Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
(από τη Βούλα Γκεμίση) · Τι σημαίνει για σένα η συγγραφή; Είναι μια μορφή έκφρασης, καταφυγίου ή κάτι άλλο; Η συγγραφή για εμένα είναι το πάθος. Είναι το μέσο που μου επιτρέπει να περάσω τις σκέψεις μου στο χαρτί. Μου δίνει την δυνατότητα να εκφραστώ και να αδειάσω τις σκέψεις μου ώστε να δημιουργήσω μια ωραία ιστορία που κάποτε θα διαβαστεί και αυτό με κάνει πολύ χαρούμενη. · Πώς ξεκινάς ένα νέο έργο; Υπάρχει συγκεκριμένη διαδικασία ή αφήνεσαι στη ροή της έμπνευσης; Δεν έχω κάποια ιεροτελεστία για να ξεκινήσω ένα έργο. Μπορεί εκεί που κάθομαι ξαφνικά να αρχίσω να σκέφτομαι κάτι και σιγά σιγά να το πλάθω στο μυαλό μου. Η επόμενη κίνηση μου είναι να πάρω χαρτί και στυλό να ξεκινήσω να τα αποτυπώνω για να μην τα ξεχάσω την επόμενη μέρα. ΒΡΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ! · Τι σε εμπνέει περισσότερο: οι άνθρωποι γύρω σου, τα προσωπικά βιώματα ή η φαντασία; Μπορεί και μια κουβέντα που θα ακούσω να μου δώσω το έναυσμα για μια νέα ιστορία. Να γίνει...