Το ερωτηματικό

  Γράφει ο Χάρης Κωφιάδης

Κι αν κάπως έτσι τελειώνουν όλα; 

Σκέψη απρόσκλητη∙ δεν κοίταξε στιγμές, φωνές και αισθήσεις

Απλά κατέφτασε εκεί που ένιωθες πιο ασφαλής

Σε μια αγκαλιά, ένα φιλί κι ένα κρεβάτι τρυπωμένη  

Αδιάκριτα όρια σε μπερδεμένα σεντόνια

Κι αν κάπως έτσι τελειώνουν όλα; 

Κλείνεις την πόρτα σου και λες είμαι καλά. Θα είμαι καλά

Έχω δρόμο ακόμη σκέφτεσαι αφελώς, ή όχι και τόσο

Μα εγγυήσεις δεν σου χάρισε κανείς

Θέλω, πιστεύω, ευσεβείς και άλλοι πόθοι

"Σε περιγελούν μήπως;"

Κι αν κάπως έτσι τελειώνουν όλα;

Άπλωσε ρίζες ο επισκέπτης με τις ώρες, τις μέρες και τα χρόνια,

ενώ εσύ γελάς με το ακατάληπτο μουρμουρητό του

Ποτέ δεν έγινε κάτι πιο πάνω από 6 λέξεις κι ένα ενοχλητικό σημείο στίξης

Σιγουριά, ηρεμία κι ένας φόβος μικρός

"Αυτός δεν θα φύγει ποτέ;"

Κι αν κάπως έτσι τελειώνουν όλα;

Το σκέφτεσαι, παρόλο που δεν θες να το παραδεχτείς

Μα με τα χρόνια ο επισκέπτης άλλαξε και χρώμα και φωνή μα και χροιά

"Θέλεις να τον κοιτάξεις;"

Δεν είναι εχθρός, με φίλο μοιάζει

Ανάσες ήρεμες και ένα πλάκωμα που φεύγει

Κι αν κάπως έτσι τελειώνουν όλα;

Η ερώτηση γίνεται πια σενάριο υποθετικό που όμως προστάζει

Σ' ένα βιβλίο με το τέλος του κρυμμένο, εκείνο αποζητά κι άλλες σελίδες...

Γέμισέ τες, χρωμάτισέ τες∙ ό,τι κι αν κάνεις μην τις αφήνεις να περνούν λευκές

Κι αν κάπως έτσι τελειώνουν όλα, εσύ κάνε μια σημείωση...

Να θυμηθώ αύριο να ζήσω.

"Θα το κάνω όμως;"