Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Θέατρο...
Πόσα θα μπορούσε να πει κανείς για τη μεγάλη αυτή τέχνη, η οποία και δεσπόζει εμβληματική στο χώρο της υποκριτικής.
Το θέατρο είναι η μεγάλη ιερή κολυμβήθρα απ' την οποία καλείται να περάσει κάθε ηθοποιός για να ιερουργήσει στο χώρο της υποκριτικής. Είναι η ώρα του μεγάλου ραντεβού του με την τέχνη, την οποία καλείται να υπηρετήσει. Είναι μια ιδιαίτερη αναμέτρηση με τον ίδιο του τον εαυτό. Κάτι που δεν έχει επιστροφή και δεν επιδέχεται "cut" και δεύτερα ή τρίτα γυρίσματα σκηνών.
Στέκω σιωπηρός, ανοίγω τις αισθήσεις μου και σάς καλώ να κάνετε το ίδιο διαβάζοντας το απόσπασμα, που ακολουθεί, για το θέατρο, γραμμένο δια χειρός του μεγάλου μας πνευματικού δάσκαλου Μενέλαου Λουντέμη, στο έργο του "Οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος"
"Ξαφνικά όμως, μέσα σ' αυτό το χαλασμό ακούγεται το τελευταίο κουδούνι, και μια σιγή τάφου πέφτει στη σκηνή.
Μετά ένα λεπτό η αυλαία ανοίγει. Το φράγμα πέφτει και το έργο διοχετεύεται στην πλατεία. Πολλές όμως φορές στη θέση της αυλαίας μπαίνει ένας αόρατος τοίχος από πάγο, που χωρίζει την πλατεία απ' τη σκηνή.
Το θέατρο-λένε πολλοί-είναι η ζωή παραφουσκωμένη. Το δράμα, δηλαδή ή η φάρσα, που διαδραματίζεται διάχυτο στον παγκόσμιο στίβο επαναλαμβάνεται συμπυκνωμένο πάνω στο θεατρικό σανίδι.
Στο θέατρο πάμε να απολαύσουμε τα ένοχα ένστικτά μας που έξω μάς καταπνίγει η κοινωνική σύμβαση. Δεν είμαστε αποκλειστικά αυτός ή εκείνος απ' τους δραματικούς ή κωμικούς ήρωες. Είμαστε όλοι όλου του δράματος και όλων των κωμωδιών που γράφτηκαν και που πρόκειται να γραφτούν. Ο συγγραφέας που λέει: Πήρα τον δείνα ήρωά μου από κει και τον τάδε από δω, ψεύδεται καλόπιστα. Δεν πήρε από πουθενά. Ξεφύλλισε τον εαυτό του. Το ίδιο θα κάνουν στην παράσταση και οι θεατές. Θα ξεφυλλίσουν τον εαυτό τους..."
Μα πόσο όμορφο το κομμάτι που μας παρέθεσες ρε συ Γιάννη. Ειδικά αυτό που λέει στο τέλος, πως δημιουργοί και θεατές/αναγνώστες κ.τ.λ ξεφυλλίζουμε τον εαυτό μας, ταυτιζόμαστε χωρίς τα ενοχικά σύνδρομα που μας φορτώνουν με όποιον ήρωα θέλουμε, κρυφά, μυστικά, ανομολόγητα. Και κάπως έτσι νομίζω πως έρχεται και όλη η έννοια της κάθαρσης. Εύγε, πολύ όμορφη δημοσίευση και αν και μικρή σε έκταση, δίνει θέματα συζήτησης πολύ ενδιαφέροντα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάρη μου καλησπέρα σου. Κατ' αρχήν, να υποκλιθώ στη δουλειά σου στην νέα αισθητική ταυτότητα του μπλογκ μας! Να δώσω δημόσια τα συγχαρητήριά μου, αγαπητέ μου φίλε και να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ.
ΔιαγραφήΝαι, ο Λουντέμης έχει ένα μεγάλο προνόμιο. Να δίνει τεράστια ζητήματα μέσα σε μια παράγραφο. Και να σε βάζει σε κίνηση για την αναζήτηση. Τον λατρεύω.
Καλή συνέχεια φίλε μου.