Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Αγαπητές φίλες και φίλοι, η λογοτεχνική ομάδα "Ονείρων Πένες" και φυσικά το αγαπημένο μας blog σας εύχεται ολόψυχα ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ Ναι, αντιμετωπίζουμε μια σειρά από δύσκολες προκλήσεις. Ναι, έχουμε μπροστά να ανεβούμε ακόμα ανήφορο καθώς οι δυσκολίες της πανδημίας αγγίζουν κάθε παράμετρο της ζωής μας. Βιολογική, ψυχολογική, οικονομική και δημιουργική. Σε αυτόν μας τον αγώνα οφείλουμε να δούμε μια σειρά από σκέψεις και στάσεις ζωής αγαπητοί φίλοι. Δοκιμάζεται η ανθρωπιά μας, η αλληλεγγύη, η συλλογικότητα. Δοκιμάζονται τα συναισθήματα, η δικαιοσύνη. Ακόμα και η ελευθερία με τα δικαιώματά μας. Είναι γεγονός ότι κύκλοι της εξουσίας, επιχειρούν ασύστολα, μέσα από την πανδημία, να περάσουν κατευθύνσεις στη ζωή μας που μας χειραγωγούν και μας αφαιρούν στοιχειώδη δικαιώματα. Να γιατί πρέπει να ορθώσουμε τις δικές μας άμυνες! Πρώτα και κύρια να φροντίσουμε την υγεία μας! Τη δική μας και των αγαπημένων μας ανθρώπων. Να ακολουθήσουμε την ιατρική επιστήμη, τις συμβουλές της, ψύχραιμα και σ...