"Πίνοντας καφέ με τον Ντάντε Αλιγκιέρι και τον Κρίστιαν Γκρέυ"

"Πίνοντας καφέ με τον Ντάντε Αλιγκιέρι και τον Κρίστιαν Γκρέυ"

(Χιουμοριστικό διήγημα για τις ενοχές του διαβάσματος)

Γράφει η:  Ελευθερία Καλογνωμά

Κάθισε στο αγαπημένο της καφέ, μόνη ως συνήθως. Η μέρα ήταν ακόμη ζεστή αλλά όχι τόσο ώστε ν' αναζητήσει τον εσωτερικό κλιματιζόμενο χώρο. 'Ηθελε να βρίσκεται όσο το δυνατόν περισσότερο έξω, να βλέπει τον κόσμο να περνά βιαστικός και να γελάει από μέσα της που εκείνη δε βιαζόταν καθόλου. Ο σερβιτόρος έφερε τον παγωμένο καφέ, εκείνη άναψε ένα τσιγάρο -περισσότερο γι' αυτό εξάλλου είχε καθίσει έξω- και σταύρωσε τα πόδια. 'Εβγαλε από την τσάντα της το βιβλίο που είχε ξεκινήσει να διαβάζει το προηγούμενο βράδυ, ένα για το οποίο γινόταν μεγάλος ντόρος. Συνήθως δεν παρακολουθούσε τις κριτικές, ούτε εμπιστευόταν τόσο τις βιβλιοφιλικές ομάδες του Facebook, πίστευε πως ανακυκλώνουν τα ίδια και τα ίδια, υποστηρίζοντας και προβάλλοντας συγκεκριμένους συγγραφείς και είδη, αλλά το συγκεκριμένο το είχε διαβάσει η κολλητή της και την είχε πρήξει για το πόσο καλό ήταν. Είχε έρθει η ώρα λοιπόν να το διαπιστώσει και μόνη. Εξάλλου, είχε την δική της κρίση, ήξερε τι ακριβώς της άρεσε. Μμμ! 'Ηξερε;;;

Το βιβλίο ξαφνικά πέταξε μέσα από τα χέρια της κι εκείνη σχεδόν πνίγηκε με την γουλιά του καφέ που μόλις είχε πιει. Σήκωσε έντρομη τα μάτια και σκέφτηκε πως ο σερβιτόρος κάτι είχε κάνει λάθος, κάτι περίεργο είχε βάλει μέσα στο ρόφημα, είχε παραισθήσεις! Στην διπλανή καρέκλα καθόταν... ο Δάντης! 'Οχι ο γνωστός τραγουδιστής, ο άλλος, εκείνος ο Ιταλός που χώρισε την κόλαση σε ορόφους και μας έκανε να πιστεύουμε πως είμαστε όλοι προορισμένοι για τον πάτο: ο Ντάντε Αλιγκιέρι! 

"Ντροπή σου!" της είπε κι εκείνη πετάρισε τα μάτια σοκαρισμένη. Της μιλούσε κιόλας! "Τι είναι αυτό που διαβάζεις;! Πώς έπεσες τόσο χαμηλά;! Εσύ με τις φιλοσοφικές σπουδές διαβάζεις τέτοιες ερωτικές ιστορίες του σωρού;! Θα καείς στο πυρ το εξώτερον! Τώρα που το σκέφτομαι, έπρεπε να φτιάξω ακόμη ένα υπόγειο στην κόλαση, για σας που διαβάζετε ποταπά αναγνώσματα! Δεν είναι επτά τα θανάσιμα αμαρτήματα, οκτώ είναι!"

Του άρπαξε το βιβλίο από το χέρι και κοίταξε γύρω της. Μόνη της παραλογιζόταν ή τον έβλεπαν κι άλλοι;!

"Καταρχήν δεν είναι του σωρού! 'Η τέλος πάντων, νομίζω... Τώρα το άρχισα. Κι εσένα ποιο ακριβώς είναι το  πρόβλημά σου;! Διαβάζω τα πάντα!"

"Την Θεία Κωμωδία την έχεις διαβάσει;" ρώτησε ανασηκώνοντας το φρύδι.

"Φυσικά! Και μάλιστα σε μετάφραση Καζαντζάκη!"

"Μάλιστα... Κι αυτό τι θέλει στα χέρια σου; Πώς ξέπεσες έτσι; Πώς μπορείς να διαβάζεις ΕΜΕΝΑ κι έπειτα ν' ασχολείσαι με φτηνά ερωτικά εγχειρίδια;"

"'Ο,τι διαβάζει κανείς καλό είναι. 'Ολο και κάτι θα πάρεις από ένα βιβλίο, δεν..."

"Και τι έχουν παρακαλώ τα αισθηματικά μυθιστορήματα;!" ακούστηκε μια φωνή δίπλα τους και τινάχτηκαν κι οι δυο. Αν υπήρχε μεγαλύτερο σοκ, τότε το είχε μόλις υποστεί! Στην άλλη κενή καρέκλα καθόταν ο Κρίστιαν Γκρέυ! Ναι, ναι, ο γνωστός Κρίστιαν Γκρέυ, αυτός που αλλάζει χρώματα αλλά καταλήγει πάντα γκρι! Κοίταξε γύρω της απελπισμένη! 'Οπου να 'ναι θα σκάσουν μύτη στην γωνία οι κύριοι με τα άσπρα, σκέφτηκε, χρειαζόμουν έναν ζουρλομαδύα για χειμώνα!

"Καλώς την επιτομή του πεζού, αμαρτωλού ήρωα του σωρού!" αναφώνησε ο Αλιγκιέρι κι ο Κρίστιαν του χάρισε το πιο γοητευτικό του χαμόγελο. Εκείνη ένιωσε το σαγόνι της ν' ακουμπά στο τραπέζι. 

"Επειδή σε έχω διαβάσει...", απευθύνθηκε ο Κρίστιαν στον Ντάντε, "... και σε θαυμάζω, θα παραβλέψω την προσβολή σου και θα σε ρωτήσω κι εγώ... ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημά σου;! Ο καθένας είναι ελεύθερος να γράφει και να διαβάζει ό,τι θέλει."

"Φυσικά! Μόνο που εμένα με διαβάζουν για να γίνουν σοφότεροι. Την δική σου ιστορία για ποιον λόγο ακριβώς την διαβάζουν; Και γιατί είσαι εσύ εδώ κι όχι η συγγραφέας που σε έπλασε; Κρύβεται από την ντροπή της;"

Ο Κρίστιαν χαμογέλασε πάλι πλατιά και σταύρωσε τα πόδια, ξεκουμπώνοντας το κομψό του σακάκι.

"Όχι, βέβαια, απλά κάνει διακοπές με τα εκατομμύρια που εισέπραξε από τα βιβλία μου και τις ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστώ. 'Ηρθα εγώ γιατί είμαι πιο όμορφος. 'Ετσι δεν είναι;" ρώτησε μειλίχια, απευθυνόμενος στην άμοιρη αναγνώστρια που, τι να του έλεγε, πως δεν ήταν όμορφος;! Να πει ψέματα;! "Πάντως αυτό που διαβάζεις, κοπελιά, δεν πιάνει μία μπροστά στην δική μου ιστορία", πρόσθεσε κι εκείνη ξεροκατάπιε αλλά ο Ντάντε δίπλα της έγινε έξαλλος.

"Τόσοι κλασικοί, τόσα παγκόσμια αριστουργήματα ανά τους αιώνες κι εμείς συζητάμε για αποχρώσεις του γκρι και ερωτύλους της δεκάρας! Γκρι βάφουμε τους τοίχους όχι τους ανθρώπους! Εγώ δυο φορές είδα την Βεατρίκη και έγραψα ένα έπος!"

"Και τι κατάλαβες; Δεν έγινε ποτέ δική σου, πέθανες με το απωθημένο!" επισήμανε ο Κρίστιαν κι ο Ντάντε κοκκίνησε.

"Είσαι θρασύς! Οι μεγάλοι έρωτες συχνά είναι πλατωνικοί, δεν περιορίζονται στις επιταγές της σάρκας κι αυτοί είναι που εμπνέουν τα μεγαλύτερα αριστουργήματα, τα πιο όμορφα ποιήματα, τα..."

"Μπλα, μπλα, μπλα... Δικαιολογίες!" έκανε ο Κρίστιαν και ο άλλος ξέσπασε.

"Είσαι υπερφίαλος και αυθάδης!"

"Πάψτε και οι δυο!" φώναξε ξαφνικά η αναγνώστρια και την κοίταξαν. "Δε φτάνει που καθίσατε στο τραπέζι μου απρόσκλητοι, τσακώνεστε κιόλας! Και με βάλατε στη μέση! Με ποιο δικαίωμα κρίνετε τις αναγνωστικές μου προτιμήσεις;! Γιατί θα πρέπει, με όλον τον σεβασμό κύριε Αλιγκιέρι, να νιώθω ένοχη επειδή όταν δεν είμαι καλά ψυχολογικά, προτιμώ να χάνομαι μέσα σε απλές, καθημερινές ιστορίες ανθρώπων σαν εμένα ή ανθρώπων που ζουν ένα όνειρο που εγώ η ίδια δε θα ζήσω ποτέ; Και γιατί θα πρέπει να παριστάνω διαρκώς την σοφιστικέ; Είστε τεράστιος και το γνωρίζουμε όλοι, σας αναγνωρίζει το σύμπαν, εγώ προσωπικά σέβομαι απεριόριστα το έργο τόσο το δικό σας όσο και χιλιάδων άλλων σπουδαίων που δε θα προλάβω σ' αυτήν τη ζωή να διαβάσω. 'Οταν αισθάνομαι πως θέλω να διευρύνω το μυαλό μου, την σκέψη μου, την κρίση μου, ανακαλώ τα αναγνώσματα των σπουδών μου, ξεψαχνίζω τους κλασικούς και ζηλεύω το τεράστιο πνεύμα τους, μαθαίνω από αυτούς, σχεδόν προσθέτω μερικούς πόντους στη φτωχή μου διανόηση. Αλλά όταν αυτό το ίδιο μυαλό έχει πήξει από τα προβλήματα, τους απλήρωτους λογαριασμούς, την ασθένεια της μητέρας μου, τον φόβο πως από μέρα σε μέρα θ' απολυθεί ο άντρας μου, το δάνειο του σπιτιού, τις απαιτήσεις των παιδιών και τα νεύρα μου που δεν είναι καλά... ε, τότε θέλω να ξεχαστώ, έστω και για λίγο να ταξιδέψω σε μέρη που δε θα πάω ποτέ και το ξέρω, να ονειρευτώ πως υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος, πιο ρομαντικός, πιο... πιο τέλος πάντων! Κι εσύ μην χαίρεσαι, κύριε Γκρέυ!", έκανε κι ο Κρίστιαν έχασε ξαφνικά το αλαζονικό του υφάκι. "Η δική σου ιστορία είναι εξαιρετικά κακογραμμένη, μόνο η ωραία σου φάτσα το έσωσε στον κινηματογράφο!" Στράφηκε και στους δυο: "Υπάρχουν υπέροχα σύγχρονα μυθιστορήματα όπως επίσης υπάρχουν και πολυδιαβασμένα έργα που, εγώ προσωπικά, βρήκα βαρετά και υπερεκτιμημένα. Γι' αυτό, αφήστε με στην ησυχία μου, αφήστε με να διαβάζω ό,τι μου κάνει κέφι ανάλογα με την φάση που περνάω, τις συνθήκες που βιώνω. Αρκετά περνάμε με την πανδημία, την οικονομική κρίση, το χάλι μας το μαύρο, ας μη γεμίζουμε ενοχές τον εαυτό μας και για τα χόμπυ μας! Κάτω η δικτατορία όσων προσπαθούν να επιβάλλουν το οτιδήποτε! Ζήτω τα αδιάβαστα βιβλία που μας περιμένουν, καλά, κακά, αυτό ας το κρίνει ο καθένας ανάλογα με τα δικά του προσωπικά κριτήρια! Κι επιτέλους, αφήστε με να πιω τον καφέ μου!"

"Κυρία... είστε καλά;"

Κοίταξε τον σερβιτόρο δίπλα της που την κοιτούσε απορημένος και τρομαγμένος. Στράφηκε προς τις καρέκλες, ήταν άδειες, άφαντος ο Ντάντε Αλιγκιέρι, άφαντος κι ο Κρίστιαν Γκρέυ. Μόνο μια ανεπαίσθητη μυρωδιά της κολώνιας του τελευταίου είχε μείνει στην ατμόσφαιρα και η βαριά αύρα των αιώνων που έσερνε πίσω του ο πρώτος. 

"Καλά είμαι... συγγνώμη...", ψέλλισε κι ο σερβιτόρος έφυγε κοιτάζοντάς την λοξά, σίγουρα σκεφτόταν πως ήταν τρελή. Εκείνη όμως χαμογέλασε και πήρε πάλι τον καφέ στα χέρια της. Δεν ήταν τρελή, ήταν απλά μια μορφωμένη αμαρτωλή, με πολλούς εραστές, όχι φυσικούς αλλά χάρτινους. Κι όλοι τους είχαν κι από κάτι να της δώσουν, της είχαν δώσει ήδη πολλά κι η ζωή είναι πολύ μικρή για να την τρως με τις ενοχές. Στο μυαλό και την καρδιά της υπήρχε χώρος για όλους τους, γιατί αυτό έλεγε πάντα και το πίστευε: ας διαβάζουμε ακόμη και τις ετικέτες από τα σαμπουάν, κι από αυτές θα μάθουμε κάτι, την ονομασία ενός συστατικού που δεν γνωρίζαμε και που μπορεί να μας κάνει αλλεργία. Τίποτα που να είναι γραμμένο σε χαρτί δεν είναι άχρηστο, ακόμα και τα λεγόμενα "σκουπίδια". Γιατί είναι όπως με τους ανθρώπους: στη ζωή μας θα γνωρίσουμε καλούς και κακούς, αλλά οι κακοί είναι αυτοί που μας δίνουν τα πιο χρήσιμα μαθήματα και μας κάνουν να εκτιμάμε περισσότερο τους καλούς.