Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Είσαι αναγνώστης; Είσαι συγγραφέας; Θέλεις να γίνεις συγγραφέας; Βάλε καφέ να τα πούμε. Συγγραφικός χώρος, κόσμος του βιβλίου. Αγγελικά πλασμένος; Θα μπορούσε, μιας και μιλάμε για τη σφαίρα του πνεύματος, που τόσο απέχει πια από εκείνες τις ρομαντικές -πλέον- εποχές, όπου ένας συγγραφέας ή ποιητής έγραφε σχεδόν χωρίς καμία προσδοκία και ελπίδα να εκδοθεί, απλά επειδή είχε μέσα του το «σαράκι» της συγγραφής. Ξέρεις, τότε που οι εκδότες αναζητούσαν το «διαμάντι», ρομαντικοί και οι ίδιοι πρωτίστως και στη συνέχεια επιχειρηματίες. Τότε που δεν υπήρχε η... κλειδαρότρυπα. Πόσα άλλαξαν… Ο ρυθμός της εξέλιξης, πιο ανελέητος από ποτέ, έχει επηρεάσει και τον συγγραφικό-εκδοτικό κόσμο. Τα social media είναι ένα σημαντικό -ίσως το μόνο- εργαλείο για έναν συγγραφέα, προκειμένου να προωθήσει το έργο του και αυτό έχει μεν τα καλά του, έχει όμως κα...