"Κι αν το AI γράψει το επόμενο Best-Seller, τι μένει για τον συγγραφέα;" Πολύς ο ντόρος που έχει γίνει τον τελευταίο καιρό με τη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης ανά τους διάφορους κλάδους που επηρεάζονται άμεσα από αυτή. Πολλώ δε στον καλλιτεχνικό χώρο, ανησυχία, αντάρα και αναμπουμπούλα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται πως οι καλλιτέχνες, διαφόρων τομέων, θα χάσουν τη δουλειά τους και θα αντικατασταθούν από το AI. Και φυσικά, οι συγγραφείς δεν θα μπορούσαν να λείπουν από αυτό. Τι θα γίνει αν αρχίσει να γράφει ο καθένας με το ΑΙ; Πώς θα μοιραστεί μια πίτα που στον Ελλαδικό χώρο μοιάζει περισσότερο με μπισκότο ούτως ή άλλως; Πώς θα ξεχωρίσουν αυτοί που γράφουν καλά από αυτούς που μπορούν να διαθέσουν ένα καλό ποσό σε συνδρομές για τεχνητή νοημοσύνη που υπόσχεται να κάνει τη δουλειά τους για αυτούς; Πόσο ηθικό είναι να γράφει κανείς με το ChatGPT, το Google Gemini και άλλες παρόμοιες πλατφόρμες; Η προσωπική μου στάση Κι επειδή είμαστε κοινωνικά όντα -ακόμη και οι συγγραφ...
Έχω χρόνο έλεγα...
 |
| «Πώς χωράς στο λίγο, τα πολλά που άφησες πίσω;» |
Έχω χρόνο έλεγα...
Και οι Δευτέρες ήταν πολλές.
Αυτές που θα 'ρθουν και αυτές που έφυγαν ήδη.
Μα ποιος μετρά;
Έχω χρόνο έλεγα...
Και δεν με πείραζαν οι αναμονές.
Χασομερούσα.
Όλα θα ξεκινούσαν.
Όλα θα γίνονταν.
Έχω χρόνο έλεγα...
Και αλόγιστα τσιμπολογούσα μια μερίδα που δεν μπορούσα να δω -
μόνο γευόμουν στα τυφλά,
χωρίς να ξέρω,
χωρίς να με νοιάζει αν η επόμενη μπουκιά θα ’ναι γεμάτη όπως οι προηγούμενες
ή μισερή και μίζερη.
Έχω χρόνο έλεγα...
κι ούτε που μ’ ένοιαζε η τρεχάλα,
ο αγώνας πάνω στο καντράν,
στο αριστερό μου χέρι -
αυτό της καρδιάς.
Κι ύστερα, ξαφνικά, ο χρόνος λιγόστεψε.
Απότομα...
Απρόσμενα...
Αναπόφευκτα...
Πού να χωρέσουν ξαφνικά τα Δευτεριάτικα ξεκινήματα;
Για πού το βάλαν τα μελλούμενα και τρέχουν μακριά;
Χάθηκε και το πιάτο...
Κάποιος το πήρε από μπροστά μου.
Δεν τον είδα.
Δεν τον πρόλαβα να το τραβήξω πίσω.
Σαν παιδί μικρό, χαμένο στον εγωκεντρισμό του.
Το δικό μου...
Και τώρα οι δείκτες τρέχουν πιο γρήγορα,
σαν να πασχίζουνε κι αυτοί να ελευθερωθούνε.
Τώρα τρέχω.
Πόδια μουδιασμένα και μια καρδιά που φτερουγίζει.
Τρέχω.
Ανάσες κοφτές, γεμάτες ενοχές γι’ αυτά που ανέβαλλα.
Τρέχω.
Ελπίδα πως ίσως και να μην κατάλαβα καλά.
Ίσως και να έχω λίγο ακόμη.
Μα ακόμη κι έτσι,
Πώς να χωρέσεις στο λίγο τα πολλά που άφησες πίσω;
Τρέχω, τρέχω, τρέχω...
Και σταματώ.
Μόνο εγώ.
Ο χρόνος συνεχίζει.
Έχω χρόνο έλεγα...
Και τώρα τι;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου