Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Έχω χρόνο έλεγα...
 |
| «Πώς χωράς στο λίγο, τα πολλά που άφησες πίσω;» |
Έχω χρόνο έλεγα...
Και οι Δευτέρες ήταν πολλές.
Αυτές που θα 'ρθουν και αυτές που έφυγαν ήδη.
Μα ποιος μετρά;
Έχω χρόνο έλεγα...
Και δεν με πείραζαν οι αναμονές.
Χασομερούσα.
Όλα θα ξεκινούσαν.
Όλα θα γίνονταν.
Έχω χρόνο έλεγα...
Και αλόγιστα τσιμπολογούσα μια μερίδα που δεν μπορούσα να δω -
μόνο γευόμουν στα τυφλά,
χωρίς να ξέρω,
χωρίς να με νοιάζει αν η επόμενη μπουκιά θα ’ναι γεμάτη όπως οι προηγούμενες
ή μισερή και μίζερη.
Έχω χρόνο έλεγα...
κι ούτε που μ’ ένοιαζε η τρεχάλα,
ο αγώνας πάνω στο καντράν,
στο αριστερό μου χέρι -
αυτό της καρδιάς.
Κι ύστερα, ξαφνικά, ο χρόνος λιγόστεψε.
Απότομα...
Απρόσμενα...
Αναπόφευκτα...
Πού να χωρέσουν ξαφνικά τα Δευτεριάτικα ξεκινήματα;
Για πού το βάλαν τα μελλούμενα και τρέχουν μακριά;
Χάθηκε και το πιάτο...
Κάποιος το πήρε από μπροστά μου.
Δεν τον είδα.
Δεν τον πρόλαβα να το τραβήξω πίσω.
Σαν παιδί μικρό, χαμένο στον εγωκεντρισμό του.
Το δικό μου...
Και τώρα οι δείκτες τρέχουν πιο γρήγορα,
σαν να πασχίζουνε κι αυτοί να ελευθερωθούνε.
Τώρα τρέχω.
Πόδια μουδιασμένα και μια καρδιά που φτερουγίζει.
Τρέχω.
Ανάσες κοφτές, γεμάτες ενοχές γι’ αυτά που ανέβαλλα.
Τρέχω.
Ελπίδα πως ίσως και να μην κατάλαβα καλά.
Ίσως και να έχω λίγο ακόμη.
Μα ακόμη κι έτσι,
Πώς να χωρέσεις στο λίγο τα πολλά που άφησες πίσω;
Τρέχω, τρέχω, τρέχω...
Και σταματώ.
Μόνο εγώ.
Ο χρόνος συνεχίζει.
Έχω χρόνο έλεγα...
Και τώρα τι;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου