Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο
banner

Our Latest

Το Καπετανόσπιτο - Γράφει η Ελένη Ζηνονίδη

Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...

Συνέντευξη με τη Νένα Μπούρα

 

Σήμερα έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε στο blog μας τη Νένα Μπούρα, συγγραφέα, αρθρογράφο, αφηγήτρια και μέγα γνώστρια της ελληνικής λαογραφίας. 




Αρχικά θα θέλαμε να μας συστηθείς για να σε γνωρίσει λίγο καλύτερα το κοινό. Περίγραψε τον εαυτό σου σε τέσσερις προτάσεις.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την φιλοξενία . Γεννήθηκα σε μια μικρή επαρχιακή πόλη , την Αμφιλοχία με την χιλιοτραγουδισμενη θάλασσά της, τα δάση της, τις ασβεστωμένες αυλές και τα γλαροπούλια να χορεύουν πάνω στα κύματα. Έγινα δασκάλα γιατί αγαπώ πολύ τα παιδιά και τον άνθρωπο. Από μικρή ανακάλυψα στο μαγικό σεντούκι της γιαγιάς μου τα παραμύθια και από τότε έγινα λάτρης τους, υπηρέτης της τέχνης της αφήγησης και της συγγραφής. Οτιδήποτε με ταξιδεύει με μια μαγική χρονοκάψουλα πίσω στη παρελθόν το αγαπώ, είτε ένα καλό βιβλίο, είτε μια ιστορία, είτε ένα βινύλιο.



Ξέρω ότι είσαι μεγάλη λάτρης της λαογραφίας και δη της ελληνικής. Πού θα προέτρεπες ένα θαυμαστή της να αναζητήσει περισσότερες πληροφορίες για αυτή;

Το να αποφασίζει κάποιος να ασχοληθεί με τη λαογραφία είναι σαν να ανοίγει ξαφνικά το μπαούλο με τους θησαυρούς και να βλέπει μπροστά του μπριλάντια, σμαράγδια, μαγικά λυχνάρια και χίλια πράγματα που θα τον βοηθήσουν να καταλάβει λίγο περισσότερο το περιβάλλον του. Η λαογραφία είναι πανάρχαια, από τότε που γεννήθηκε ο πρώτος άνθρωπος και εξακολουθεί να επηρεάζει τη καθημερινότητα μας. Ακούγοντας τον γκιώνη να λαλεί αμέσως οι αναμνήσεις μας ταξιδεύουν στα παιδικά μας χρονιά και στα παραμύθια της γιαγιάς για τον Γκιώνη που ήταν άνθρωπος και ψάχνει ακόμα τον αδερφό του ή όταν μπαίνει ο Μάρτης σπεύδουμε να δέσουμε ασπροκόκκινες κλωστές μην τυχόν μας κάψει ο ήλιος. Άρα είναι βαθιά ριζωμένη στο DNA μας όσο και αν έχουμε εκμοντερνιστεί. Μια πρώτη επαφή με τη λαογραφία μπορεί κάποιος να κάνει μέσω των βιβλίων του μεγάλου μας λαογράφου Ν. Πολίτη( Παραδόσεις, δημοτικά τραγούδια, παροιμίες). Επίσης πολλοί ακόμα λαογράφοι έχουν αξιόλογα λαογραφικά βιβλία όπως ο Γ. Μέγας, ο Ε. Αυδικός, ο Μ.Μερακλής κ.α .Θα μπορούσε να διαβάσει πολλά βιβλία με λαϊκά παραμύθια της Ελλάδας αλλά και όλου του κόσμου αλλά και παγκόσμια μυθολογία. Όμως δεν είναι μόνο οι γνωστοί μας λαογράφοι πηγή πληροφοριών αλλά και άνθρωποι που κατέχουν καλά το παρελθόν όπως οι ηλικιωμένοι. Μην διστάσει να ρωτήσει κάποιον παππού ή γιαγιά να του πει μια ιστορία, ένα ξεχασμένο εθιμικό ή ένα μη καταγεγραμμένο δημοτικό τραγούδι γιατί και αυτοί οι άνθρωποι είναι ένας θησαυρός της λαογραφίας.




Ποιοι μύθοι και θρύλοι σε εμπνέουν περισσότερο, είτε για τις αφηγήσεις σου, είτε για τα βιβλία σου;

Δεν υπάρχει κάποια λίστα ή θεματολογία ως προς τι θα αφηγηθώ ή θα εμπνευστώ. Έχω αφηγηθεί από παραμύθια με Αγίους και παραμύθια με ξωθιές μέχρι βωμολοχικά παραμύθια της Αποκριάς και ιστορικά γεγονότα. Έχω εμπνευστεί από ένα περιστατικό της ζωής ενός ανθρώπου ή ένα θρύλο για ένα πηγάδι. Η έμπνευση μου ταξιδεύει από τη χώρα των Εσκιμώων μέχρι τη ζεστή Αφρική. Ένα είναι όμως σίγουρο σε όλο αυτό το ταξίδι μου , πως ότι αφηγούμαι το έχω αγαπήσει πάρα πάρα πολύ πρώτα εγώ και μετά το μοιράζομαι και με τους υπόλοιπους. Αν δεν υπάρχει αυτή η μαγική συνταγή, δεν επιτρέπω στον εαυτό μου ούτε να γράψω, ούτε να πω κάτι με το ζόρι ή κατά παραγγελία.



Ποιοι είναι οι επόμενοι συγγραφικοί σου στόχοι;

Ετοιμάζω ένα τρίτο βιβλίο με λαϊκά παραμύθια καθώς και κάποια άλλα παραμύθια- παραμυθιακές ιστορίες για παιδιά που έχουν πάρει το δρόμο των εκδόσεων. Επίσης, ασχολούμαι και θα ασχολούμαι ενεργά με την πανάρχαια τέχνη της αφήγησης κάνοντας διάφορες παραστάσεις σε διάφορους χώρους.



Ποια είναι η γνώμη σου για το χώρο της φαντασίας στην Ελλάδα;

Τα τελευταία χρόνια δειλά δειλά βλέπω όλο και περισσότερους συγγράφεις να ασχολούνται με το φανταστικό, όπως και διάφορους εκδοτικούς οίκους που δραστηριοποιούνται σε αυτόν το τομέα. Γίνονται μεγάλες προσπάθειες επίσης που ενισχύουν την επαφή με το χώρο της φαντασίας όπως διάφορα φεστιβάλ (Παραμυθένιος κήπος, Phantasmagoria κ.α.), παρουσιάσεις πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων του φανταστικού , διαγωνισμοί κ.α. Πιστεύω πως έχει κάνει μεγάλα βήματα προόδου καθώς κερδίζει όλο και περισσοτέρους υποστηρικτές και πως θα ανεβεί στο βάθρο που της αρμόζει πράγμα το οποίο θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και καιρό σε μια χώρα που βρίθει μύθων, θρύλων και σκοτεινών παραδόσεων.





Το φθινόπωρο βραβεύτηκε ένα έργο σου σε διαγωνισμό χαϊκού. Πόσο εύκολα μπορεί μια συγγραφέας πεζογραφημάτων να περιορίσει το λόγο της για άλλα είδη;

Η ποίηση είναι η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα που ξεκίνησε από τα πρώτα σχολικά χρόνια. Είναι η μητρική μου αγκαλιά, θα μπορούσα να πω, που γυρίζω κάθε φορά που νιώθω ευάλωτη. Κατά την ταπεινή μου γνώμη ο συγγραφέας θα πρέπει να περάσει από όλα τα είδη, να κάνει το ταξίδι της συγγραφής ολοκληρωμένο και να δει τι τον εκφράζει περισσότερο. Μπορεί να μη φτάσει πουθενά, μπορεί να κάνει λάθη και να νιώσει αποτυχημένος, αυτή όμως η τριβή και το δημιουργικό «γράψε σβήσε» θα τον βοηθήσει να βρει περισσότερο τον εαυτό του. Σίγουρα δεν είναι εύκολο, αλλά ποιος είπε ότι η συγγραφή είναι εύκολη; Είναι μια απαιτητική εργασία που προϋποθέτει μεγάλη τριβή και παίδευση πάνω σε αυτό. Το να γίνεται ένας συγγραφέας ποιητής και το αντίστροφο είναι μια προσωπική πρόκληση και πάλη, μια μοναχική αναζήτηση, μια ενδοσκόπηση που δεν έχει πάντοτε αποτελέσματα και λύσεις.



Τέλος, θα θέλαμε να κλείσεις με μια συμβουλή προς τους επερχόμενους συγγραφείς.

Να μην εγκαταλείπουν τα όνειρά τους. Τι κι αν δεν έχουν τις πλάτες κάποιου μεγάλου εκδοτικού οίκου ή της διαφήμισης; Το ταξίδι έχει σημασία και η επιμονή. Τότε θα δουν αυτά που ονειρεύονται να βγαίνουν αληθινά.



Σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσουμε τη Νένα Μπούρα και να της ευχηθούμε ό,τι καλύτερο στη συγγραφική της πορεία. Μπορείτε να τη βρείτε επίσης στο Facebook


Σχόλια

  1. Χαίρομαι ιδιαίτερα αν διαβάζω νέους ανθρώπους να ασχολούνται με τέτοια αγάπη και πάθος με τη Λαογραφία. Τους παλιούς θρύλους και μύθους. Με συγκινεί και με συναρπάζει στην κυριολεξία.
    Εύχομαι στην Νένα καλή επιτυχία, όμορφα πετάγματα στα όνειρά της και στους δικούς της κόσμους.
    Ευχαριστούμε για την παρουσίαση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ωραία συνέντευξη!
    Αγάπησα τις προτάσεις και την φιλοξενία αυτή ιδιαίτερα! Και τα εξώφυλλα των βιβλίων σε ταξιδεύουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Most Popular

Το Καπετανόσπιτο - Γράφει η Ελένη Ζηνονίδη

Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΖΟΑΝ ΖΑΧΑΡΙΑΔΟΥ

  (από τη Βούλα Γκεμίση)     Ποια ήταν η πρώτη "σκοτεινή σκέψη" που σου ενέπνευσε να ασχοληθείς με το είδος του ψυχολογικού θρίλερ;       Δεν ήταν απλώς μια σκέψη, ήταν όλο το backround από πίσω. Φαντάσου πως από πολύ μικρή ηλικία είχα ξεκινήσει να βλέπω ταινίες με τον Freddy Krueger (τις έβλεπα αγκαλιά με τον μπαμπά μου και δε φοβόμουν) και διάβαζα βιβλία μυστηρίου, οπότε ήταν αναμενόμενο μεγαλώνοντας να αναζητώ να διαβάζω και να γράφω κάτι πιο σκοτεινό. ΒΡΕΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ!    Πώς διαχειρίζεσαι τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αγωνία και την υπερβολή όταν χτίζεις την ψυχολογία των χαρακτήρων σου;      Προσπαθώ να μπαίνω στη θέση των χαρακτήρων για να τους κατανοήσω, οπότε μου δίνουν εκείνοι τις απαντήσεις. Τώρα αν καταφέρνω να μην περνάω αυτήν τη λεπτή γραμμή, θα το κρίνουν οι αναγνώστες. ΒΡΕΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ!     Υπάρχει κάποιος ήρωας ή αντιήρωας από τα βιβλία σου που σε ταλαιπώρησε συναισθηματικά περ...

Συνέντευξη στον Χάρη Κωφιάδη

"Βρες την ευτυχία σου και γραπώσου επάνω της με νύχια και με δόντια. Κρατήσου με ό,τι έχεις. Δεν θα έχεις πολλές ευκαιρίες, κανείς μας δεν έχει." Στον «καναπέ» των Ονείρων Πένες φιλοξενείται σήμερα ο Χάρης Κωφιάδης. Αναμφίβολα ταλαντούχος και πολυπράγμων με έδρα στη Θεσσαλονίκη, μας μιλάει για εκείνον, για όσα αγαπάει, για όσα δημιουργεί. Όσα αγαπάει να δημιουργεί. Το βιβλίο του « Το όνομά μου είναι Σάντρα » είναι διαθέσιμο στην ηλεκτρονική πλατφόρμα Carmella ’ s books  στα ελληνικά, ενώ σύντομα θα είναι διαθέσιμη και η  αγγλική μετάφραση: https://carmelasbooks.com/el/books/2 Πάμε λοιπόν να τον γνωρίσουμε!                                         Λίγα στοιχεία για να γνωρίσουμε τον συγγραφέα Χάρη καλύτερα. Ποια είναι η ιδανική συνθήκη για να γράψεις; Μερικοί συγγραφείς από την άλλη παραδέχονται ότι μπορούν να γράψουν όπου κι αν βρεθούν. Άλλοι πάλι δημιουργούν οι ίδιοι τη...