Μενέλαος Λουντέμης για το Θέατρο

 Θέατρο...

Πόσα θα μπορούσε να πει κανείς για τη μεγάλη αυτή τέχνη, η οποία και δεσπόζει εμβληματική στο χώρο της υποκριτικής.

Το θέατρο είναι η μεγάλη ιερή κολυμβήθρα απ' την οποία καλείται να περάσει κάθε ηθοποιός για να ιερουργήσει στο χώρο της υποκριτικής. Είναι η ώρα του μεγάλου ραντεβού του με την τέχνη, την οποία καλείται να υπηρετήσει. Είναι μια ιδιαίτερη αναμέτρηση με τον ίδιο του τον εαυτό. Κάτι που δεν έχει επιστροφή και δεν επιδέχεται "cut" και δεύτερα ή τρίτα γυρίσματα σκηνών.

Στέκω σιωπηρός, ανοίγω τις αισθήσεις μου και σάς καλώ να κάνετε το ίδιο διαβάζοντας το απόσπασμα, που ακολουθεί, για το θέατρο, γραμμένο δια χειρός του μεγάλου μας πνευματικού δάσκαλου Μενέλαου Λουντέμη, στο έργο του "Οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος"

"Ξαφνικά όμως, μέσα σ' αυτό το χαλασμό ακούγεται το τελευταίο κουδούνι, και μια σιγή τάφου πέφτει στη σκηνή.

Μετά ένα λεπτό η αυλαία ανοίγει. Το φράγμα πέφτει και το έργο διοχετεύεται στην πλατεία. Πολλές όμως φορές στη θέση της αυλαίας μπαίνει ένας αόρατος τοίχος από πάγο, που χωρίζει την πλατεία απ' τη σκηνή.

Το θέατρο-λένε πολλοί-είναι η ζωή παραφουσκωμένη. Το δράμα, δηλαδή ή η φάρσα, που διαδραματίζεται διάχυτο στον παγκόσμιο στίβο επαναλαμβάνεται συμπυκνωμένο πάνω στο θεατρικό σανίδι. 

Στο θέατρο πάμε να απολαύσουμε τα ένοχα ένστικτά μας που έξω μάς καταπνίγει η κοινωνική σύμβαση. Δεν είμαστε αποκλειστικά αυτός ή εκείνος απ' τους δραματικούς ή κωμικούς ήρωες. Είμαστε όλοι όλου του δράματος και όλων των κωμωδιών που γράφτηκαν και που πρόκειται να γραφτούν. Ο συγγραφέας που λέει: Πήρα τον δείνα ήρωά μου από κει και τον τάδε από δω, ψεύδεται καλόπιστα. Δεν πήρε από πουθενά. Ξεφύλλισε τον εαυτό του. Το ίδιο θα κάνουν στην παράσταση και οι θεατές. Θα ξεφυλλίσουν τον εαυτό τους..."