Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Αύγουστος, 2022
banner

Our Latest

Το Καπετανόσπιτο - Γράφει η Ελένη Ζηνονίδη

Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...

H λησμονιά

Γράφει η Αικατερίνη Χριστοδούλου Η λησμονιά   Το χέρι τείνει η λησμονιά απ’ άκρη σ’ άκρη ταίρι ψάχνει μοναχή μες του κοσμάκη την Ιθάκη Κι όταν ξέπνοη δεχτεί τ’ αεράκι της προσμονής αγκυροβολεί στου ύδατος τη φόρα Άρωμα πεθυμιάς σαλεύει μέθυσος γνώριμος πικραμυγδαλιάς βλαστάρι δέρνει και ξεγυμνώνει του χρόνου τα λεπτά σκαριά Ανεμοδαρμένο βαπόρι απ’ της αλμύρας τη λύσσα σέρνει να ξεδιψάσει της προδοσιάς την πίκρα

"Αιώνων διασταυρώσεις" (ποίημα της Ελένης Ζηνονίδη)

"Αιωνων διασταυρώσεις" Ρίξε μου νύχτα πένθιμο Χρώμα που εσύ γεννάς Τραγούδι πλέον εύθυμο Δε θα ‘βρεις της καρδιάς   Χύσε μες στο ποτήρι μου Δυο αστέρια, δυο παιδιά σου Και παίξε για χατίρι μου Της άρπας άγγιγμα σου   Έλα νυχτιά και τύλιξε Εμέ σ’ έναν μανδύα Νοτιάς γλυκός δε φύσηξε Στην άδεια μου κηδεία   Βάλε με μάνα σκοτεινή Μέσα στην αγκαλιά σου Σαν άστρο φίλα με γλυκά Όπως και τα παιδιά σου   Φεγγάρι μου ολόγιομο Που όλοι μας σε υμνούμε Άσε για με πηγή φωτός Τα βράδια να κοιμούμαι   Εσύ ρωτάς πώς λέγομαι Ισμήνη τ’ όνομά μου Ντροπή στην πόλη μου που ζω Κι έχω τα λογικά μου   Εκείνη που τα έχασε Και είχα γι’ αδερφή μου Περίσσια η τύχη μου, νυχτιά Που ήταν στη ζωή μου   Κρύψε με νύχτα, όλοι τους σα τέρας με θωρούνε Έγκλημα έκανα κακό, θαρρείς, και μ’ αδικούνε   Ισμήνη σου είπα λέγομαι Της Αντιγόνης αίμα Εκείνης που αποφάσισε Της μοίρας της το τέρμα   Εκε...