Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Το "Ονείρων Πένες" ανοίγει τις πόρτες του στους αναγνώστες του. Σκοπός μας πρωταρχικός να γνωρίσετε τα μέλη της λογοτεχνικής μας ομάδας.
Στα πλαίσια αυτά ξεκινάμε μια διαδικασία μιας μικρής συνέντευξης μέσα από την οποία, τα μέλη της ομάδας και συντάκτες του blog παρουσιάζουν βασικές πτυχές από τις σκέψεις και τα βιώματά τους από την μέχρι τώρα εμπειρία τους στον κόσμο της λογοτεχνίας και της ποίησης.
Εκτός λοιπόν από τις προσωπικές σελίδες που υπάρχουν στο blog για το κάθε μέλος, στις οποίες μπορείτε να διαβάσετε τα βιογραφικά τους αλλά και την βιβλιογραφία τους, μπορείτε και μέσα από αυτές τις συνεντεύξεις να μάθετε περισσότερα πράγματα πάνω σε αυτούς για την αγάπη τους και το μεράκι τους στην τέχνη του λόγου.
Ξεκινάμε λοιπόν σήμερα:
Γνωρίστε την Κατερίνα Χριστοδούλου
Ερωτήσεις
παρουσίασης
Όλα ξεκίνησαν μια μαγική καλοκαιρινή Αυγουστιάτικη νύχτα του 2019, καθώς απολάμβανα τη βόλτα μου στο λιμάνι της γενέτειρας μου, της Θεσσαλονίκης. Μου φαίνεται ακόμη περίεργο πως μια νύχτα είναι ικανή να σε ταρακουνήσει και να αποτελέσει το έναυσμα της δημιουργίας σου. Έντονα συναισθήματα, συνοδευόμενα από διλήμματα και αποφάσεις με οδήγησαν στο να πιάσω μολύβι και χαρτί και απλά…να γράψω ό,τι και όσα ένιωθα. Μέσα από τα ποιήματα μου αποτυπώνω τον εσωτερικό μου κόσμο και εκφράζομαι ελεύθερα, κάτι το οποίο δυσκολεύομαι να υλοποιώ στην καθημερινότητα μου.
Έχω καταπιαστεί με την ποίηση που για κάποιο ανεξήγητο λόγο, η ροή της γραφής, κυλάει αβίαστα χωρίς περαιτέρω επεξεργασίες. Μαγεύομαι με την ελευθερία που μου δίνεται στο λόγο και μπορώ να χρησιμοποιώ τόσο όμορφες λέξεις..Αχ οι λέξεις..όλα είναι λέξεις..! Έχω αποπειραθεί να γράψω διήγημα, έχω μια πλοκή κατά νου αλλά προς το παρόν το άφησα ανολοκλήρωτο.
Δώσε μας
μια γενική εικόνα για το συγγραφικό
σου έργο μέχρι στιγμής
Τα ποιήματα μου, κατά κύριο λόγο, στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι ρομαντικά και ερωτικά, αποτυπώνουν συναισθήματα μοναξιάς, ήττας, πόνου, ανεκπλήρωτου πάθους. Ελάχιστα από αυτά θα τα χαρακτήριζα και φιλοσοφικά, καθώς αναφέρονται σε στάσεις ζωής, ανθρώπων, συμπεριφορών.
Μίλησέ
μας για την προσωπική σου εμπειρία στο
γράψιμο ενός έργου. Την πηγή έμπνευσης,
το βαθμό δυσκολίας, τα συναισθήματά
σου.
Πριν αρχίσω να γράφω, μου φαινόταν τόσο δύσκολο να αποτυπώσω μια ιδέα, μια ιστορία στο χαρτί. Έλεγα, «Μα αυτά δεν είναι για εμένα, δεν το ’χω». Έλα, όμως, που μια μέρα εντελώς ξαφνικά, σαν να έγινε ένα «μπάμ» μέσα μου και το χέρι μου πήρε φωτιά. Τα συναισθήματα μου βρέθηκαν στο ζενίθ! Αφορμώμενη λοιπόν από ένα γεγονός (ναι, ναι εκείνης της νυχτιάς), άρχισα να γράφω.
Μπορείς να μας σκιαγραφήσεις λίγο τους βασικούς χαρακτήρες από τα έργα σου;
Συνήθως οι πρωταγωνιστές των ιστοριών μου στα ποιήματα μου, είναι ένα ζευγάρι που για πολλούς λόγους δεν μπορούν να είναι μαζί, ή μία κοπέλα που εκφράζει απροκάλυπτα τον ερωτισμό της για ένα πρόσωπο που τη στιγμάτισε. Η αλήθεια είναι πως έχω λάβει αρκετά μηνύματα, σχετικά με τον ήρωα μου, που τις περισσότερες φορές (αν όχι όλες) είναι γαλανομάτης, και μου επισημαίνουν πως τα ποιήματα μου μοιάζουν να ακολουθούν μια συνέχεια της ιστορίας με τον ίδιο πρωταγωνιστή, αναφέρονται δηλαδή στον γαλανομάτη ξανθό καλλονό που μου έκλεψε την καρδιά. Δεν είναι πάντοτε όμως έτσι. Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα γαλάζια μάτια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αλλά δεν αναφέρομαι πάντοτε στον ίδιο άνθρωπο. Ενσωματώνω κάποια χαρακτηριστικά που μου αρέσουν αισθητικά για να βγεί ένα πιο όμορφο αποτέλεσμα, το «ιδανικό» όπως συνηθίζω να λέω στη δική μου οπτική. Κάποια από αυτά αποτελούν προσωπικά μου βιώματα και κάποια άλλα τις επιθυμίες μου.
Με το blogging δεν είχα καμία επαφή, μέχρι που οι συγγραφικοί μου φίλοι, που έχουν γνώσεις και διαχειρίζονται και δικά τους ιστολόγια με βοήθησαν να εναρμονιστώ. Τους ευχαριστώ όλους έναν προς έναν για την εμπιστοσύνη και την μεγάλη αγάπη που μου έδωσαν.
Δώσε μας μια εικόνα από τις δικτυακές σου ενασχολήσεις
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την Κατερίνα Χριστοδούλου για το άνοιγμα της καρδιάς της και να της ευχηθούμε καλή συνέχεια σε κάθε δημιουργικό της βήμα
Η διαχείριση του Blog
Ξεχωρίζει από τη μάζα η γραφή σου και σπανίζουν τέτοιες κοπέλες στις μέρες μας.Μπράβο!!και ένα χιουμοριστικό προσωπικό σχόλιο...ο γαλανομάτης θα χασμουριέται για πολύ καιρό ακόμα μου φαίνεται
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ να είστε καλά!
ΔιαγραφήΣε θαυμαζω αν και δεν σε γνωριζω, συνεχισε ετσι εχεις ωριμοτητα αν και τοσο νεα!
ΑπάντησηΔιαγραφή-Β
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια!
ΔιαγραφήΕίχα τη χαρά να γνωρίσω την Κατερίνα μέσα από την ποιητική της συλλογή. Και συνάντησα μια νέα γυναίκα που αγαπάει την ποίηση, εκφράζεται εξαίρετα, γράφει για την αγάπη και τους καημούς της με εξαίρετο λυρικό και τρυφερό τρόπο. Κάθε επιτυχία απ την καρδιά μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο συγκινούμαι με αυτά που λέτε!
ΔιαγραφήΕίχα τη χαρά να γνωρίσω εξαίρετους ανθρώπους, σαν εσάς και την ψυχοσύνθεση τους, όπως παρουσιάζεται μέσα από τα έργα τους, πραγματικά είμαι ευγνώμων!
Ευχαριστώ πολύ !