Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Γράφει η Χριστοδούλου Αικατερίνη
Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά και χάνομαι
σα διαβατάρικα πουλιά που φεύγουν μακριά
απ' του βούρκου τα κλαδιά
και χάνονται..
Σε μέρη αμόλυντα, αθάνατα, τερπνά
Κι είναι η ζωή η βιαστική που μου χαρίσανε
δίχως αγάπη, δίχως χάρτη, γιατρειά
Ψάχνει να βρει ένα σκοπό
το παρασύνθημα
που θα σηκώσει το ανάστημα ψηλά
Μη μου θυμώνεις μάτια μου γλυκά
μη μου θυμώνεις..
Κι είναι οι έρωτες
ολόλευκα φτερά
που ανοίγουν διάπλατα
στου κόσμου το αρχιπέλαγος
με μάτια πάντοτε στραμμένα
στα βαθιά..
Εμένα γιατί αυτό το ποίημα με ταξίδεψε τόσο; Εσύ τις κέντησες κορίτσι μου τις λέξεις μία προς μία.... Υπέροχο για ακόμα μία φορά!!! 💞
ΑπάντησηΔιαγραφή"Κι είναι οι έρωτες ολόλευκα φτερά..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατερίνα μου, ένα ακόμα αισθαντικό σου ποίημα, που χαϊδεύει τρυφερά τα συναισθήματά μας και ανεβάζει τις συγκινήσεις μας.
Μπράβο καλή μου φίλη.
Και παραμένεις η αγαπημένη μου ποιήτρια.
ΑπάντησηΔιαγραφή