Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο
banner

Our Latest

Το Καπετανόσπιτο - Γράφει η Ελένη Ζηνονίδη

Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...

΄Ηταν απλά ένα φανταχτερό φόρεμα

 




Αγαπημένο μου ημερολόγιο…

Είμαι έξαλλη σήμερα!

Πριν λίγη ώρα γνώρισα τους γονείς του Στάθη και κανονικά -μετά από τόσο καιρό που είμαστε μαζί- θα έπρεπε να είμαι κατενθουσιασμένη και να σκέφτομαι νυφικά και να κανονίζω ημερομηνίες γάμου, αλλά όχι! Βρίσκομαι στον καναπέ μου και γράφω σε εσένα.

Ας το πιάσω από την αρχή όμως για να καταλάβεις κι εσύ.

Πριν τρεις μέρες μου είπε πως έχει κανονίσει κάτι ιδιαίτερο για σήμερα. Στο είχα γράψει κιόλας. Θυμάσαι; Δεν είχε μπει σε λεπτομέρειες κι εγώ υπέθεσα πως θα ήθελε να κάνουμε κάτι ρομαντικό οι δυο μας. Με έπιασε λοιπόν μια κρίση και βγήκα για ψώνια με τη Μπέτι. Μεγάλο λάθος το ξέρω, αλλά ήθελα κάτι ξεχωριστό κι εκείνη μου πρότεινε να πάμε στην Αμερικανική Αγορά που βρίσκεται κάπου στην Αθήνα. Εγώ δεν ήξερα καν πως υπήρχε, αλλά εκείνη με διαβεβαίωσε πως εκεί μέσα θα έβρισκα τα καλύτερα χωρίς να χαλάσω πολλά λεφτά.

Όταν είδα το συγκεκριμένο φόρεμα το ερωτεύτηκα. Ήταν τόσο λαμπερό και τόσο μόνο του πάνω στην κρεμάστρα, που δεν άντεξα και το πήρα να το δοκιμάσω. Ποτέ μου δεν έχω φορέσει κάτι ανάλογο και μόλις το είδα να εφαρμόζει σαν γάντι στο κορμί μου, αποφάσισα να το αγοράσω. Βέβαια πήρα και ένα ωραιότατο παντελόνι μαύρο, απλό, που με κολακεύει απίστευτα, μαζί με ένα λευκό πουκάμισο με δαντέλες και φραμπαλάδες. Ξέρεις...το στυλ μου.. .

Το πρωί πήγα κομμωτήριο, έκανα αποτρίχωση, έφτιαξα νύχια και πριν μερικές ώρες στάθηκα μπροστά στη ντουλάπα μου. Έβγαλα το παντελόνι και το πουκάμισο για να τα φορέσω, αλλά το φόρεμα με κοιτούσε τόσο λυπημένο που το αγνοούσα και τελικά, άφησα το παντελόνι και πήρα στα χέρια μου αυτό.

Ξεχωριστή βραδιά μου είχε τάξει ο Στάθης, άλλωστε.

Μόλις το φόρεσα κοίταξα έκπληκτη τον εαυτό μου. Όταν το δοκίμασα, δεν φορούσα καν τα κατάλληλα παπούτσια και τώρα … Με τα ψηλοτάκουνα πέδιλά μου και το περιποιημένο μαλλί, δεν θύμιζα καθόλου τον συνηθισμένο, βαρετό εαυτό μου και μου άρεσε πολύ αυτό. Ένιωσα απίστευτα σέξι και μοιραία και η αλήθεια ήταν πως, μετά τη δύσκολη μέρα που είχα στην δουλειά, χρειαζόμουν κάτι να με ανεβάσει λιγάκι.

Όταν το τηλέφωνο χτύπησε και μου είπε να πάω από το σπίτι του, γιατί καθυστέρησε στη δουλειά, χαμογέλασα πονηρά στο είδωλο μου, πρόσθεσα λίγο άρωμα και το κόκκινο κραγιόν μου και ξεκίνησα.

Έξω από την πόρτα του, συνειδητοποίησα πως δεν είχα πάρει μαζί μου τα κλειδιά του. Χτύπησα το κουδούνι, ελπίζοντας πως θα είχε φτάσει και δεν θα χρειαζόταν να περιμένω στο πεζοδρόμιο, γιατί, όσο όμορφα και αν ένιωθα με την επιλογή μου, δεν ήταν και η ιδανική αμφίεση για να στέκομαι στον δρόμο.

Την πόρτα μου άνοιξε μια κυρία γύρω στα 60, η οποία με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω, κάνοντάς με να νιώσω απίστευτα φτηνή. Όταν της είπα ποια είμαι, η έκφρασή της έγινε ακόμα χειρότερη. Με δυσκολία έκανε στην άκρη για να περάσω. Μέσα στο σπίτι ήταν και ένας άλλος κύριος, που με κοιτούσε έκπληκτος. Το βλέμμα μου έπεσε στο τραπέζι που ήταν στρωμένο για τέσσερα άτομα.

Προσπάθησα να συνέλθω και να σκεφτώ λογικά και τότε συνειδητοποίησα πως ο Στάθης και αυτός ο κύριος έμοιαζαν αρκετά.

Καταλαβαίνεις;

Ήταν οι γονείς του και εγώ εμφανίστηκα μπροστά τους με το λαμέ φόρεμα που ήταν υπερβολικά κοντό, με απίστευτα βαθύ ντεκολτέ και το άνοιγμα στην πλάτη έφτανε λίγο πιο πάνω από το σημείο που ξεκινούσε το εσώρουχό μου, κάνοντας εμφανές σε όλους πως δεν φορούσα στηθόδεσμο.

Προσπάθησα να σώσω την κατάσταση με όποιο τρόπο μπορούσα να σκεφτώ και ο πατέρας του φάνηκε να δείχνει κατανόηση, αλλά η μάνα του... Αν μπορούσε να με σκοτώσει, θα το είχε κάνει σίγουρα και με μεγάλη ευχαρίστηση. Με ρώτησε αν ήρθα κατευθείαν από τη δουλειά και ήμουν ντυμένη έτσι και όταν της απάντησα πως δουλεύω σε γραφείο, ξέρεις τι με ρώτησε;

Αν δουλεύω σε γραφείο συνοδών!!

Έγινα κατακόκκινη από τη ντροπή μου και με το ζόρι συγκράτησα τα δάκρυα που απειλούσαν να ξεφύγουν από τα μάτια μου. Της απάντησα ευγενικά, εξηγώντας της πως δεν ήμουν ενήμερη για την παρουσία τους στο σπίτι.

Η επομένη παρατήρησή της ήταν πως με κάτι τέτοια κόλπα τυλίγουμε τα «αθώα παιδιά του κόσμου» όπως ο γιος της και μου ξεκαθάρισε πως αν μείνω επίτηδες έγκυος για να τον αναγκάσω να με παντρευτεί, αυτή θα με καταραστεί και θα έρθει στον γάμο με μαύρα ρούχα και πλερέζα.

Αυτά βέβαια φρόντισε να τα πει χαμηλόφωνα για να μην την ακούσει ο άντρας της, που καθόταν ατάραχος και χάζευε στην τηλεόραση.

Μόλις μπήκε μέσα ο Στάθης, ξεφύσησα με ανακούφιση, πιστεύοντας πως θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους, αλλά -αφού βρήκε πρώτα την φωνή του- με κοίταξε αποδοκιμαστικά και μου έκανε παρατήρηση για το ντύσιμό μου.

Μπροστά της!

Νόμιζα ότι δεν θα μπορούσα να νιώσω χειρότερα. Ότι είχα πιάσει πάτο, αλλά τελικά είχε συνέχεια. Πήγε στο δωμάτιό του και μου έφερε ένα φούτερ δικό του, για να το ρίξω από πάνω.

Τότε κι εγώ δεν άντεξα, άλλο. Σηκώθηκα όρθια, τον κοίταξα στα μάτια και του είπα πως αν μετά από τόσο καιρό που είμαστε μαζί, ένα ενδυματολογικό ατόπημα τον κάνει να μου συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο, λυπάμαι πολύ, αλλά δεν ενδιαφέρομαι και σηκώθηκα και έφυγα.

Καλά δεν έκανα; Τι λες κι εσύ;

Ουπς...

Χτυπάει το κουδούνι μου. Λες να είναι αυτός;

Αυτός είναι! Τι να κάνω;

Πάω να ανοίξω και ο Θεός βοηθός, που λένε!

Αν αργήσω να σου γράψω τη συνέχεια, πάει να πει πως το φόρεμα έκανε τη δουλειά του...

 

Σχόλια

  1. Μεγάλη επιτυχία αυτό το δείπνο! Περιμένω τη συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ίσως και να είχε επιτυχία. Ποιος ξέρει; Συνέχεια, ε; Μπα, δεν νομίζω!

      Διαγραφή
  2. Κλαίωωωω κάπως με αυτή την ιστορία.... Με την καλή έννοια φυσικά γιατί μιας και αγαπώ τις κωμικές ιστορίες εδώ βρήκα αρκετά κωμικά στοιχεία! Λάτρεψα τη σκηνή που εμφανίστηκε μπροστά στους γονείς του με το λαμέ σούπερ σέξι φόρεμα αλλά και την ατάκα "γραφείο συνοδών"....

    Υπέροχο Αγλαΐα μου ένα ύφος που πραγματικά δε στο είχα, αλλά κράτησες πολύ καλά τις κωμικοτραγικές ισορροπίες! Θα συμφωνήσω με τη Ρίτσα, θέλω και εγώ συνέχειαααα!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωωωω! Με συγκινείς!!
      Μεταξύ μας ούτε εγώ μου το είχα το κωμικό, αλλά μην το πεις παραέξω...
      Τη συνέχεια την αφήνω στη φαντασία σας.
      Ευχαριστώ παααααάρα πολύ!!!

      Διαγραφή
  3. Δεν φταίει πάντως η ηρωίδα σου τίποτε. Η πρόσκληση που έλαβε από τον Στάθη, άφηνε πολλά περιθώρια ώστε να δικαιολογεί τη συγκεκριμένη ενδυματολογική επιλογή. Και όπως συνήθως, οι περισσότερες μαμάδες, φοβούνται τη στιγμή που μια γυναίκα θα πάρει τη θέση τους, στην καρδιά του γιού της.
    Ως προς το στυλ της γραφής, μου άρεσε το χιούμορ σου, μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι δακρύβρεχτη, γράφτηκε με χιούμορ, όπως πιστεύω ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζεις τέτοιες καταστάσεις, όσο εξοργιστικές κι αν είναι.
    Την Καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα, Αγλαΐα μου, υπέροχο! Εκπληκτικό!
    Πες μου τώρα, τι να κάνω με τη γλυκιά σου ηρωίδα, την οποία συμπάθησα χωρίς δεύτερη κουβέντα. Να κλάψω με τα ...πάθη της ή να γελάσω με την εξέλιξη.
    Εντάξει, αυτές οι ...μάνες των μοναχογιών, να ξέρεις, μού κάθονται όχι απλά στο στομάχι αλλά πολύ θα ήθελα να τις δω στο ...καζάνι της ζούγκλας! Πού το ξέρω; Μα, γλυκιά μου, μοναχογιός ήμουνα και μάλιστα μητριάς. Οπότε ξέρω από πρώτο χέρι, τι τραβούσε κάθε έρμη γυναίκα, που θα τολμούσε το ...ατόπημα να με ...πλησιάσει.
    Ο Στάθης την ήθελα τη φούσκα στα μούτρα, μετά συγχωρήσεως! Δεν με ενδιαφέρει που αφήνεις να εννοηθεί ότι επανόρθωσε, αλλά αυτό που έκανε, να την ατιμάσει την κοπέλα του, μπροστά στη "μανούλα" ήταν ανήθικο!
    Δεν ξεκινάμε καλά την επισημότητα της σχέσης! Μα καθόλου καλά.
    Αγλαΐα μου, το χάρηκα με την ψυχή μου το διήγημά σου. Βλέπω έχεις άψογη χιουμοριστική γραφή χρονογραφήματος.
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Most Popular

Το Καπετανόσπιτο - Γράφει η Ελένη Ζηνονίδη

Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΖΟΑΝ ΖΑΧΑΡΙΑΔΟΥ

  (από τη Βούλα Γκεμίση)     Ποια ήταν η πρώτη "σκοτεινή σκέψη" που σου ενέπνευσε να ασχοληθείς με το είδος του ψυχολογικού θρίλερ;       Δεν ήταν απλώς μια σκέψη, ήταν όλο το backround από πίσω. Φαντάσου πως από πολύ μικρή ηλικία είχα ξεκινήσει να βλέπω ταινίες με τον Freddy Krueger (τις έβλεπα αγκαλιά με τον μπαμπά μου και δε φοβόμουν) και διάβαζα βιβλία μυστηρίου, οπότε ήταν αναμενόμενο μεγαλώνοντας να αναζητώ να διαβάζω και να γράφω κάτι πιο σκοτεινό. ΒΡΕΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ!    Πώς διαχειρίζεσαι τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αγωνία και την υπερβολή όταν χτίζεις την ψυχολογία των χαρακτήρων σου;      Προσπαθώ να μπαίνω στη θέση των χαρακτήρων για να τους κατανοήσω, οπότε μου δίνουν εκείνοι τις απαντήσεις. Τώρα αν καταφέρνω να μην περνάω αυτήν τη λεπτή γραμμή, θα το κρίνουν οι αναγνώστες. ΒΡΕΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ!     Υπάρχει κάποιος ήρωας ή αντιήρωας από τα βιβλία σου που σε ταλαιπώρησε συναισθηματικά περ...

Συνέντευξη στον Χάρη Κωφιάδη

"Βρες την ευτυχία σου και γραπώσου επάνω της με νύχια και με δόντια. Κρατήσου με ό,τι έχεις. Δεν θα έχεις πολλές ευκαιρίες, κανείς μας δεν έχει." Στον «καναπέ» των Ονείρων Πένες φιλοξενείται σήμερα ο Χάρης Κωφιάδης. Αναμφίβολα ταλαντούχος και πολυπράγμων με έδρα στη Θεσσαλονίκη, μας μιλάει για εκείνον, για όσα αγαπάει, για όσα δημιουργεί. Όσα αγαπάει να δημιουργεί. Το βιβλίο του « Το όνομά μου είναι Σάντρα » είναι διαθέσιμο στην ηλεκτρονική πλατφόρμα Carmella ’ s books  στα ελληνικά, ενώ σύντομα θα είναι διαθέσιμη και η  αγγλική μετάφραση: https://carmelasbooks.com/el/books/2 Πάμε λοιπόν να τον γνωρίσουμε!                                         Λίγα στοιχεία για να γνωρίσουμε τον συγγραφέα Χάρη καλύτερα. Ποια είναι η ιδανική συνθήκη για να γράψεις; Μερικοί συγγραφείς από την άλλη παραδέχονται ότι μπορούν να γράψουν όπου κι αν βρεθούν. Άλλοι πάλι δημιουργούν οι ίδιοι τη...