Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο
banner

Our Latest

Το Καπετανόσπιτο - Γράφει η Ελένη Ζηνονίδη

Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...

Εγώ είμαι!

 


Πότε ακριβώς χάθηκε η αγάπη για τον εαυτό μας;

Μια άκρως εγωιστική ερώτηση απευθυνόμενη σε μια κοινωνία που κλείνει μάτια και αυτιά στις πραγματικές ανάγκες των ατόμων και εστιάζει στις υλικές. Περισσότερα χρήματα, καλύτερη δουλειά, καλύτερο σπίτι, καλύτερο αμάξι, καλύτερη εξωτερική εμφάνιση. Και η ψυχή πού είναι σε όλα αυτά;

Κλείνεσαι στον εαυτό σου, τρώγεσαι με τις σάρκες σου και όταν πλέον δεν έχεις κάτι άλλο να φας, ανεβάζεις μια φωτογραφία στα κοινωνικά δίκτυα με ένα τεράστιο χαμόγελο, φίλτρα που καλύπτουν τα σημάδια που προδίδουν πως κάτι δεν πάει καλά και ένα τσιτάτο για να δείξεις πως το IQ σου είναι πάνω του μέσου όρου και ας μην καταλαβαίνεις ακριβώς την σημασία του.

Μετράς τις αντιδράσεις και τα σχόλια που σου κάνουν και νοιώθεις πως κάποιος είσαι και φουσκώνεις από μια περηφάνια που δεν σου αξίζει, γιατί αυτός στην φωτογραφία και την λεζάντα δεν είσαι εσύ. Και όμως τρέφεσαι από αυτή την αποδοχή, μέχρι την επόμενη φορά που θα έρθεις αντιμέτωπος με εσένα και όσα σε προβληματίζουν .

Ένας φαύλος κύκλος ματαιοδοξίας , ναρκισσισμού και απόγνωσης που όμως με το μόνο που σε αφήνει στο τέλος είναι ένα κενό στην ψυχή. Γιατί μπορεί να μην απεικονίζεται στις εξετάσεις η ψυχή, αλλά είναι εκεί να μας θυμίζει πως είμαστε τρωτοί.

Ναι καλά άκουσες. Δεν είναι η σάρκα που φθείρεται αυτή που μας προδίδει, αλλά η ψυχή μας.

Και επανέρχομαι στον αρχικό προβληματισμό μου. Πότε ακριβώς χάθηκε η αγάπη για τον εαυτό μας; Τον αγαπήσαμε ποτέ ή περιμέναμε τους άλλους να το κάνουν για να τον αγαπήσουμε μέσα από τα δικά τους μάτια;

Όλοι οι ψυχολόγοι ξεκινάνε από την παιδική ηλικία ψάχνοντας την άκρη του νήματος. Δίκιο έχουν. Ένα παιδί που δεν έχει δεχτεί αγάπη πώς θα αγαπήσει; Όμως υπάρχουν πολλά παιδιά που έχουν κυριολεκτικά πνιγεί από αγάπη και στο τέλος μπούχτισαν. Δεν θέλησαν άλλη, την έβγαλαν από την ζωή τους γιατί την ταύτισαν με την απώλεια ελευθερίας.

Έτσι βρεθήκαμε σε έναν κόσμο που φοβάται μην χάσει την ελευθερία του και καθημερινά την θυσιάζει για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Ειρωνικό, ε;

Το «σ’ αγαπώ» βγαίνει πολύ εύκολα από τα χείλη μας. Πόσες φορες όμως το εννοούμε; Μήπως για αυτό έχει χάσει την αξία του και ψάχνουμε πιο βαρύγδουπες δηλώσεις λατρείας;

Πώς μπορείς να αγαπάς τον άλλο και να μην αγαπάς τον εαυτό σου;

Κάπου εδώ αρχίζουν τα δικά μου τσιτάτα. Αυτά τα ωραία για να σας δείξω πόσο έξυπνη είμαι και να με αγαπήσετε όσο εγώ δεν αγαπώ τον εαυτό μου.

Αγαπώ τον εαυτό μου και τις ατέλειες μου. Με πιστεύετε;

Εγώ είμαι, που κρύβομαι πίσω από φαρδιά ρούχα για να κρύψω τα κιλά μου. 

Εγώ είμαι, που πιστεύω πως είμαι η καλύτερη συγγραφέας του κόσμου, αλλά δεν τολμώ να στείλω τα γραπτά μου σε έναν εκδοτικό, από φόβο μήπως αποδειχτεί πως τελικά δεν είμαι τόσο καλή όσο πιστεύω. 

Εγώ είμαι, που κάθε φορά που μου λένε πόσο δυνατή είμαι, δαγκώνω τα χείλη μου για να μην ουρλιάξω πως δεν είμαι και χαμογελώ συγκαταβατικά. 

Εγώ είμαι, που η μόνη επιτυχία της ζωής μου είναι πως είμαι ακόμα ζωντανή και σας ζαλίζω, χωρίς όμως και πάλι να έχω κάνει κάτι για αυτό. Απλά έτυχε.

Και αλλάζω την ερώτηση. Πότε ακριβώς σταμάτησα να αγαπώ τον εαυτό μου; Ή να το θέσω σε άλλη βάση: 

Με αγάπησα ποτέ;


Σχόλια

  1. Εγώ πάλι τι να πω, που η Αγλαΐα που ξέρω και έχω στην καρδιά μου, βγάζει τόσο όμορφα την όμορφη ψυχή της και τις σκέψεις της; Εξαιρετικό και τόσο μα τόσο αληθινό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τόσα ερωτήματα που πολλές εκεί έξω κάνουμε. Δεν είμαστε τέλειες, είναι σίγουρο. Αλλά είμαστε το τέλειο στη ζωή κάποιον. Ας κρατήσουμε αυτό, τι λες, αγαπημένη μου φίλη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Να είμαστε ο εαυτός μας και ας μην αρέσουμε σε όλους. Το αντέχουμε αυτό; Θέλει δουλειά με το μέσα μας, πολύ δουλειά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μού αρέσει και με γοήτευσε, αγαπημένη μας φίλη, που άνοιξες ευρέως την καρδιά σου για να "εκθέσεις" ενώπιόν μας τα συναισθήματά σου. Αγλαΐα μου δεν έχεις άδικο. Το "φαίνεσθαι" είναι εκείνο που αποτελεί την ηγεμονεύουσα "αξία" αυτής της κοινωνικής αγοραίας αντίληψης. Το "είναι", πόσο μάλλον το πνευματικό "είναι" τίθεται στα αζήτητα. Έτσι περισσεύει η αλαζονεία, η ματαιοδοξία, η μισανθρωπιά.
    Η αγάπη προς τον εαυτό μας, που δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον εγωισμό, προϋποθέτει αυτογνωσία και διάθεση αυτοσαρκασμού.
    Χάρηκα για τις συγκροτημένες σκέψεις σου, καλή μου φίλη και τις ακολουθώ, να το ξέρεις.
    Καλό μήνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πόσο όμορφο μοίρασμα ψυχής και σκέψεων; Πόσες απορίες και προβληματισμοί σε μια μόνο ανάγνωση; Και πόσες φορές κούνησα το κεφάλι με συγκατάβαση; Μια μόνο απάντηση! Πολλές!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ευτυχώς αυτοί οι προβληματισμοί, δείχνουν πως και εδώ είσαι ακόμη και την πρόθεση έχεις να σε αγαπήσεις. Και καμιά φορά αυτό είναι αρκετό. Μια καλή αρχή. Δεν ξέρω πότε πάψαμε να μας αγαπάμε Αγλαΐα, αλλά κάθε μέρα είναι μια καλή μέρα για να ξεκινήσουμε ξανά! Πολύ όμορφο κείμενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Most Popular

Το Καπετανόσπιτο - Γράφει η Ελένη Ζηνονίδη

Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΖΟΑΝ ΖΑΧΑΡΙΑΔΟΥ

  (από τη Βούλα Γκεμίση)     Ποια ήταν η πρώτη "σκοτεινή σκέψη" που σου ενέπνευσε να ασχοληθείς με το είδος του ψυχολογικού θρίλερ;       Δεν ήταν απλώς μια σκέψη, ήταν όλο το backround από πίσω. Φαντάσου πως από πολύ μικρή ηλικία είχα ξεκινήσει να βλέπω ταινίες με τον Freddy Krueger (τις έβλεπα αγκαλιά με τον μπαμπά μου και δε φοβόμουν) και διάβαζα βιβλία μυστηρίου, οπότε ήταν αναμενόμενο μεγαλώνοντας να αναζητώ να διαβάζω και να γράφω κάτι πιο σκοτεινό. ΒΡΕΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ!    Πώς διαχειρίζεσαι τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αγωνία και την υπερβολή όταν χτίζεις την ψυχολογία των χαρακτήρων σου;      Προσπαθώ να μπαίνω στη θέση των χαρακτήρων για να τους κατανοήσω, οπότε μου δίνουν εκείνοι τις απαντήσεις. Τώρα αν καταφέρνω να μην περνάω αυτήν τη λεπτή γραμμή, θα το κρίνουν οι αναγνώστες. ΒΡΕΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ!     Υπάρχει κάποιος ήρωας ή αντιήρωας από τα βιβλία σου που σε ταλαιπώρησε συναισθηματικά περ...

Συνέντευξη στον Χάρη Κωφιάδη

"Βρες την ευτυχία σου και γραπώσου επάνω της με νύχια και με δόντια. Κρατήσου με ό,τι έχεις. Δεν θα έχεις πολλές ευκαιρίες, κανείς μας δεν έχει." Στον «καναπέ» των Ονείρων Πένες φιλοξενείται σήμερα ο Χάρης Κωφιάδης. Αναμφίβολα ταλαντούχος και πολυπράγμων με έδρα στη Θεσσαλονίκη, μας μιλάει για εκείνον, για όσα αγαπάει, για όσα δημιουργεί. Όσα αγαπάει να δημιουργεί. Το βιβλίο του « Το όνομά μου είναι Σάντρα » είναι διαθέσιμο στην ηλεκτρονική πλατφόρμα Carmella ’ s books  στα ελληνικά, ενώ σύντομα θα είναι διαθέσιμη και η  αγγλική μετάφραση: https://carmelasbooks.com/el/books/2 Πάμε λοιπόν να τον γνωρίσουμε!                                         Λίγα στοιχεία για να γνωρίσουμε τον συγγραφέα Χάρη καλύτερα. Ποια είναι η ιδανική συνθήκη για να γράψεις; Μερικοί συγγραφείς από την άλλη παραδέχονται ότι μπορούν να γράψουν όπου κι αν βρεθούν. Άλλοι πάλι δημιουργούν οι ίδιοι τη...