Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
(από τη Βούλα Γκεμίση) Έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε στο blog μας τη συγγραφέα Βούλα Παπατσιφλικιώτη και το νέο της βιβλίο "Με τα μάτια της Ζωής" Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς. Από μικρή λάτρευα τα παιδιά και ήταν μια συνειδητή απόφαση να ασχοληθώ με επάγγελμα σχετικό με την ανατροφή τους. Έτσι σπούδασα βρεφονηπιοκόμος στην Θεσσαλονίκη, μια πόλη στην οποία γεννήθηκα, ζω και δραστηριοποιούμε μέχρι και σήμερα. Ένα παιδί με δυσκολία λόγου, που συνάντησα στην επαγγελματική μου πορεία, ήταν η αφορμή για το μεταπτυχιακό μου στη Λογοθεραπεία. Η δημοσιογραφία, ένα επάγγελμα όπου λάτρευα στα μαθητικά μου χρόνια, έχει γίνει συνοδοιπόρος ζωής μέσα από την καλλιτεχνική σελίδα “ Duende - Art ”, της οποίας είμαι δημιουργός & διαχειρίστρια. Γράφοντας ένα άρθρο για την μεγαλύτερη εφημερίδα των Ελλήνων της Αυστραλίας «Νέος Κόσμος», σχετικά με τα παιδιά, αποφάσισα ότι για να περάσεις ένα μήνυμα όσο πιο ανώδυνα γίνεται στις μικρές ψυχούλες πρέπει να γίνει μέσα από την διασκέδα...