1. Πολλοί σε γνωρίζουν από τη σκοτεινή λογοτεχνία και τη φαντασία. Πώς επηρεάζει το ύφος σου η ενασχόληση με κοινωνικά θέματα, όπως στον αυτισμό; Η αλήθεια είναι ότι οι αναγνώστες με γνώρισαν και αγάπησαν ως συγγραφέα της λογοτεχνίας του φανταστικού -κάτι που συνεχίστηκε και εμπλουτίστηκε με βραβεία και διακρίσεις για πάνω από δέκα χρόνια. Αλλά καθώς έγινα γονιός, άρχισα να αλλάζω ως άνθρωπος -θέλω να πιστεύω πως ξεκίνησα να βελτιώνομαι, να αποκτώ κοινωνικές ανησυχίες και νέες σκέψεις μαζί με τις νέες αυτές ευθύνες και χαρές -και όλα αυτά φάνηκαν στην λογοτεχνική στροφή που συνειδητά -και με ρίσκο που δικαιώθηκε με εκκωφαντικό στ' αλήθεια τρόπο, τόσο με σπουδαίες βραβεύσεις, όσο κυρίως με την αγάπη των αναγνωστών- έκανα, αρχικά με “Το κουτί”, και εν συνεχεία με το σε αρκετά σημεία βιωματικό “Το ξεχωριστό παιδί”, βήματα προς τα μπροστά. Σαφώς με απασχολούν και ως γονιό και ως ανεξάρτητο άνθρωπο τα κοινωνικά θέματα της σύγχρονης εποχής, ενώ ως συγγραφέας ανακαλύπτω, μια γραφή που εξ...
Θέατρο...
Πόσα θα μπορούσε να πει κανείς για τη μεγάλη αυτή τέχνη, η οποία και δεσπόζει εμβληματική στο χώρο της υποκριτικής.
Το θέατρο είναι η μεγάλη ιερή κολυμβήθρα απ' την οποία καλείται να περάσει κάθε ηθοποιός για να ιερουργήσει στο χώρο της υποκριτικής. Είναι η ώρα του μεγάλου ραντεβού του με την τέχνη, την οποία καλείται να υπηρετήσει. Είναι μια ιδιαίτερη αναμέτρηση με τον ίδιο του τον εαυτό. Κάτι που δεν έχει επιστροφή και δεν επιδέχεται "cut" και δεύτερα ή τρίτα γυρίσματα σκηνών.
Στέκω σιωπηρός, ανοίγω τις αισθήσεις μου και σάς καλώ να κάνετε το ίδιο διαβάζοντας το απόσπασμα, που ακολουθεί, για το θέατρο, γραμμένο δια χειρός του μεγάλου μας πνευματικού δάσκαλου Μενέλαου Λουντέμη, στο έργο του "Οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος"
"Ξαφνικά όμως, μέσα σ' αυτό το χαλασμό ακούγεται το τελευταίο κουδούνι, και μια σιγή τάφου πέφτει στη σκηνή.
Μετά ένα λεπτό η αυλαία ανοίγει. Το φράγμα πέφτει και το έργο διοχετεύεται στην πλατεία. Πολλές όμως φορές στη θέση της αυλαίας μπαίνει ένας αόρατος τοίχος από πάγο, που χωρίζει την πλατεία απ' τη σκηνή.
Το θέατρο-λένε πολλοί-είναι η ζωή παραφουσκωμένη. Το δράμα, δηλαδή ή η φάρσα, που διαδραματίζεται διάχυτο στον παγκόσμιο στίβο επαναλαμβάνεται συμπυκνωμένο πάνω στο θεατρικό σανίδι.
Στο θέατρο πάμε να απολαύσουμε τα ένοχα ένστικτά μας που έξω μάς καταπνίγει η κοινωνική σύμβαση. Δεν είμαστε αποκλειστικά αυτός ή εκείνος απ' τους δραματικούς ή κωμικούς ήρωες. Είμαστε όλοι όλου του δράματος και όλων των κωμωδιών που γράφτηκαν και που πρόκειται να γραφτούν. Ο συγγραφέας που λέει: Πήρα τον δείνα ήρωά μου από κει και τον τάδε από δω, ψεύδεται καλόπιστα. Δεν πήρε από πουθενά. Ξεφύλλισε τον εαυτό του. Το ίδιο θα κάνουν στην παράσταση και οι θεατές. Θα ξεφυλλίσουν τον εαυτό τους..."
Μα πόσο όμορφο το κομμάτι που μας παρέθεσες ρε συ Γιάννη. Ειδικά αυτό που λέει στο τέλος, πως δημιουργοί και θεατές/αναγνώστες κ.τ.λ ξεφυλλίζουμε τον εαυτό μας, ταυτιζόμαστε χωρίς τα ενοχικά σύνδρομα που μας φορτώνουν με όποιον ήρωα θέλουμε, κρυφά, μυστικά, ανομολόγητα. Και κάπως έτσι νομίζω πως έρχεται και όλη η έννοια της κάθαρσης. Εύγε, πολύ όμορφη δημοσίευση και αν και μικρή σε έκταση, δίνει θέματα συζήτησης πολύ ενδιαφέροντα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάρη μου καλησπέρα σου. Κατ' αρχήν, να υποκλιθώ στη δουλειά σου στην νέα αισθητική ταυτότητα του μπλογκ μας! Να δώσω δημόσια τα συγχαρητήριά μου, αγαπητέ μου φίλε και να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ.
ΔιαγραφήΝαι, ο Λουντέμης έχει ένα μεγάλο προνόμιο. Να δίνει τεράστια ζητήματα μέσα σε μια παράγραφο. Και να σε βάζει σε κίνηση για την αναζήτηση. Τον λατρεύω.
Καλή συνέχεια φίλε μου.