Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Γράφει η Δανάη Ιμπραχήμ
Εγώ ποτέ δε μίσησα τους ανθρώπους. Εκείνοι μισούσαν εμένα. Εκείνοι γελούσαν σε βάρος μου. Εκείνοι με εγκατέλειψαν.
Το Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες μου είχε τραβήξει εδώ και καιρό την προσοχή. Αφού η αγαπημένη Ιουλία μου το δάνεισε, το άρχισα αμέσως και με δύναμη ψυχής κατάφερα να το ολοκληρώσω σε μια βδομάδα. Είναι από τα βιβλία που μόλις το ανοίξεις δεν μπορείς να το αφήσεις κάτω, αλλά δεν ήθελα να το αποχωριστώ αμέσως. Είμαι από τους αναγνώστες που δεν επιστρέφει σε ολόκληρη την ιστορία, αφού αυτή γίνει κομμάτι μου. Ήθελα λοιπόν να απολαύσω αυτό το θλιμμένο ταξίδι προς την ενηλικίωση, αυτόν τον σκληρό αγώνα επιβίωσης.
Ξημερώματα της 30ης Οκτωβρίου του 1969 βρίσκεται μέσα στα έλη το πτώμα ενός νεαρού. Η τοπική κοινωνία ταράζεται από τον απρόσμενο θάνατο του Τσέις Άντριους και αμέσως ξεκινάνε έρευνες, προκειμένου να διαλευκανθεί η υπόθεση. Καθώς τα στοιχεία φέρνουν τους αστυνομικούς όλο και πιο κοντά στη θεωρία φόνου, ένα μεγάλο μέρος του χωριού στρέφεται εναντίον της Κάια, μιας κοπέλας που ζει ολομόναχη στους βάλτους. Αμέσως ξεκινάει ένα ταξίδι στο παρελθόν με τακτές επιστροφές στο παρόν και την έρευνα που κάνει το μυαλό του αναγνώστη να γυρνάει δέκα στροφές το λεπτό αναζητώντας την αλήθεια πίσω από τον αλλόκοτο θάνατο.
Η Κάια εγκαταλείφθηκε από την οικογένεια της όταν πολύ μικρή. Πριν καν φτάσει στην ηλικία για δημοτικό, η μητέρα της έφυγε από το σπίτι και σύντομα ακολούθησαν τα αδέρφια της. Ο πατέρας της ήταν ένας βίαιος αλκοολικός που δεν ήταν σε θέση να αναθρέψει πραγματικά το παιδί του κι έτσι η Κάια, αντί να μάθει γράμματα, έμαθε πώς να επιβιώνει. Μέχρι που την εγκατέλειψε και ο πατέρας της και είχε για συντροφιά τα ζώα του βάλτου.
Τα συναισθήματα που προκαλεί αυτό το βιβλίο είναι πολλά. Η μελαγχολία και η μοναξιά εκκωφαντούν σε κάθε σελίδα. Ο αναγνώστης συνειδητοποιεί ότι δε θα είχε καταφέρει ούτε τα μισά, αλλά η Κάια αποδεικνύει περίτρανα πως δεν έχει σημασία από που είσαι, αλλά πόσο πολύ θέλεις κάτι. Από αμόρφωτη γίνεται μια καταξιωμένη συγγραφέας. Η Πιτσιρίκα του Βάλτου, όπως την αποκαλούσαν, πάσχιζε με όλες της τις δυνάμεις να προοδεύσει και να κατανικήσει τις προκαταλήψεις. Σε μια κλειστή κοινωνία που όλοι σε έκριναν με βάση την καταγωγή, η Κάια ξεχώρισε για την τόλμη και τη φιλομάθεια της.
Πολλές φορές παραλλήλιζα το βιβλίο με το επίσης αριστουργηματικό Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια της Harper Lee. Και οι δυο συγγραφείς παρουσιάζουν τα κακώς κείμενα των εκάστοτε κοινωνιών, δίνοντας έμφαση στον αγώνα όσων οι καθωσπρέπει κύριοι θεωρούσαν παρίες. Κάθε κεφάλαιο, κάθε σελίδα ήταν μια γροθιά στο στομάχι και μια υπενθύμιση πως ό,τι δεν ξέρουμε δεν χρειάζεται να το φοβόμαστε και να το δαιμονοποιούμε.
Επιπλέον, αξίζει να αναφέρω πως κάθε λίγο και λιγάκι ξεπηδούσαν ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τη χλωρίδα και την πανίδα, χάρις το επάγγελμα της συγγραφέως. Προσωπικά αγαπώ τα βιβλία που έχουν την επαγγελματική πινελιά των δημιουργών, όταν αυτή ξεπερνάει το λογοτεχνικό κομμάτι. Το βιβλίο γίνεται πιο αυθεντικό και πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Μαζί με την Κάια, μαθαίνουμε λίγο λίγο το βάλτο και τους νόμους της φύσης, τους σκληρούς εκείνους κανόνες που επιβάλλονται από τον πιο δυνατό. Εκεί που τραγουδούν οι καραβίδες δε θα ήθελε κανείς να βρεθεί, διότι εκεί όλοι είναι πιο ελεύθεροι κι άρα πιο ανεξέλεγκτοι.
Διαβάστε το!
Σε πρώτη φάση Δανάη, διάβασα την υπέροχη παρουσίασή σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ομολογώ με καθήλωσε αλλά και με συγκίνησε πολύ. Και σαν περιβάλλον, ο κόσμος ενός βάλτου, και σαν θέμα. Ένα αδύναμο, παράξενο, απομονωμένο πλάσμα, η Κάια, που επιβιώνει σε πείσμα όλων.
Δεν ξέρω αλλά με ενθουσίασε η παρουσίαση και θα ήθελα να το διαβάσω το βιβλίο.
Καλησπέρα καλή μου φίλη.
Πιστευω ακράδαντα ότι θα σου άρεσε. Είναι αρκετά κοντά στην ψυχοσύνθεση σου και θα σε συγκινήσει!
Διαγραφή