Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Ολιγόλεκτο
(Την έμπνευση την δίνει η εικόνα)
"Συνάντηση έχω μονάκριβη,
στου ήλιου το κόκκινο γέρμα.
Στ' ουρανού να με πάρει τα άναρχα πέρατα,
λυτρωτής σκοτεινών φυλακών,
που κάποιοι ονομάσαμε: σπίτια"
Το ολιγόλεκτο αυτό αποτελεί την προσωπική μου συμμετοχή στο εξαίρετο δικτυακό λογοτεχνικό δρώμενο "25 λέξεις #15", που έχει καθιερώσει και διοργανώνει η δικτυακή φίλη, Μαρία Νικολάου, στο προσωπικό της blog "Το κείμενο"
Σας προτρέπω, φίλες και φίλοι, να διαβάσετε τις 13 υπέροχες συμμετοχές καθώς και τη βράβευση των συμμετοχών, στον σύνδεσμό εδώ:
Πάντα συνεχίζουμε, σε πείσμα των καιρών, να δημιουργούμε, φίλες και φίλοι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου