλιστα, τα αίματα ανάβουν γρηγορότερα και οι συζητήσεις παίρνουν συχνά φωτιά, με τους συνομιλητές να υιοθετούν ακραίες θέσεις. Όταν η ιστορία καθορίζει τη συμπεριφορά Αν, για παράδειγμα, κάποιος συγγραφέας έχει γράψει άντρες χαρακτήρες που λειτουργούν με ένα mindset πιο αυταρχικό, με αρχηγικές τάσεις ή με μισογυνιστική συμπεριφορά, αυτόματα θεωρείτ...
Γράφει ο Χάρης Κωφιάδης Κι αν κάπως έτσι τελειώνουν όλα; Σκέψη απρόσκλητη∙ δεν κοίταξε στιγμές, φωνές και αισθήσεις Απλά κατέφτασε εκεί που ένιωθες πιο ασφαλής Σε μια αγκαλιά, ένα φιλί κι ένα κρεβάτι τρυπωμένη Αδιάκριτα όρια σε μπερδεμένα σεντόνια Κι αν κάπως έτσι τελειώνουν όλα; Κλείνεις την πόρτα σου και λες είμαι καλά. Θα είμαι καλά Έχω δρόμο ακόμη σκέφτεσαι αφελώς, ή όχι και τόσο Μα εγγυήσεις δεν σου χάρισε κανείς Θέλω, πιστεύω, ευσεβείς και άλλοι πόθοι "Σε περιγελούν μήπως;" Κι αν κάπως έτσι τελειώνουν όλα; Άπλωσε ρίζες ο επισκέπτης με τις ώρες, τις μέρες και τα χρόνια, ενώ εσύ γελάς με το ακατάληπτο μουρμουρητό του Ποτέ δεν έγινε κάτι πιο πάνω από 6 λέξεις κι ένα ενοχλητικό σημείο στίξης Σιγουριά, ηρεμία κι ένας φόβος μικρός "Αυτός δεν θα φύγει ποτέ;" Κι αν κάπως έτσι τελειώνουν όλα; Το σκέφτεσαι, παρόλο που δεν θες να το παραδεχτείς Μα με τα χρόνια ο επισκέπτης άλλαξε και χρώμα και φωνή μα και χροιά "Θέλεις να τον κοιτάξεις;" Δεν είναι εχθρός...