Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Γράφει η Χριστοδούλου Αικατερίνη
Δεν ήταν κάτι μεγαλειώδες, κάθε άλλο.Τέσσερις τοίχοι και μια ξύλινη πόρτα. Ένα μικρό μπαλκονάκι, κι ένα σιδερένιο κρεβάτι καταμεσής με θέα τα αστέρια. Έτσι το έβλεπαν. Έτσι το ένιωθαν. Η σοφίτα.. Ήδη, από την πρώτη στιγμή η ζεστασιά και η οικειότητα που προσέφερε, έδινε μια άλλη νότα, διαφορετική, αλλιώτικη στην όλη ατμόσφαιρα που επικρατούσε. Η φωλιά του έρωτα τους. Η δίκη τους κρυψώνα από όλους και από όλα. Από την πρώτη ανάσα τους μέχρι και την τελευταία στάλα ιδρώτα στα σεντόνια. Από την πρώτη αγκαλιά, το πρώτο φιλί, την πρώτη επαφή.
Αυτό ήταν. Τρία σκαλιά δρόμος και μπροστά τους άνοιγε ο παράδεισος. Ο δικός τους παράδεισος, όπως τον αποκαλούσαν. Οι μέρες περνούσαν, οι μήνες, τα χρόνια κι ακόμη στεκόταν στο ίδιο σημείο σαν πρώτα, να αγναντεύει το μέρος που φιλοξένησε την αγάπη τους. Ήταν άραγε αγάπη; Δυο δάκρυα και ένα ελαφρύ μειδίαμα στα χείλη ήταν αρκετά για να την επαναφέρουν στην πραγματικότητα.
Το φως τρεμόσβηνε πίσω από τις βαριές κουρτίνες. Άραγε ποιοι να έμεναν τώρα εκεί; Να ήταν τόσο ερωτευμένοι, όσο κι εκείνοι, κάποτε; Να αγναντεύαν το δικό τους ουρανό ή να είχαν πλάσει έναν καινούργιο; Να είχε ξαστεριά όπως κάθε φορά που συναντιόντουσαν τα κορμιά τους στα ιδρωμένα από έρωτα σεντόνια; Ερωτήματα που πλέον λίγη σημασία είχαν.
Εκείνη όμως ξέρει..
Νιώθει πως κάποτε, ίσως και να αγαπήθηκε πολύ. Ξέρει πως σε εκείνο το μέρος είχε αφήσει ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής της στα χέρια της αγάπης.. Ξέρει, πως όσα κορμιά κι αν κυλιστούν εκεί μέσα, εκείνη πάντα θα αναπολεί αυτό το ένα. Το ένα που ήρθε και κούμπωσε τόσο τέλεια και ιδανικά στο δικό της. Γνωρίζει πως όσα ζευγάρια μάτια κι αν ειδωθούν, κανένα δε θα είναι όμοιο με τα δικά της. Όσες μυρωδιές κι αν αφεθούν ελεύθερες, καμία δε θα συγκριθεί με εκείνη τη μια και μοναδική..του κορμιού του.
Ξέρει, πως όσους ουρανούς και να κοιτάξουν, κανένας δε θα είναι ίδιος με το δικό τους. Πως όσο και να ψάχνουν, δε θα βρουν τα δικά τους αστέρια στο απέραντο γαλάζιο της νύχτας.. Δεν ήταν κάτι μεγαλειώδες, όχι δεν ήταν..κάθε άλλο.. Τέσσερις τοίχοι και μια ξύλινη πόρτα. Ένα μικρό μπαλκονάκι κι ένα σιδερένιο κρεβάτι καταμεσής με θέα τα αστέρια. Έτσι το έβλεπαν. Έτσι το ένιωθαν.
Η σοφίτα..
Η σοφίτα τους..
Αγαπημένη μου φίλη, δίνεις ένα πραγματικό ρεσιτάλ τρυφερότητας με το μικρό σου αφήγημα. Πραγματικά γεμίζεις συγκίνηση, χαρίζεις αισθήματα, δημιουργείς εικόνες. Αγάπη! Ναι αυτή είναι η δύναμή της, οι υπερβάσεις της, η επιρροή της και η αντοχή της στο χρόνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατερίνα μου, δεν έχω λόγια παρά να υποκλιθώ σ' αυτή τη μοναδική σου έμπνευση να γράψεις αυτό το μικρό διαμάντι.
Σε ευχαριστούμε, κορίτσι μου.
Ξέρετε πόσο εκτιμώ την κριτική σας. Σας ευχαριστώ από καρδιάς!
ΔιαγραφήΕντάξει τι να πω φοβερό σου είπα το έχεις και στα διηγήματα, εικόνες, συναίσθημα μπράβο φίλη μου αγαπημένη. Ότι καλύτερο διάβασα 😘
ΑπάντησηΔιαγραφήAγαπημένη μου, σε ευχαριστώ πολύ!!
Διαγραφή